سرورشاه سروری
sarwar.sarwari86@gmail.com
ناگفته
مــن درد را بـه مخـــــــزن درمــان نگفته ام مـــن شام را بـه ارک شبــــــستان نگفـتته ام
بـگذارمـرا بـه سوی تــوآیــم بــه صـد امـیــد مــن سوزخـود بـه دفـــــتـر دیـــوان نگفته ام
دروصـــف آن چـــشم ســــیاه آن قــــــد رسا ایـن شعردلنو از بـه قیـمت و ارزان نگفته ام
یک شاخه گل خمیـده مـرا کرد غـم نخـورد این عــرض داد بـه سنــبل ریـحـان نگفته ام
ازقلـــب ناتــوان چـــه رسد بـرتـــوآن ایـــن مـــن رازدل به وجــمـه ومــرجـان نگفته ام
مگـزار«سدید» به ماتـم عشـق بعد بعد ازیـن
مــن د ، س ، ت بـه گلســــــــتان نگفـته ام
مغرور به عشق مشوکه آخر گریختنیست دل را فــــداکنـــی کــه آخـــر شکستنیست
بــدطــالــع و حقیر کـــــه مادر دو عالمــیم ایــن جان ماکـــه مـرگ به آخر گرفتنیست
ای دل توبه یک ناکس و بی رحم چه ششتی درد و عــم و غصـه ای خــود را کـه نوشتی
این چـرخ فلک مـی گذرد عمـر تـو کوتاست این راه امـیــد بــی ثمر در قلــب تــو کشـتی
من ترک وطــن رنگ و رخــم زرد دراینـجا تحـــریر کنــم ظلــــم تــرا ازبسکه تو زشتی
«سدیــد» به توایــن نالــــــه وفریاد به مانـــد یک لحظه و یک دم به کنارم تــــو نششتی
کی تـوان مـن رسد دستم به گیسویت کـنم آهسته آهست راز خود بار مزدلجویت کنم
دردیاری قلــعه مــهرت بسـازم لانــــه ای یا بمانی یا نمانی خـود مست مدیـونـت کـــنم
نازتمکیــن کــه داری باقــدت مـــی زیـبدت ای حجایب خوش نما دوران عشق سویت کنم
تاقیـامت ازوصـالت نیست تــرک از«سدید» تــو گل سنبل بدستم هر صبــحدم بویت کـنم
به مناسبت تخت نشینی مولا نا حاضرامام
یاکریم
نام پاکت بر زبان مومن است جامعه سلطان محمدشاه برتن است
نور پاک شاه مردان من است یا کریم آغا مولا شاه کریم
درجهان ازلطف احسان نام توســت نام ونیک وتاج وتخت ازهان توست
رحمت و للعلمین از الهام توســـت یا کریم آغا مولا شاه کریم
در پناهت میگزارم همـــــتم کن برایم مرحمت در غربــــتم
هرکجا باشم به نامت شکرتــــم یا کریم آغا مولا شاه کریم
ثابت است از آل اولاد علیســت رهبر و هم رهنما شد درسن بیســت
سرپناهت ای «سدید»غیرازاوکیست
یا کریم آغا مولا شاه کریم
چوږج
جدات ازخو مو چوږج وزتهم څرهنـگم لپث قینت مو چوږج وز تهم څرهنـگم
یه عمرندم تو دهرډ تواږجت څه نیوجــم خو جانت موردبلاجوږج وزتهم څرهنـگم
مه دنـیا تا و دنـــیا خوند وز تــولافـــم مویت لهک تهم توچوږج وزتهم څرهنـگم
تو نهله توت لپث خوارت غریـــبت مویت تهم خوارتوچوږج وزتهم څرهنـگم
موخیزند نث مویت طاقه تولهک چـــوږج مویت فوک خیزگداچوږج وزتهم څرهنگم
مو داډچهی ډید کولا وز تر چه خیزســـهم مودهرډت بیدوا چوږج وزتهم څرهنـگم
«سدید» یارب ښت ښام په خډای کــه
خډایم مس قین څه چوږج وزتهم څرهنـگم
مکر
دث کو چیزرد غل د شیــطان پان تیهم روزنډید شیطان غلث ویـــران یهم
کهم دفیست مهشردهچث محش گرم نپست از خو داد اته فرا قربــــان یهم
مهک تقــــلید از شقیق یت بروت چهی ژیو جه مهش یه جسمت جــــان یهم
ازخو قـــدرت غل کنهم مهش افتخار یکدیگر زیداو تو چس از مــــان یهم
نور ته همــسایه گه ترهمسایه ندیډد نست یو بیگانه فوکث خوږنـــــان یهم
از پلس غــــیچ تا نمدین ویزخه چود بی گناه یم نست کو چیز پـــــردان یهم
بحث خو فــعلم تا نریــــڅ چیزهم فرود ایو خو لافد خلقه ایو سازایــــــه یهم
نو جوانـــند نر وی گهپین کـــن یقین جهلد کنهم باور د جهت اطرافـــه یهم
دث «سدید» محلو ید یزبرد خوش نـــیاډ د
از ده بیده هچگه چیز مولایـــه یهم
کښالک
تو پیڅردین کښالــــــک دهډ توغونجین نورین ڤا لـــپ خمارک دهډ توڅیمین
نـه لاڤـــم وز فوکــث فهــمین عیان یــد تــو څیمردین څـه سڅ حلقه ڤراوږین
پخیرت مهست چـسم یارب تـه ڤـالام سفید پیڅت نـــــژار هنــگتیر توپوثچین
تو به جاېنین څه نیسڅ موند ڤامولنج تیر کوبحث ڤا روشت توکه ازدیڤ خوشندین
کـــنه فوک خـــیز مو ښرمنـــــده ابار به راســته یا کونـی لاغ دهډ توگهــپین
«سدید» در چرت تو هـــرجاره ریډجین
ویت ډیون تو چوږج بـحثکو خــوجنبین
مـــو قــینه نا روا تـــا کی مــــوقیــــنه خوعشقند نا ســـزا سحــر فا مـــوزیـــــنه
تو دهرذنــد نا بــکارت مـجـــنون زارم خوشندینت روشت توچورج هرهنگده فینه
لب پرخنده و شاداب داشـــتم به قلبم خنجری ارزان کاشتم
بگیردستم مرا ازغم برون کن به غیرازتودگرارمان نداشتــم
دربسترغــــــم دلم کباب است یادم تو بکن حالم خراب است
ای زاده ناب صـــــاف شغنان هرناز بکنی زمن جواب است
تاریخ نشر در سیمای شغنان: ۲۰ ثور ۱۳۹۲
به مناسبت روزمعلم
معلم
شادی همه گی دارند درروزمعــلم درروزمعلم شادی وسرافرازی درروزمعــــــلم درروزمعلم
چون غنچه شکوفان شدبزم وترب آغـــــــازشد دلها همه خندان شد درروزمـــــعلم درروزمعلم
درفرقه علم پرورپارابه نهاد بــــــــــــــــــــنگر هم پیروجوان یکسردرروزمـــــعلم درروزمعلم
این وقت سرورآمدآفــــــــــــــتاب به تـماشاه آمد بلبل به فغان آمددرروزمــــــعــــلم درروزمعلم
ماجمله ثنا خوانــــــــــــــــــیم دلها رابه لرزانیم چون مست خرامانیم درروزمــــعلم درروزمعلم
«سدید»به کلام آمـــــــــــــــــــــدنوردرقلمم آمد
ازبهرتومیآمد درروزمعـــــــــــــــلم درروزمعلم
تاریخ نشر در سیمای شغنان: دوم ثور ۱۳۹۲
حیاتنامه مختصر سرورشا ه سروری
نوشته: حسن شاه سروری
8-3-2013
سرورشاه “سروری” فرزند طوطی شاه درسال ۱۳۶۵ هجری شمسی مطابق به سال ۱۹۸۶ میلادی در منطقه سرچشمه ناحیه تحمیڤ به دنیا آمد. چونکه خود را زادهء اصلی دیار کوه پایه های سربه فلک وپرافتخار مهد علم وفرهنگ ودانش ولسوالی شغنان ولایت بدخشان خطاب میکند.
“سروری” هنوز بیشتر از دوسال عمرنداشت که قبلگاه بزرگ وی دنیای فانی را ودا گفت وی به عمرشش سالگی تعلیمات ابتدایه خودرا ازصنف اول الی صنف ششم درمکتب ابتدایه سرچشمه به پایان رسانید وبعد ازصنف هفتم تابه صنف دوازدهم درلیسه پرافتخار مردم شغنان زمین مؤفقانه درسال ۱۳۸۳ مفتخارانه سندفراغت صنف دوازدهم را بدست آورد که بعد شامل امتحان کانکورشد خوش بختانه باکمال زحمات وکوشش فراوان بااخذ درجه مناسب شامل فاکولتۀ تعلیم وتربیه ولایت بغلان گردید بعد ازمدت چهارسال سند فراغت لیسانس راازدانشگاه تعلیم وتربیه شعبه ادبیات انگلیسی مؤفقانه دریافت نمودبعدازآنکه ازدانشگاه فارغ گردید روی مسافرت راپیش گرفت به ولایت کابل سفرکردبه مدت کم آشنایی به تکنالوژی روزخودرا مهیا ساخت سندکمپیوتروانترنت راازآموزش گاه های مختلف شهرکابل بدست آوردوبعدکارهای آزاد باکمپنی هاومؤسسات غیردولتی آغازکرداکنون بامؤسسه بنیادآقاخان درولایت بامیان ایفای وظیفه می نماید.
سروری عشق رااززمان ۱۵سالگی بیشتر می پرورید عشق اوباعث شد که وی به سرودن شعرروآورداومیتوانست عشق ومحبت خودرا ازطریق شعررونماکند.
سرورشاه “سروری” برعلاوهء زبان مادری اش شغنانی به زبان دری نیز مسلط به سرودن شعردارد خودشاعر چنین ابرازدارد من در واقعیت برای خود چنین اجازه نمی دهم خود را درقطار شاعران بزرگ وپرافتخارمیهن مان به حساب بیاورم ولی چون برادربزرگوارم کوچک نوازی نموده مرا تشویق وترغیب میکندبه این صفتم مرا خطاب میکنند، سپاس گذارم .من زمانیکه کتابهاوآثارهاازبزرگان معروف ومشهورمان ازقبیل پیربزرگوارناصرخسرو،آغای عدیم،آغای ظهوری صاحب،آغای سیدامان الدین روشان ودیگربزرگان را که شنیدم ومطالعه کردم برای خودجرئت بیشتردادم به سرودن شعر.
اکنون توجه شمارا به قطعات شعرجلب میدارم :
دنیای من
ای عــمر من دنیای من ازمن مروازمن مرو
ازعاجزومســـکین دلم بیرون مروبیرون مرو
زاروذلیل درمانده گــــــــی ازبابتی آواره گی
یکتــاه من غمخوار من ازمـن مروازمن مرو
یادت کنم من سالهاازجان ودل صــــدق وصفا
ای گوهری رعنای من ازمن مــــروازمن مرو
تازنده ام من باتوام دوررخــــــــــت پروانه ام
صدشکرگویم باتوهم ازمن مروازمــــــن مرو
جان رافدایت میکنم خوراغلامت مـــــــــیکنم
ای شوخ بی پروای من ازمن مروازمن مرو
ازسیم زررایافتم آرام جانم ســـــــــــــــاختم
شیرین کلام وخوش صدا ازمن مروازمن مرو
هستی امیدی زنده گی برجان وتن آسوده گی
ارمان من ای جان من ازمن مروازمن مرو
ازبارگاه لایذال خواهم ترامن بــــــــی مثال
ای هم نفس ای دادرس ازمن مروازمن مرو
بشنووفارا از«سدید»ازحال اوهیچکس ندید
هم روح وهم ایمان من ازمن مروازمن مرو
برای تو بنویسم
توامید زنده گی منی
قلب من پیوسته تورا بیاد خواهد داشت
وعشق تو نورسعادت جاویدانه حیات من خواهد بود
روح من سیراب ازعشقی است که چشمه آن دراعماق قلب توجادار
دل
سنگ مزن بردل من آه غمی برمه بس است
دل اگرسنگ بودنزدجـــــــــفایک نفس است
ستم ودردوعلم رابکــــــــــــــــشداین دل من
بکشم گرمه جفایت این ســـزابرمه بس است
حیف صدحیف که من ارنـــــظرت دورشدم
طالع وبخت بدودردوبــــــــلابرمه بس است
چه شودیک نفسی ازدل مـــــــــن گوش کنی
عاشقی دیوانه منم آه فغان بـــــرمه بس است
گفت «سدید»ازدل پاک کــی به دادش برسی
نکنم ازتوشکایت به خــــــــدابرمه بس است
شیرین جان:
سراپای وجودم خواهان توست . ترا دوست دارم .اما نمیتوانم برزبان بگویم ترامی پرستم اما گویا نیستم .زمانی که ترا می بینم ، کلمات درذهنم ترکیب نمی شوند، فکرم چون کبوتری سبکبال ازقفس به پرواز درمیآید، چشمان تیره تارمیکردند دستا نم بلرزش می افتند.نمیدانم چرا نمیتوانم روحم را برایت به اسارت کشم کلامم را روان گردانم ،چون ترا دوست میدارم ،وجودم درآتش عشق تو میسوزد ولـــــی فغانش را کسی نمیشنود. رنجش را احساس نمیکند وفریاد رسی ندارد، نازنیم زمانی که فکرمیکنم خوب است آنچه دردل دارم مینویسم (شیرین جان دوستدارم)
بعضی ازخواننده گان ارجمند متوجه میشوند یا درذهن شان چنین خطورمیکند که چرادرزنده گی نامه تخلص دیگری ذکرشده ودرقطعات شعر تخلص دیگری چونکه علاقه زیاد به شعروشاعری داشتم نتوانستم ازتخلص فامیلی خود سرپیچی نمایم وتخلص مورد علاقه رابه خود انتخاب نمایم زمانیکه یک شعرمی سرودم ذکرنمودن تخلص فامیلی یم را به مشکل مواجع می شدم این باعث شد که تخلص «سدید» را انتخاب نمودم.
تابکی
تابکی ای مرد شغنان تابـــــــکی زیررنج و دل پریـشان تابــــــــکی
دست بدست داده زغفلت بگزریـم شور و شردربین مایـان تابـــــــکی
جزغم و زحمت نیابیم راحـــــــتی برمن و تودرد درمـان تابـــــــــکی
نو جوانی رفت ندید یــــــــــم لـذ تی وقت پیری چشم گریان تابــــــــکی
عمرماه بگذشت مگرخوب نه گذشت چشم پراشک قلب بریان تابــــــکی
یک وطن ویـک دیــــارویک زبـان برسری ما تـــــــیرباران تابـــــکی
گفت«سدید»این حرف ازدرد وجود
درمیان کوه صحراآه حیران تابـکی
شیرین کلام
شــــیرین سخن وکلام داری درهرسخن پـــــــــــیام داری
بـــرشاخ درخت کوه ساران چون بلبل مست فــغان داری
ازبــــــــرگ گل وسروصنوبر درباغچه عشق تــــمام داری
آن جای لطیف چشمه ساران همچون پریان مـــکان داری
چشــــــــمان سیاه کمان ابرو برحال دلم زیـــــــــــان داری
ازظــــلمت عشق به گیردامم آزادازغمش تــــــــوان داری
بنـگرکه به حال رنگ زردم چون درنظــرت خـزان داری
ازدیـدن تو«سدید»درارمان چون شیروشکرلــــبان داری
عشق توتا ابد درقلب من جای دارد.
هیچ نیرویی قادرنخواهد بود ترا ازمن بگیرد.
ترامیخواهم گل زیبایی من، اگردنیاهم سرآید بازبه دنبال تووعشق توخواهم بود قلبم تودراختیار من است …
اوبخوا سته خود خوگرفته است. اوتازنده هستم به یاد توخواهد طپید اودردرون خود بخاطرتوخواهد نالید.سردی خزان فرازونیشب ها ازتوان دلم نخواهد کاست وخیالم همینطورمصمم وبه فرمان دلم دردل شبهای سیاه بسوی تو خواهد شتافت بسوی تو،که دردها وسختیهایت شیرین وشادیهایت مانند ارمغان های. بهاری شکوه آورولذت بخش است.به بین درجهان هیچ چیزی تنها نیست وهمه باقانون خدایی درهستی ها باهم می آمیزند.پس دلدارمن چرامن وتوچنین نباشیم. همین قدربمن بگوکه مرادوست داری ،عشق ماتا ابدبهستی خود ادامه خواهد داد.
ندارم
آیم به درت رحم بنمایارنــــــــدارم
ازکلبه تومن به خداعارنـــــــــدارم
دیریست که من باتوشدم واله وشیدا
چون بلبل ناخوانم واسرارنـــــدارم
بادستیه گل واه بکنم آن درقلبــــت
غمخواردلم باش که غمخوارندارم
افتادهم ودرغـــــم تودرره درویش
درعشق تومیسوزم و ادوارنــدارم
درهررگ وجانم شده غـم به لبریز
میسوزم ومینالم و اظــــــهارندارم
ابعاد ندارد «سدید» دلبرجـــــانی
میگویم ومیجویم و اسمارنــــدارم
گل عشق
امروزباردگرعشق توخاطرم راآشفته کرد.
خاطرات خوش زنده گی خونیم که درقبال عشق پاک تو گذشته بود.
واین روزها چون شعله شوزنده ای روبه خاموشی بودازبوی شعله ورگردید.
عشق
ای بی خـبرازعشق مگرباتوچه گویـــــــم جزدرد محبت دگـــــــر باتو چه گویــــــــم
من تشنیه یک لب خنده یا نیم نــــــــگاهت ای شوخ پری پیـکردگرباتو چه گویــــــــم
لرزان قدو قامتت ای سروخـــــرامــــــــان همچون گل ریحان دگـرباتو چه گویــــــــم
توصیف کنم آن لب دنـــــدان ظــــــــریفت لعل وگهرویاقوت دگرباتــــوچه گویــــــــم
هرسجده کنم روی سفیدی توبه پیــــــــشم توقبـــله آداب منی باتـــوچــه گویــــــــــم
بگذار«سدید» باتوکنــــــــد درد دلــــش را
آزردی دلش را دگرباتوچه گویـــــــــــــم
همسایه
دختری همسایه ای ماخوب فیــشن کردورفت
یک نـظرسویم نکردوبیوفایــــــــی کردورفت
درخـیالش نیست کســی مغرورمینازدبه حسن
درهمــین دنـیادوروزه دلربایــــــی کردورفت
جـلوه یی نازوتبسم فتـــــــــــــــنه برپا میـکند
حله ومکروفریب وخودستایـــــــی کردورفت
برسری راهش نشینم تاتـــــــــــماشایش کنــم
ازمنی مسکین غریب وبدگمانــی کردورفــت
روزوشب هامیگذرندسالـــــــهاهم پـی ده پـی
اومرافکروذلیل وبی نوایــــــــــی کردورفت
درخیالی خاطرات خودنظـــرکن از«سدید»
خنده ومستی کنان و شادمانـــــی کردورفت
به مناسبت روزمعلم:
معلم
شادی همه گی دارند درروزمعــلم درروزمعلم
شادی وسرافرازی درروزمعــــــلم درروزمعلم
چون غنچه شکوفان شدبزم وترب آغـــــــازشد
دلها همه خندان شد درروزمـــــعلم درروزمعلم
درفرقه علم پرورپارابه نهاد بــــــــــــــــــــنگر
هم پیروجوان یکسردرروزمـــــعلم درروزمعلم
این وقت سرورآمدآفــــــــــــــتاب به تـماشاه آمد
بلبل به فغان آمددرروزمــــــعــــلم درروزمعلم
ماجمله ثنا خوانــــــــــــــــــیم دلها رابه لرزانیم
چون مست خرامانیم درروزمــــعلم درروزمعلم
«سدید»به کلام آمـــــــــــــــــــــدنوردرقلمم آمد
ازبهرتومیآمد درروزمعـــــــــــــــلم درروزمعلم
