معینه مستور مولایی
بِگذاشته ی کنارم و تلخم کنی چو زهر
گشتم شرابِ ناب و مبادا هوس کنی
من زین چنین خوردن خود گاه گاه مست
در حسرت ام ولیک تو عمرت عبث کنی
آنشب به جای ساغرِ ما عهدِ ما شکست
بشکن مرا دوباره و راحت نَفَس کنی
تا گردم از غرورِ تـو مبهوت و محو من
بیگانه را بخود تو که فریاد رس کنی
مرغیکه در هوای تو تیرِ تو خورد و مُرد
چیست سود آب و دانه میانِ قفس کنی
کز گلشن ات امید حیاتم بِرفت و رفت
هر چـند آه و ناله دگر چون جَرَس کنی
تا شد میان ما همه خوش رنگ درزها
خواهد نشانه ماند چو دیوار پس کنی
ای وای از دلیلِ همه این بریدنها
امید وصل روی تو در چشم کس کنی
من با دوبیت خویش به تنهایی و اما
روشن چراغِ محفل با خار و خس کنی
بـــسیار شــــد حـکایتِ روزگارِ تــلخِ من
“مستور” کی تو این همه گفتار بس کنی؟
م. “مستور مولایی”، ۱۵ نومبر ۲۰۲۳
تو به اندازه ئ کوه های بدخشان بلند
و من انداز خسوف ایکه ز تاریکی نژند
میکنم سجده به محراب نگاه تو، بلی!
مفتیان را بگذار هر چه که فتوای بدهند
اندرین بادیه یئ بی سرو پایی چو سُتون
پیکرم لرزه بدونی تو کند بند به بند
این کویرِ یست که ازصاعقه ئ چشمت سوخت
باز مشتاق لقٲ یئ تو شده دیده دو چند
منظری حسن تو دل را بکشاند هر سو
همه از بهر تو معمار ترا میستوند
من از این رفتن دریا صفت ات رنجورم
می هراسم دگران صید به دامت نشوند
گاهِ چون میغ بهاران شوم و می بارم
در دیار ایکه گلها از تو مرا حرف زنند
من که از شوق تماشای تو شاعر شده ام
دیگران هر چه که باشند بگو دل بِکَنند
نه من افتاده به زنجیر سر زلفت دان
شبیه ام صد کس دیگر اسیری به کمند
زاهدا! هر چه بگویی و نگویی زنهار
بهر “مستور” مده از سخن عشق اش پند
م.. “مستور مولایی” ۱۰ نومبر ۲۰۲۳
بی خبر از حال مٲت، مه پېښڅ تو احوال ات تو حال
خهم قسم نست موند توۈن لۈڤداو یے چیز ارد ات مجال
تا څه وختېڅ موند مٶ څېم تر پۈند تو جهت ات تر دِڤے
از خؤ مولایت خو پېښڅ اُم دایمث اِک دَم سوال
قینے زار اُم یم جهۈن مس سڅ قفس دستور مورد
گه خو قۈمت نون وِن اُم گه ڤا دڤېست هر رهنگ نال
ښهب ڤِد یا مېث ڤِد مورد تارکستۈنث نماید
یَد به بیدارے مو خېز یکبار څۈندېڅ در خیال
چیز بکار مؤرد نر بِییښت باغ ات دیاراندیر ڤِداو
بیے تویث تېر سېن مېثېن ثۈنیه هر رهنگ سال
تئر څراو رهنگ تیر “مستور” شعم عمر چس نر وزڅ
جز ښَبے رد اَچگرد نه ڤهرذیم ڤهم مم روز وز مثال
م.. “مستور مولایی” 1401 /4/8
تو جهت غیرے تؤ نهن څېمېن څېم تر پۈند چهی
نه سۈد پېذا نه سۈد پېذا ته نهن نهی
مزه یت لذت عمر نهن صدا یند
اواز نهن نغوږ کهد اند اته کهی
م.. “مستور مولایی”
وز یـے عمراُم خؤ خیال ذاد تو هوایت آسمۈن اند
سُت خراب چیزے څه ڤُد مے ابر اته بارون اند
وُښ چے تید جۈن قتیر از مؤ تن ات از جۈن اند
مے مو طاقت نه وِنے تو اَچگه هر انسۈن اند
یم مو داستۈن نه ڤِڅ غل دگه اِچ دوران اند
ښوځ یــت اَچگه نه لهکچود مو تمنایے تو مس
یاد بعد از مؤ دل اند شوق تماشایے تو مس
نه مو تر څېم تویت حسن دلارایے تو مس
نه رَزېن اُم ته خو یوښکېن دگه در رایے تو مس
لــهک مَراُم شچ دگه وز اِک مے غم ات ارمۈن اند
دگه موند میلے تو باغ ات گل و گلزار تو نست
دل مدومث تو اڤېن ذېوِن اته زار تو نست
دگـــه از بـــــند تو آزاد گرفتار تو نست
دگه تهک ذاذج تو تے هر جات خریدار تو نست
فــکـــه ورجوندک تــهنت از مؤ گلېن گلدۈن اند
دگــــه پِـس هر سخنے تاث پلېلۈن نه سأم
از تـــــــــؤ ښـهراند ته تیداو دگه ښېمۈن نه سأم
یـــِــا دو بـــــاره خو وژیڤداو در ارمۈن نه سأم
دگه بــعد از تو نه وینتاو ته بے جون نه سأم
یــد مو گهپ سر سرے نست ات بخدا از جۈن اند
وُز تــــؤ هر گهپ سخن تئ-م مدۈم باور چود
توت پـے هر چے ندے څه ذاذ ڤات مو غیبت سر چود
تر خو قومین گه خو دوستېن خو څه یت تر ذر چود
دے خـــو نیوداو قـــتے یت گوش فلک مس کر چود
توت چٶ ناکۈم خبث خؤ عهد اته پیمۈن اند
هر طرف تیر څه چوښت اُم فکه تصویر تو ڤد
توت مو هر خـوذم درون اند وے تعبیر تو ڤد
توت خبـــث وینــت مـو دل از اولث گیر تو ڤد
یــد تو حال گدودے مس نُر فکه تقصیر تو ڤد
موند مؤ کهل خهم مدۈم ڤد تو درات آستۈن اند
گل مو باغ اند کــنے بلبل نالــــۈن تو سأم
دگه قــهپ اند ملال از تو پرېشۈن تو سأم
فکه خئـښېن میۈن غنچـــــه خندۈن تو سأم
تو یے بیت شعر قتے جۈن قتے مېمۈن تو سأم
بے هم أم مأش مدۈم مے زندگے ند زندۈن اند
مؤ جناو اچگه یے چهی تورد ته غمخوار نه سۈد
تـــو اڤېن از فکه دنیا تے ته بېزار نه سۈد
بــے تؤیــث گیر پے هر دهـــرذ ته هــــربـــار نه سۈد
نــث مــو پهلنــدے اِک اَم روز ته تکرار نه سۈد
وز تو جورت اند مدۈمت تو دهرذ درمۈن اند
وز تــؤ سایه جـــــناو اُم تــو قتیر هر جا ڤَد
څیښے یت خیږے درون اند تو قتیر یکجا ڤَد
توت خو مستے ندے اته وز تؤ غم اند تنها ڤَد
خـــبث اُم غــــرق مّـــدۈم درد ســــر ات سودا ڤَد
عادت اُم چــود خبث مے زندگے ند طوفۈن اند
بهس شچ اَچگه یے چیزث گه نه لۈڤد “مستور” تو
مه سه هر چیز څه ڤذج توند دگه مغرور تو
ڤے خــــو هـر روز قتیر از مے ترۈ مسرور تو
وز نه چوږج اُم تو فک قینے قتیر مجبور تو
لهک هر څۈند نه ڤذج مس تو جناو خږنۈن اند
م… “مستور مولایی” ۳ سپتمبر ۲۰۲۳
بی حضور تو در اینجا چمنم عطرین نیست
آسمان دل من ابرئ کمان رنگین نیست
آنچنان پشت سرت زار گریستم که مپرس
که به اندازه ئ این چشم جگر خونین نیست
آنچه لب از لب میگون گشودی تو چه شد
مُردم از حسرت این حرف مگر شیرین نیست
رسم در مذهب عشاق چنین باشد و هست
کشتن عشق به بی رحمئ روا در دین نیست
شَعشَع روی تو خورشید صفت تابان است
و به حد سر گیسوی تو شب مِشکین نیست
ای که از پنجره ئ دیده پریدی تو بیا
آنکه از حال دلم داند عجب! غمگین نیست
مدت ایست بار غم و درد تو بر دوش من است
که به حد شب هجران تو این سنگین نیست
چشم در راه طبیب ام من در بستر مرگ
جز به بالین من این آمدنت تسکین نیست
آنکه با عشق شود زنده نفس ها بکَـــشـد
ای خدا اینچنین زهد چرا نفرین نیست
قفل این کلبه ئ ویرانه بکن باز و در آ
ای بت فَرُخ من جز تو کسی تمکین نیست
شده خواهان تو بسیار ولی چون “مستور”
هیچ کس در غم عشق تو چنین مسکین نیست
م.. “مستور مولایی” ۲۰ اکتوبر ۲۰۲۳
تا نوبت زندگی رسید مرگ رسید
روباه بگریخت پلنگ در ارگ رسید
بس با تبر و تیشه بریدن اینجا
از ریشه زدند و زخم در برگ رسید
م.. “مستور مولایی” ۱۵ اکتوبر ۲۰۲۳
نهن جۈن دے تؤ مهربۈنے یند نِست انداز
ناگ کفر نه سۈد څه لۈم خڎای یرد دَم ساز
فرش چوږج بِییښت خبث تو پاذېن پے بیر
بـے پهر امـا فرښته یېن ارد هم راز
ښـــهبت تو اگـه للهیک اند سحرَکے یېڅ
سٲو ٱم تـــو تحــمل ات تو صبر ارد نیاز
دۈنــجهت تـو جاے از آسمۈن مس تیر دے
غــیراز تؤ یے چے ند حق یَم اند نِست پرواز
حــق چوږج خڎای بعد خو تورد تعیین
بـــه چـید تو ذُست خو پاذ تے در حد نماز
آســۈن تو دعاندیر ته سۈد هر مښکل
وز بعد دے اڤېن لۈم مدۈمث تورد راز
ای نهن تو مرتبه دے یُم ژیوج مدۈم
دوس دوس یے چیز فهم ٱم ات لۈڤ ٱم ساز
فُــک حال قتیر دایمث تورد همراه
محنت تو اڤېن خو تیر زئزد ات هر ناز
ژیوجت تو اگر یے حرف از نهن لۈڤداو
یکجا کے فکث بشهندے خو تهم شعر ماز
“مستور” ته مراد طلهپت دسهج از مولا
تۈنېڅ مو نفس څه ښینت مو غۈږ نهن آواز
م.. “مستور مولایی” ۱۲ اکتوبر ۲۰۲۳
ای څېم تو سه دریا خو درون غرق مو یار کے
گرڎاڤ سه مه تیزد خو پوثچېن تے وے بار کے
هر وخت اگر خایښے وینتاو تو چود، بعد
جای ڎهڎ خو مِیۈن ات ڎِیۈن ات خو څڤار کے
تیرماه ندے اگر میل ښِکفتاو تو باغ کِښت
بلبل سه تو هر خئښ گل اند ات خو بهار کے
بعد ڤا دے تے مس تر تو نه چوښت ات دگه جایرد
ای ښوځ سه وے څېمېن درون پُر توغبار کے
چس بے خویثے حال تو گر پېښڅت تو از تو
قصه ته تو شعم اندے یت از نهی خو دو تار کے
لهک ابرے اگر کښت خو جَور اند تو آسمۈن
بارۈن خؤ کے سرسبز وے جایت وے دیار کے
از دسگه جمال توند امېڎ از وے وفا نست
وز بعد دے اڤېن لۈم مدومث کؤ قرار کے
هر میث تو سٲو دزدے قتیر از وے تماشا
هـــر ښـــهب خـیال اند ښـتئرځېن شمار کے
احساس سه یک بار تو جهت خالے سٲم
یم بیت ته خبث لۈڤد مؤ از ییو هزار کے
نــه توند تو خشرویے ته رِست ات نـه مـو زارے
مه زین مو در حــسرت رویت نه مـــو زار کے
ای خېر فکث جای شتا-ت بے تؤ ښبستــۈن
یکبار تو گهرم از مے مؤ دل چید پزار کے
هر چهی ته جۈم وینت تو ڎست اند دے تے یث مَست
توند تهم دگه یېن ڤِد تو دَل ات از مؤ خمار کے
“مستور” تو وصف اند خو چوږج بلبلے نالۈن
یکبار کؤ لۈ بهس ، خو نیوداو تیار کـے
معینه : “مستور مولایی” ۹ اکتوبر ۲۰۲۳
من که در خویشتن حیرانمُ ویرانمُ حیرانم
ای فلک رس تو به داد دیده یئ گریانم
تو زمین میخوری کز دست تو ار بار دگر
آه بر آرم به خدا ز سینه یئ بریانم
م.. “مستور مولایی” ۱۰ اکتوبر ۲۰۲۳
چنگ و غزل و رباب در وصف تو کم
رنگ و قلم و کتاب در وصف تو کم
گه گل تو شباهت اند وِن اُم گاهِ ته مئست
کین دیده در انتخاب در وصف تو کم
ورڤیـنے ته هر خۈم خو څېم گرم اندېر
وین اشعه ئ آفتاب در وصف تو کم
هر څۈند نڤش اُم لپدے اته صفحه ڎهم
بیرون شود از حساب در وصف تو کم
کوه یېن خو دهښت اگر فکث سېن کاغذ
ور رنگ قلم ز آب در وصف تو کم
هر تهم ته وینت مؤ یت پېښڅت ته تو
هر چیز دهم جواب در وصف تو کم
چود اُم خو از دل ژیر کوه ویرۈن نه سۈد
هر گونه توان و تاب در وصف تو کم
گه مېږځِن اُم ات گاهے مو روحېڅ مريض
تن هر چه کشد عذاب در وصف تو کم
تو-ت چهی کو لۈ وز څه نه ڤهرڎیم لۈڤداو
هم واقعیت و سراب در وصف تو کم
اچث تو برابراند شـعر لۈڤد نه بافت
من آنچه کنم خطاب در وصف تو کم
یم بیت نه سَت خلاص اته توید مو عمر
کَز سر برود شباب در وصف تو کم
یکبار تو هر رقم ښکفڅ ات “مستور”
هر چند شود خراب در وصف تو کم
م… “مستور مولایی” ۱۱ اکتوبر ۲۰۲۳
از یاذ تو آرۈم مو دل نست یے جاندے
تیــــزد از قفس اندیر تماشا تو هواندے
گیر یثچ تو تهک ارد روښتاو ارد توۈن نست
خوش دسگه غلث مس تو بے رحم جفاندے
از هر رقم اث گلېن تے یُم هر رهنگ زاښچ
نــــهذ أم ته پوند ارد خو ښڅ ذهم تو وفاندے
خهط تورد دے یت از مؤ خېز وېڤ قتیر
چس وېڤ خو ښای یے بار مه لهک خو زباندے
ید گرمے تو څېمېن درون اند څرهنگ ڤُد
گه از تو ذرے ثئود مو یت گه تو پراندے
ای یوښک کو بهس سیل سه یت گهرذ مٶ تاره
مــه رَف پے مٶ لهک ڤے یُم کو غل غرق گناندے
از بنـــد تــو آزادے بکار مورد اچث نِست
دۈنـجــهت قـــدم زئــزأم همېښهث خطاندے
بېښ از مے گه آزار کو “مستور” تو مه ذه
لۈڤ اُم ته خذای خېز تو ناگ ثهو مو آه ندے
م… مستور مولایی” ۱۰ اکتوبر ۲۰۲۳
للهیِک
آسمۈن بلند وے رهنگ نیلے
هر چیزِک لۈم از درگیلے
نخچیرِک تئځ تے کوه پس کوه
څه وخت نِث ٲم مٲش رو برو
سفېد تو پیڅ هر رنگ چینے
للهیِک لۈم وُز از قینے
ار دے باغچه مونېن قطار
خو نهنت چوږج تهم قین زار
دم صدبرگ تیر جعم بلبلېن
تو نهن ذست ذید تو کاکلېن
وئذک ڤه تیزد ښڅ بے ڤناو
مېثِک مس سِڅ مورد ښهب جناو
ښتئرځېن پُر آسمۈن اندیر
تو ژیوجښ اس مو جۈن اندیر
خئښِک تر خئښ توذېن لپ ڤیر
خبر سَت ٱم مو عمرِک ثیر
بهار سۈد ات سهڤځ سۈد ته وېد
آهِک تهژ ٱم ستخوان سفېد
“مستور” لۈڤد ته خورد سازېن
نِغوږ تو مِس مو دل رازېن
۲۰ سپتمبر ۲۰۲۳
وطن دهرذ
ای دوست یه نُر از خو وطن دهرذ نِوئزأم
از زارذ می زرذاڤ دے بۈنه تے کِدئزأم
مأش دسگه څه وختېڅ به بېچاره گے وِئښچِن
اندځ یه خٶ عِوض مے خؤ نامېذے اږئزأم
هر جاره یے خَلق وورج چے خید مور درختېن
هَی هَی قتے فــک چیز یه از باغ روئزأم
څۈندث ته رڅیث أم ازۈد ات دگه ملک ارد
منت خؤ هزار نازے دگه مأش خو تے زئزأم
زاښتېن مے گَنج از مے درون اند خؤ تایدېن
ناشکرے ته سۈد مأش اگر مس خؤ څه تئزأم
موند یم مؤ گله از دگه یېن ات ؛ نه تمه رد ڤُـد
هر تهم څه تیڅېت یدېت خورد یے رِئزأم
“مستور” خؤ شعراند چو دعوت خؤ بزرگېن
یے چیز گه نست ښڅ ته گدث بار برئزم
م… “مستور مولایی” ۲۱ سپتمبر ۲۰۲۳
*****
هر ښهب تو خیال یاذد مو از خوذم اگه کِښت
دل هر طرفث ته یئست ات آرۈم نه لهکِښت
از دست مو خۈم خیال توۈن مس تویج ات
زارذ سِڅ قفس اند چے مید اما جۈن مزه کِښت
څــۈند زارگے یته څۈند خو جۈن ارد څه ڤود اُم
نـه، ژیوج تو جناوېن ته مو یېد ارد فنه کِښت
هر سحر شمال دهـم تے نِث اُم لۈم څه وخت ناگ
نږجیست تو کُچه خیزڤه یته یاذد مو به کِښت
ید چیــــز کـــو تـو چینِن دے؟ تو تا تر مو اثئـرے
هم یئست مو وُښ از مو تے یت هم مو نشه کِښت
باورکے یے چهی یث ته به جز از مو تو دهرذېن
نه زئزد خو جۈن تے یت خو خېزاند نگه کِښت
یکبار څه چسے گر تو خو ڤرث څېم قتے تر مو
کۈر سۈد وے وخت بعد دگه هر تهم گِله کِښت
آخر مو قلم وئښت خو مو کاغذ تے نه رید جای
چهی لۈڤد ته مو احوال کو وے رد دسگه کو مه کِښت
“مستور” توۈن چیز دگـه غیـر از یے نڤشتاو
خوش تورد نه یت بعد اگه جون لوڤے ته دهکِښت
م.. “مستور مولایی” ۱۷ سپتمبر ۲۰۲۳
ای عـــشق بیا مرا فنا در خود کن
ســــیراب نما و پس رها در خود کن
آن قدر دلم ز تشنگی سوخته است
ســـــاقی اگرم کــنی سقا در خود کن
مـــن با صـــد امید آمدم بر در تو
فــــرمان بــده، شه یا گدا در خود کن
انــصاف اگـرت است ز روی شاهین
آباد بخواهی ار تباه در خود کن
من در تو چنان خوېش را گم کـردم
بی راه نمایی یــا به راه در خود کن
سر جز درِ تو به آستانی خم نیست
بـر خـــاک زنــی و یا سمأ در خود کن
هیهات که جان ز غم به لب آمده است
بر آیـــد و یا کنی دوا در خود کن
یــکدم بــِفشار سخت در آغوش مرا
بــگذار فـرو روم صدا در خود کن
بس در تــو چـنان تنیده جان و دل من
بـــــنوازی و یـــــا سـزا کنی در خود کن
بـــنگر ز پـــــی ات چِـــسان ز پا افتادم
بــــگــذاری و ار نــگاه کـنی در خود کن
تـــــا اســــت نفس، بــدامنت دستی من
مــــردود کـــنی و یــا روا در خـــود کـن
گــــر از دل من هـــیچ نیـــامد زاهـــد
آرام بـــــگیر و پــر گناه در خود کن
کـــز درد تـــــو سسُـــــت و نـــاتــوانم
رنـــــجور وگــــر شفا کـــنی در خود کن
وز شــــوق تــو مــن ورق زنـــم هر دیوان
با صـفحـــه وصـــل آشـــنا در خود کن
“مــــستـور” ترا ز آن سبب خیلی گفت
یـــک لحظه مر تو با خـــدا در خود کن
م.. “مستور مولایی”- ۱۰ سپتمبر ۲۰۲۳
زندگی
آخراُم معنی نه ڤود وُز زندگے رد ، هِی زندگے
څوٰند ته-ت بالایُم ښکود وُز زندگے رد ، هِی زندگے
تا ته سأواُم ښهب اگه اس خوذم شیرین اند ڤا
هَچ نفهم اُم سحر خو سۈد وُز زندگے رد، هِی زندگے
گه چنین ات گه چنوٰن تېراُم ته روزگارات اما
پوٰند پېذا یُم نه چود وُز زندگے رد ، هِی زندگے
اس گلېنے ښڅ چوتازه یت اس مو پږمرذه مو یوښک
دایم اُم خو یوښک زدود وُز زندگے رد ، هی زندگے
څوٰند پهراُم ذاد نه ڤهراُم ذاد رِوښتاو اس تو چهنگ
ژیر پے ذندوٰن اُم ربود وُز زندگے رد ، هِی زندگے
هر طرف تیر فکر یُم هچ طرف تیر سحر نِست
کَښت رهنگ تیراُم خو یود وُز زندگے رد ، هِی زندگے
مه دڤېس (مولایی) یرد اس این اته اوٰن فلک
جز غم ات غصه-م نه خود وُز زندگے رد ، هِی زندگے
شغنان ۲۱ ثور ۱۴۰۱
مو خېز حرف اس خس ات هر خار مه ذه
اَچث کهم هر چے خېز هر بار مه ذه
وُز اُم بلبل دے دوٰند ناله یے گل جهت
تو گهپېن مو رد به جز گلزار مه ذه
حسودم فهمے یت لوٰڤ اُم ته ڤا مِس
مو پاږځه ژیوجگے یرد غبار مه ذه
یے مایے یند ښڅ وَم عمر وَم جوٰن
وَم اس ښڅ مه زوئذ آزار مه ذه
یے لاله یُم تو دل سحرا یُم وُز ژیوج
سخن از خیږے یے بازار مه ذه
خو گهپېن شعر درون مولایئ لوٰدت
قلم شچ بعد کمت بسیار مه ذه
شغنان ۲۹ ثور ۱۴۰۱
از تو چه میرود مگر یک نظری بما کنی
سوختم از شرار عشق باز چرا چرا کنی
من زازل چو مست تو رفت دلم ز دست تو
با دل بی قرار من روی به هر کجا کنی
من ز دلت برونم و دست نمیکشم ز تو
کن گذری بکوی من یکدم اگر خطا کنی
گَرد اگر به خاطرت از سبب نشست، باز
چون من صد کس دگربی سرو دست وپاکنی
رگ رگ این وجود من از تو نفس زند همیش
تا که ز لطف بر دل زخمی من دوا کنی
هر قدم که می نهی خاک قدوم تو منم
بهر چه با من حزین هر دم این جفا کنی
بال گشایم و روم تا بر بحر بیحدود
سر برسد بری فلک یکدم اگر وفا کنی
معینه: ‘مولایی’، کابل- 1402/4/13
تخت نشینئ مولانا حاضر امۈم!
ای مرغ دل اس قفس کے پرواز
مولایے زمۈن تهخت تے نوسچن
مولاند وے نۈم پاک تے کن ناز
تاویل قرۈن تهخت تے نوسچن
جۈن ارد جهۈن تنگے نُر کښت
یوښک اس خوشے اس مو څېم در رښت
نعت لۈت درود اته خو دل راز
الله ند وے نښون تهخت تے نوسچن
دنیا فکه جای ول-وله ذید
آسمۈن ته هر زمین کله ذید
آسمۈن څه سذج زمهذ دمساز
پادښایے کنعان تهخت تے نوسچن
پے عرش ملایکېن درود اند
زارگندے اته امۈم سجود اند
تسبیح قتے یېن ذکرات هم ساز
مهش وِردے زبۈن تهخت تے نوسچن
اولاد علی اته محمد
دریایے سخات لطف بے حد
“مولایی” امۈم اڤېن کو شعر ماز
شاهے ذو جهۈن تهخت تے نوسچن
کابل 20 سرطان1402
گر چه گویند پس شام سحر میاید
طالع شوم مرا شام دگر میاید
دست بی مهر فلک بر سر من سنگین و
چون ز هر دور و برش زهرو ضرر میآید
من که از درد نهان زار بگریم آخر
کز دلم شعله زنان دود بدر میاید
بس که آزرده ازین خاطر آزرده خود
دایم از دیده من موج گهر میآید
من کجا شکوه بجز از دل و دلدار کنم
زانکه بیشتر ز همه پیش نظر میاید
وای از آن دل که دلبر نکند دلداری
وُز تن و پیرهنش بوی حذر میاید
داد و فریاد درختان چمن آن لحظه
حس کنند بهر بریدن چو تبر میاید
میدمد صبح ، صفا دار دلت “مولایی”
بهر لبخند تو یک روز خبر میاید
چشمم ز شوق روی تو صبح باز میکنم
وانگه به کوی عشق تو پرواز میکنم
هر گز قرار نیست دلم در هوای تو
گه بر زمین نشیب و گه افراز میکنم
از شرم دیده بندم و از شور بوسه یی
بر حسن دلفر یب تو از ناز میکنم
تا بر دلم فتاده شراری محبتت
دل را به نی قناعت و دمساز میکنم
مهرت برون ز خویشتنم کرده است، جان
بر خویش از فراق تو این راز میکنم
در من امید وصل تو هر روز میشگُفد
گل را بیاد روی تو همراز میکنم
در وصف قد سرو تو ای مهوش دلم
خوانم غزل چو بلبل و خود ساز میکنم
‘مولایی’ را اگر تو شوی یار و همدمی
جان را فدای موی تو طناز میکند
غزل
تو ته هر تهم څه وینت ذېون اته مجنون سۈد
از خو ښهرات خو دیارات خو ته مس بېرون سۈد
موگمۈن از دی توخشرویے ته مئست رهنگ انجڤست
از تو خال گرمے ته خِیر وینت خبث گلگون سۈد
زاهد ات گوښه نښین از خو خیال ات دنیا
لوم بېزارے حجابت سخن از قانون سۈد
وُز تو وصف اند ته قلم زئم خو نفه-م چیزث لۈم
یم مو فکر ښا ته نه سۈد سهر مو قامت نون سۈد
مے مو ویرانه دل اند غیر تو چهے نیثت دگه
ناگ یکروز تو گَنج ژیوجگے قتیر قارون سۈد
توت مو هر مصرع شعراند وے زېب ات معنا
دے اڤېن نۈم غزل تیر ته تا آسمون سۈد
توت همېښ مست خو حسن ات خو جمال اند اما
موند مو څېمېن درون اند ته مو یوښک جیحون سۈد
تو یے عمراند یے بارث خو ذست دهک “مولایی رد “
ذو جهۈن اند ته پوره فکه وم ارمۈن سۈد
نامه یی به فراری بابا
هر چه من از آنچه بنویسم نمیگُنجد بسر
گه قلم میخشکد و گاهی سخن گردد هدر
سرنوشت مبهم ما را خدایا چاره ساز
زانکه افتاده بدست فتنه و شور و شرر
غنچه یئ بشگفتگان باغ علم و معرفت
هر یک افتاده زمین و ریشه اش خورده تبر
واعظی شهر از جهالت حرفها دارد ولی
از چراغ و فضل دانش کو سخن آرد بدر؟
کوچه و بازار میهن از سکوتش چون مزار
همچومرغ نیمه بسمل میتپیم بی بال و پر
بلبلان از دل زَدودند شوق ساز و نغمه را
چون کمندی در کمین اش بهر قتل این هنر
سر زمینم خون گرید از غم بی صاحبی
جان دهد از گشنگی هروز طفل بی پدر
مادر بیچاره را چاره بجز گریان نیست
تا گریبانش مدام از آب هر دو دیده تر
هر کی در فکر فرار خویش است ازین قفس
نی بداد ما رسد شرق و نه غرب و بحر و بر
گه بنام قوم تاجک و گاه هزاره کشته و
گه بنام مذهب و آیین و صد دین دگر
این نه کفر است و نه اسلامیست حیرانیم ما
نیک داند کشتن انسان و طفل بی ضرر
بار غم بر شانه ئ پیر و جوان بسیار شد
از لب پر خنده یی اولاد اصلاً بیخبر
این دگرگونی ما را یا الهی رحمتی !
اینچنین ایم در بلا و تا نگردد زین بَتَر
آرزوی دختران کشور ما هست همین
عار داریم از وجود خویش می بودیم پسر
روز محشر خون ما در گردنت “اشرف غنی”
ای خدا سازش خراب و تا بگردد در بدر
وعده های خام تو چون نقش بر آب بود و بس
ننگ و ناموست فروختی تو زدست سیم و زر
هر زمان نفرین بادت ای پلیدی بی خرد
ملت بیچاره را از هر چی کردی بی ثمر
زهر بادا بر تو شیر مادرت ای بوالهوس
ای نمک نشناس و مکار و فسون و حیله گر
اصل و اجدادت نبود معلوم و نامت همچنین
صاحب نام و نشانت ساخت رأی صد نفر
رعیتت با حلق تشنه کوچه در کوچه و زار
تو به ملک دیگران بیغم نشسته کور و کر
در وجودت اندکی از آدمیت دیده نیست
تو برای جمع دالر سینه ات کردی سپر
جمع کردی و گریختی تو ز تخت شاهی ات
چون غلامِ بر در شاهان نشستی پشت در
بر سرت قرض قیامت است حق کشور ات
آنچنان با خاک یکسان کردی این ملک اَبَر
از برای نامه یی من قاصدی پیدا نشد
دوزخ اش سازی خدایا ” بو ظبی ” و ” القطر”
اشک ریز ” مولایی” از اندوه و درد ملت ات
تا طلوع دیگری افتد به شام بی سحر
کابل ۱۲ اسد ۱۴۰۲
تکیه بر خود بنما یار که من تجربه کردم
دست را از طمع بردار که من تجربه کردم
غم تو غیر دل و جان تو هیچکس نخورد
می کند درد تو بسیار که من تجربه کردم
کوه را همدمی از خیلی کسان است بهتر
میکند حرف تو تکرار که من تجربه کردم
شهد و شیرین کنند کام تو را کز دوستی
لیک در پشت سر اغیار که من تجربه کردم
کسی در آب فرو میرود و کس در خویش
دایم از غصه چو بیمار که من تجربه کردم
گاه گاهی دل من آنچه سراید نیکوست
گر بخواب باشد وبیدار که من تجربه کردم
گر نیایی بخود و دست به دستت ندهی
میشوی خنده ئ بازار که من تجربه کردم
چرخ گردون بسر آرد چه بخواهیم و چه نه
گاه گدا سازد و سردار که من تجربه کردم
شکوه دارد ز بد عهدی دَور “مولایی “
از دلش میکند اقرار که من تجربه کردم
*****
مهر تومیدمد پدر در همه ئ در وجود من
بعد خدا فقط تویی قبله گه وسجود من
شکر خدای را کنم آنکه فرشته یی چو تو
بهر نجات هدیه یی داد به هست وبود من
بوسه ئ خاک پای تو بخت سعادت من است
لحن بشاش تو دهد معنی تار و پود من
شاخه ې بهره ات همیش پر ز بار بر زمین
پدرم! چو زیوری تو به تنم نمود من
نیست بحد تو مرا چیز کنم فدای تو
باد زجان و دل زمن هر نفست درود من
شاد که ‘مولائی’ کمی گفت سخن بوصف تو
زانکه کلام وحرف تو جمله به نفع و سود من
گر چه گویند پس شام سحر میاید
طالع شوم مرا شام دگر میاید
دست بی مهر فلک بر سر من سنگین و
چون ز هر دور و برش زهرو ضرر میآید
من که از درد نهان زار بگریم آخر
کز دلم شعله زنان دود بدر میاید
بس که آزرده ازین خاطر آزرده خود
دایم از دیده من موج گهر میآید
من کجا شکوه بجز از دل و دلدار کنم
زانکه بیشتر ز همه پیش نظر میاید
وای از آن دل که دلبر نکند دلداری
وز تن و پیرهنش بوی حذر میاید
داد و فریاد درختان چمن آن لحظه
حس کنند بهر بریدن چو تبر میاید
میدمد صبح ، صفا دار دلت “مولایی”
بهر لبخند تو یک روز خبر میاید
🌸🌸 🌸 خوشحالی مبارک 🌸🌸🌸
ای صاحب کون و مکان مولای ما مولای ما
در جسمها بخشنده جان مولای مولای ما
دارنده ئ خلد برین بعدی محمد جانشین
تاویل و تفسیر قرآن مولای ما مولای ما
روشن ز نورت آفتاب ای نسل پاک بوتراب
نامت بود ورد زبان مولای ما مولای ما
از نور پاک ذوالجلال در دیدها هم بی مثال
تابنده از نورت جهان مولای ما مولای ما
درذکرت استاده شجر درسجده افتاده حجر
خوانند ترا کرو بیان مولای ما مولای ما
ای تو ستون دین حق ای رهبری آیین حق
بشناس مهدی زمان مولای ما مولای ما
کی مابه وصفت نایلیم لطف تو بحروساحلیم
فهم ها زفهمت ناتوان مولای ما مولای ما
با حشمت و با جاه تو از نیک و بد آگاه تو
اندر ضمیر مومنان مولای ما مولای ما
ای مظهر ذات خدا وز جمله مخلوقی جدا
اندر جبین تو عیان مولای مولای ما
دارم گناه بی عدد از لطف پاک ات ای صمد
“مولایی “را از خود مران مولای ما مولای ما
کابل ۲۲ قوس ۹۸
🍁🍁 تیرمایے رَبایے یېن 🍁🍁
گلېن ار باغ ییو ییوېن درو رښت
زمۈنه از بیار چس خیلے نُر زښت
څه چود بلبل وے گل شوق اند ناله
ارَم ستاو شچ نُر شېڤ وم کښت
──┅═ঈঊঈ🎇ঈঊঈ═┅──
فکث سڤځه درو پِرمید ڤا سُذج
عقابېن کاروۈن در تید ڤا سُذج
صدایے شادی غلبېل کهی ار باغ
فقط خورن ات کښهپڅ اند عید ڤا سُذج
──┅═ঈঊঈ🎇ঈঊঈ═┅──
تو چس ید آسمۈن ڤا نۈد هر جا
فکث یاڅېن پذذج ات ثۈد هر جا
ذد انجوڤج یم زمۈنه خیر امباج
مے مردم څېم درون اند سۈد هرجا
کابل ۱۰ عقرب ۹۸
شعر بمناسبت روز جهانی کتاب
رهبر ز جهان جهل کتاب است
کز سوی نبی حق خطاب است
آن سوره ئ اقرا ئ محمد
داننده ئ آن چو رهیاب است
والعصر بنای راه دین دان
هر آیت آن عقیق و ناب است
قرآن بخوان ز روز تا شب
دارنده ئ جمله ئ حساب است
آن کس که ندیده روی معنی
دایم ز حیات در عتاب است
باری بگشا تو دیده ات را
تاکی زضعیفی ات بخواب است
هر برگ ز هر ورق که خوانی
صد راه خلل بدان جواب است
“مولایی” کمی ز علم میگفت
علم که ز دین وز حجاب است
1393//11//10
💐💐💐 روز زن 💐💐💐
زن ستون این جهان و مادر مردان حق
زن عطای ذات پاک و صفدر میدان حق
مادر نوح و خلیل و عیسی روح القدس
ورد نامش بر زبان آورده از ایمان حق
آنکه در بابش زبی مهری زند حرف غلط
باد نفرین برسرش از هر درو آستان حق
زن ز بهر زیر چوب مرد هر نامرد نیست
زن چراغ شام تاری خانه یی ارکان حق
میتوان بعد از خدا خلاق آدم خوانی اش
خوان این حرف وکلام حق در داستان حق
گفت مولایی کمی در وصف این گوهر ولی
بیشتر باید شنید و دید در دیوان حق
کابل ۸ مارچ ۲۰۲۰
سوژه ی شعر
جز من چنین به مهر تو هیچکس وفا نکرد
جز تو به زخم این دل من کس جفا نکرد
کیست آنکه ساز و ساغر در کف روا نکرد؟
کی اشک پر شرار تو بر رخ صفا نکرد؟
این من فدای رشته ی مویی تو دایمم
پا بند اصل خویش و به هر عهد قایمم
گاه در نشاط و عیش فلک با تو همدمم
گاه از نشیب چرخش این چرخ در غمم
گه حس کنم که کمتر از هر خار وهر کمم
گاه سر فراز دوره ز هر پیچ و هر خمم
دستت به من بده و بسازیم خانه را
خالی ز درد دهر نماییم شانه را
بنگر به آنکه هیچ نبود، دیدی مرد شد
اما تنور داغ من و تو چه سرد شد
طوفان عشق ما به فضا رفت و گرد شد
شادابی یی بهار ندیدست و زرد شد
یکسر حدیث و شعر شو و من بخوانمت
چون روح میان این تن خویشم بدانمت
نی دیده ام ز آب ، نه این سینه ام ز سنگ
نی گفته های این دل دانم بخویش ننگ
من حرف قلب خویش نوازم به نای وچنگ
تا همچو گل شکوفه بماند ز بوی و رنگ
سر تا به پا چو سوژه ئ شعر و ترانه ام
شرط برای صید تو هم آب و دانه ام
من نقشه ی جمال تو در دل کشیده ام
چون مردمک میان دیده ی ای نوردیده ام
گلچین مهر خویش برای تو چیده ام
مهرو وفای پاک تو با جان خریده ام
مولایی چون گلاب شگوفان به گلشنت
میریزد همچو میغ بهاران به دامنت
شغنان ۲۴ حمل ۹۹
بهار شغنان
بوی بهشت دارد باد و بهار شغنان
روییده لعل و یاقوت در کوهسار شغنان
موج گل صباح اش در کوه و دشت راه اش
من میکنم نگاه اش اندر دیار شغنان
صبح ناله های بلبل از بهر عشق با گل
با یاد روی سنبل مست و خمار شغنان
خوش میوزد شمالش از شاخچه ی نهالش
من عاشق جمالش ای گلنگار شغنان
مطرب بزن دف و نی ساقی بیار تو می
دیگر چه جای وی وی بر خیز یار شغنان
مستم ز باده ات کن راهی جاده ات کن
در عشق ساده ات کن ای گلعذار شغنان
بشگفته گل به صحرا بو میدهد به هرجا
من با خیال تنها بی تو چه کار شغنان
من مست لعل نابت مدهوش از شرابت
دوستدار بیحسابت مرد تبار شغنان
ازبوی عطرباغش خوشخوان شدست زاغش
شاداب گشته راغش از جویبار شغنان
مولایی را چومهد است دایم بجدوجهد است
از جان و دل عهد است من دوستدار شغنان
شغنان- ۹ ثور ۹۹
خوش مورد وصف وُز څه کن اُم از تویت تو خال
انجهم ته تا تو نوم څرهنگ خُب ته سود موحال
فـــــهم اُم تـــه جای نست تو قلب اند مورد اَچـــث
ناقث رمیم خو دل خوشے از فــــکر اته خیال
رمېث مو څېم تر دڤــــے لۈم شچ ته دېذے کو
دایم دے فکرے یندم اتــــــــــه تــېر سۈد ســــال
تَــهنچ تو عشق مو ند مو زارذ ارد خو تار جنــــاو
اِک دِس نِماید مورد تو مَحبت مو کهل تے شال
لود اُم تو پاذ پے بیر ته خو دل فـــرش وُز کن اُم
ژیوج اُم تو فهم اُم اِک دگه مس نست تو-ت مو مال
چیز ارد کو دوس حس نه کِنے توند یے چهی یست
کهل تا به پاذ حسن تو مولایی یرد سوال
شغنان: ۳۱ جوزا ۱۳۹۹
یک شعر از خواهر عزیزم معینه مولایی شاعر توانا شغنان
بیا
دلم هر لحظه ز یاد تو به تنگ است بیا
گهی در فکر تو آب و گهی سنگ است بیا
مرده بی تو شمع عمر من و من زار و نزار
لحظه ی شام و شبم باتو قشنگ است بیا
پر و بال از اثر شعلهء دل یکسره سوخت
چشم هم کورو دوپا بسته ولنگ است بیا
شاخه ئ سبز امیدم که ز هجر تو شکست
زرد و پژمرده رخ وحال چه رنگ است بیا
مرو اینگونه تو جانا که دلم پر خون است
که ره ئ عشق همه آشتی وجنگ است بیا
می لعل توروان بخش تن وقلب من است
نفس اندر ته ی دل بی تو درنگ است بیا
خفته در بستر مرگ جان به لب “مولائی”
مشمار عیب عیادت که نه ننگ است بیا
سرایش : شغنان ۱۰/۰۸/۹۵
اولین نمونه شعری ام به شکل ترکیب بند به زبان مادری ام در وصف مادر
🌴🌱🍒 نهن جۈن 🍒🌱🌴
درگیل تو یت تو نازکېن اُم وُز هه نهن
درگیل لهلهیک ات تو سازکېن اُم وُز هه نهن
توردِک څرهنگ خو رازکېن اُم وُز هه نهن
ذر از تو بشهند اوازکېن اُم وُز هه نهن
نهن جۈن کو نغۈږ خو ښِن مو قیودا
چس تر مے مو یوښک وِن مو نیودا
یکبار گه تو صورت ته وِن اُم یا نه وِن اُم
یکبار گه تو خوش صدا ښن اُم یانه ښن اُم
یکبار گه ته به تو ذستے کن اُم یا نه کن اُم
ارمۈن مو دل اند گل از تو باغ اند پتن اُم
دل دهرذ درون دوا هه نهن ید تو صدا
ذر مه کے خو ذست لطف از بهر خدا
بخښښ کے خوښوڤد وختے میداو مو نُر
اقرار که خو زڤ تے وختے تیداو مو نُر
تو رد وخت نیاز ات عُذرے چیداو مو نُر
مهرگ چس به قریب یثچ زیداو مو نُر
ښاج ذئراُم ادے یم اند سوال ازمو څه سۈد
ات توند گه تودل یم اند ملال از مو څه سۈد
موند بعد اَچگه نست توۈن وے یاڅ اند ثِدا
کهی وے ند وے ذُد ات وے یُرږے یند وزدا
چهی صایب ادے ابارِکث ښینت مو صدا
دۈنجهت ته لۈم مهک خومهر از مو جدا
وُز بعد څه کن اُم اگر خذای قهر څه کښت
فهم اُم ته نه لۈڤے مو رد تو کارېن فکه زښت
ذر از تو خو یوښک بهند نه وینچ اُم یے دم
تاقهث یے کنج غم درون وُز ات نوک قلم
آمُخت مو سینه قتے سُذج سوزات الم
شیرینے عمرے یُم بنئست وُز زیر مے غم
مولائی جناو یے چهی دلخون دگه نست
نهنک مو کفهن کے موند ارمۈن ته نه رِست
اشکاشم 28 – 08 – 95
🍁🍁🍁🍁 شهر نامرادی 🍁🍁🍁🍁
من به شهر نا مرادی آرزو گم کرده ام
باغچه سبز امیدم رنگ و بوگم کرده ام
من غروب بی طلوع ام آفتاب طالع را
بر مراد دل ندیده پشت ورو گم کرده ام
من نه یم بلبل بود منزلگه ام کنج قفس
آهویم لیکن مقام دشت وکو گم کرده ام
دل بدنیا بنده گشت و همره ی باطل کنون
چو نکه موضوع سرحق گفتگوگم کرده ام
یا بود این رسم دنیا یا فقط این بخت من
چون نشاط روزگار از چار سو گم کرده ام
کیستی و تابکی با من چنین رفتار توست
کینچنین هوشُ دلم در فکر تو گم کرده ام
تشنه خواهد ماند “مولائی” به آب زندگے
چونکه در شهر غریبی راه جوگم کرده ام
اشکاشم 29 عقرب 95
💎💎💎💎 جشن الماسین مبارک 💎💎💎💎
زدل خرسند و شادم من چنان کان و گهر دارم
حدود بی حدودش دان فزون از بحر و بر دارم
چه باشد گوهر الماس که بروزنه کنی مقیاس
دوعالم شعله ور گردد نگر چون خاص فر دارم
زهی!! بر تخت می بینم شهنشاهی بلند اختر
که عرش هم در سجود آن ، امام مستقر دارم
زمین از طلعت اش روشن ثریا شاد می خندد
سراسر عالمین گویند که بخت و تاج سر دارم
امام ختم دوران است وما خوشبخت دورانیم
به دل جلوه کند نورش ز شادی چشم تر دارم
قبول درگه ات کن تحفه یی “مولایی” مولایا !!
بجز این واژه گان دیگر نه من سیم ونه زر دارم
🍂🍂🍂🍂 مو گلک توید 🍂🍂🍂🍂
یت فصل تیره مات مو گلک توید از چمن
کهے فارت سیل باغ ښبستۈن مورد وطن
پروازچے چید یم مودل ات پهر نست، خذای
یا ڤهر مو گل مو خېزتو یا مهرگ اته کفن
لاله خودل جناو څرهنگ تئر نرخو چوږج
نسرین گه وئښچ خو پرپراته چاک پیرهن
وُز یاڅ درون ثهواُم اته کهی ذد دڤېست
لۈ ژیرنک مو جۈن ڤد اته سیم یم مو تن
لهکچود بلبلک خو دیارات خو بوستۈن
فک څېم غرق یوښک تولۈ لعل در یمن
هرگز هوس نه کن اُم وُز نه قصر اته بِییښت
صحرایے یُم مو جای دگه دهښت اته دمن
رښتېن باغ درون مو امېذ اند وے گلېن
صد برک عمر دۈند ڤد اته توند گه نسترن
مولائی نُر قرار نه لوڤد حرف دل یے چے رد
رېذج اُم قفس درون وُز از گهپ اته سخن
سرایش : شغنان ۰۸ ، ۱۰، ۲۰۱۶
💐💐 روزت خجسته باد 💐💐
از من بتو ای رهبر و سردار سلام
ای صاحب علم و فهم هر کار سلام
پاینده بود همیشه نامت به دو کون
ای تحفه ی پاک ذات ستار سلام
خورشید صفت روشنی دنیا یی
ای گرمترین نور ز انوار سلام
یک حرف تو ارزنده تر از لعل و گهر
ای باغ بهشت و صحن گلزار سلام
بی کینه و بخل درس فرد فرد دهی
ای سطر ضمیر پاک و افکار سلام
وصف ات نتوان بصد قلم “مولائی”
جز اینکه بنام پاکت هر بار سلام
شغنان ۱۳/۰۷/۹۶
☕🍪خوان غم🍪☕
یارب دلم گرفته ز شستن به خوان غم
سیرم دگر ز خوردن این آب و نان غم
در تنگنای دهر دنی روح فسرد دریغ!!!
انداخته یی به جسم خدایا تو جان غم
اندر درون حسرت اشک مانده ام فرو
جان ام اسیر درد و خسته ز مهمان غم
گرد نفس گرفته غبار، دیده سیل خون
من همچو طفل پروریده به دامان غم
در خویشتن شکسته به هر دور زندگی
رفت جلوه ئ شباب جمله به تاوان غم
“مولائی” خیر گردش گردون ندیده بود
هر صفحه یی ز دفتر درد و رمان غم
معینه مولایی- سرایش- شغنان 96/6/14
😭 در سوگ تو 😭
ای گل تو از میان گلستان کجا شدی
زیب بهار و زینت بوستان کجا شدی
ای غنچه ئ شگوفه لبت ناشگفته ماند
ای کوک مست وسروخرامان کجاشدی
بلبل صفت پریدی و رفتی ز این دیار!!
مازینچنین سخن همه حیران کجاشدی
صد وای و صد دریغ که نخلت ثمر نداد
چون نونهال باغچه پر ارمان کجا شدی
پروانه سان به دور تو سوختیم جملگی
ای شب چراغ وشمع شبستان کجاشدی
رفتی و داغ درد تو برخاطر است نشان
ای حرف دل نگفته تو پنهان کجا شدی
نام تو زیب شعر من ای “شکریه” قسم
رگ رگ میان جسم پریشان کجا شدی
بندی قلم شکسته و “مولایی” در عجب
یک حرف دل نگفته و پنهان کجا شدی
…………🌴🌴 رباعیات 🌴🌴…………
باطالع من فلک به جنگ است مدام
زانرو دودست زیر سنگ است مدام
خورشید دلم به کوه غم کرده غروب
بر خاطر من ز سردی زنگ است مدام
🌼🌼🌼
بین من و عشق؛عشق هوس بود و هوس
وین موج وخروش عمر عبث بود و عبث
معنی حیات من همین یک دو سه حرف
آن هم همین که چون قفس بود و قفس
🌼🌼🌼
ای آنکه سیا تو شیشه یی قلب کردی
پس شادی لحظه های دل سلب کردی
با این همه کار حیرت انگیز خودت
حتی که توجه خدا جلب کردی
معینه “مولایی”- تاریخ 1396//6//28
ما را که خدا به همدگر ساخته است
عشق تو به این دلم که انداخته است
خواهم که به پای همدیگر پیر شویم
جز من بتو اینچنین کی دلباخته است
“مولایی “
مو دل باغ اند نست بلبل صدا نُر
غبار انجوڤجے فُکث یم فضا نُر
زقښ رېښه دوانچے ار مو سینه
وِن اُم خوردث خو فُک خېز بینوا نُر
معینه “مولایی”
ادامه در صفحه 2
