معینه مستور مولایی
آسمانی دل من
آسمانی دل من باز شده بارانی
ای کجا بنگرمت که از نظر پنهانی
ای که در دیده من نقش جمالت باقیست
خوب دانم که تو در دیده و هم در جانی
بس فرو در دل من تیر نگاهت رفته
دم به دم این همه آواز دلم میخوانی
آتش عشق تو سوختست سراپای مرا
ای فدای نگه ات درد مرا درمانی
ای که در کنج دلم غیر تو کس نیست دگر
لازمت هیچ نباشد دگری بنشانی
دهد آغوش تو چون بوی بهشت ای دلبر
جلوه ی خال تو بر ماه فلک حیرانی
میگشاید لب کز درد فراقت “مستور”
توکه بهتر ز دلم حال مرا میدانی
م.. مستور مولایی، ۲۵ فبروری ۲۰۲۴
گل ڤا تو باغ درون ښکفچت بهارے چوږج
سینهنندے ڤا مو زارڎ عجب بیقرارے چوږج
بلبل تے نښتےیهم گدث مات تو تر چمن
یم بۈی عطر نرگس ڤا مو خمارے چوږج
هے دل کو ڎهڎ اس خو درونند دے ڎُد تو تخ
چس نر جهۈن خو پاک فکث اس غبارے چوږج
معشوقت عاشقین فکه جا ڎست مڎست اما
مند ڤا مو یار ییت دگه یینرد کنارے چوږج
تا تر تو غونج فریپت نسیم ڎست، فهمیا؟
ڤا کهکشۈن جناو مو دل تیت و تارے چوږج
ارڎه تر تو پیڅ یم ابر اس سفیدے ڎید
صد څیم به یاد روی تو ڤا اشکبارےچوږج
اس لعل میگسار تو تا نقل سوت فُک ارد
اس پیر تا جوۈن فکث مست زارے چوږج
هے دل تو سهو خرابے خراب وصف گل درون
وهڎ گهل ڤه یین خو هر رقمث قشطارے چوږج
فک تاره اس شتایے څه ڤُد لیفے تارکے
نوروز یت خو ڤا یے فکث گلنگارے چوږج
هې فصل گل تو جۈم درون چیز؟ مردمین
موردین وصفے جۈم تو لپ بیشمارے چوږج
اثهر تر مو مس خو یبار مستے مست سهم
“یم جور روزگار مؤ یئ قین زارے چوږج”
اس فرق تا قدم ته نه سۈد وینچ فرق تند
اما تو هجر دهرڎ مو یے دل فگارے چوږج
هر څۈند مس څه تویدمو عمرت څه تیزد مس
ڤا مس امیڎ وصل تو مو انتظار ے چوږج
“مستور” فهم عمر گلین کهم دے اس تو عمر
تا ڤا کنے خو څیم تو ییت ڤا تیارے چوږج
م. مستور مولایی، ۷ مارچ ۲۰۲۴
دیشب که تمام شب به خوابم بودی
خود شاهد حالتی خرابم بودی
خواستم که کنم من از قدح مدهوشت
خود رفته برون ز خود کبابم بودی
تنها نه میان خواب، در بیداری
در ساغر و جام ودر شرابم بودی
بس زمزمه مینمودم این اسم ترا
آهنگ دل و تار ربابم بودی
تا لب بگشودم و دهم شرح غمت
در تک تک صفحه یی کتابم بودی
بگرفته فضای دل همه تاریکی
آن لحظه فقط چو آفـتابم بودی
هر کس که ز می پرستی ام میپرسید
تو ورد زبان و هم جوابم بودی
“مستور” ز مهر تو عیان میگوید
با آنکه همیشه در غیابم بودی
م…. “مستور مولایی”، ۲۵ مارچ ۲۰۲۴
روزعاشقان
روز عاشقان بهانه ای است برای کساایکه عاشق اند خوا عاشق هر چه که باشند، عاشق طبیعت، عاشق دریا، عاشق کوه و درخت، عاشق آسمان، عاشق ابر وباران عاشق صدا و نوای آبشاران عاشق نغمه وناله ی پرندگان و نسبت به آن چیزها و اشیا دیگری که عشق ورزیده اند،چیزهای دیگری که عشق زا اند و عشق می آفرینند و از نگریستن در آن آدمی به اوج لذت میرسد. آنچه که وجود آدمی را از شوق و اشتیاق اش به شور و لرزه بیاورد آن “عشق” است، عشق ایکه انسان را در خود محو و فنا میکند و بقا می کند، فرق نمیکند آن عشق از دیدن چه چیز آغاز میشود وچقدر تاثیرات اش روی دل و جان انسان میگذارد.
آنکه از محبت هدیه ېی را تقدیم میدارد آن نه تنها یک گل و یا یک عطر است بلکه آن “احساس” یک قلب است آن چیزے بهتری را نیافت که برابر ارزش و اهمیت تو باشدو تقدیمت دارد.
من که از دیدن و نگریستن در چهره ې پهنای طبیعت و دامان کوه ودشت دمن هر روز بیشتر و بیشتر عاشق اش میشوم هدیه ای را بالاتر از عشق ام نسبت به آن تقدیم میدارد که گنجایش آن در آسمان و زمین ممکن نیست.
خداوند(ج) عاشق زیبایهاست و چقدر زیبا آفریده است و شاد ازآنست که آفریده شدها(مخلوقاتش) عاشق همدیگر باشند و همچنان عاشق او باشند، مثل، پروانه ها، آدمان، بلبلان، گلها و…عاشقان همیشه عاشق بمانید زندگی کنید، عشق زیباست!
و من بمناسبت این روز برای تمام عاشقان یک قطعه شعر را طور تحفه تهیه نموده، تقدیم میدارم، امید وارم مورد پسند تان واقع شود.
❤️عشق❤️
بر جان و دلم عشق عیان است چو نور
بی عشق شمار زندگانی چون کور
در هر کی دمید عشق جاوید اش دان
هرچند فتاده باشد و مرده ی گور
خورشید صفت گرم کند ❤️ دلهارا
گه سوزد و گه پخته کند همچو تنور
ای عشق تو همنشین من باش بیا
میمیرم اگر تو لحظه یے میشوی دور
با نام توجان گیرد هر ذره ی سنگ
انگار ز شوقی تو به رقص آید وشور
در خانه ی اېن دلم تو خوش آمده یی
سر در گرو ی حکم تو، داری دستور؟
بر خیز ز مهر و عشق پریدن آموز
تا کی تو میان پرده باشی “مستور”
م.. مستور مولایی، فبروری ۲۰۲۴
نر مو مهمۈنت تو یثچت وز خو پۈند ٱم مس بنئسچ
ساقیا!!! لۈ دۈنگه مس ڤېن، تا نه لۈڤج ٱم بهس بهس
وز تؤ شوق اند هر زمهڎ زهره ته ڤهم اس آسمۈن
مهش قتیر لهک وهڎ مس خین ، تا نه لۈڤج ٱم بهس بهس
اس مو زارڎ اند صبر تویج ات یم موجۈن مس لۈ چه تید
مطربېن لۈ مست زغۈم زېن، تا نه لۈڤجم بهس بهس
دهرڎ هجرے خود زرچ دستور موجۈنت خونے دل
اس مو دل تیر زهنگ نر سېن، تا نه لۈڤجم بهس بهس
سهو مؤ دل ښهر اند نر پات ښاه تو اے پات ښاهے مصر
وز خریدار لهک پرڎېن، تا نه لۈڤج ٱم بهس بهس
تر تو مکتب یثچمت ای معلم اس مهر ات وفا
مورد یاڎ ڎهڎ عشق درسېن، تا نه لۈڤجم بهس بهس
نست پېښتڅتاو عیب اته “مستور”! نا فهمتاو گناه
وز نه فهم ٱم مورد یاڎ ڎېن، تا نه لۈڤجم بهس بهس
م.. “مستور مولایی “، ۳ جنوری ۲۰۲۴
یم زندگے چیز ېے دَپ پے آسمون
ییو ست قتے ست درون وهښچن
ییو ښڅ قتے مس ته خیرت خو دل خون
ییو زر قتے زر درون خهښچن
م.. مستور مولایی
تو ته ېکروز خو کُچه یرد کنم مجنون وز
دے تو تلخاڤه غرور ڤهم ته اس آسمون وز
نیمے لحظه ته تو نیثتاو مو خیزندے څه سود
تو پیالهندے ته بعد خالے کنم دل خون وز
تا تو څیم خون دل اکبار مو دل دستور وینت
گر تو دل یهخ نچود یوښک کنم جیحون وز
هے قلم تا تو توۈن تیزد قلم ڎهڎت لۈڤ
نکته نکته ے تو لۈڤجن ته گه ڎهم مضمون وز
ښهپرک رهنگتے مو مه ثهو خو څیمین یاڅند
مه کنم گوشے فلک تا خو صدایند چون وز
هچ نڤودم تو نښۈن وز تو کو لۈڤ کهدندت؟
سهچ ڎادم تو اڤین فک رقمث گردون وز
گل جناوت تو ، تو وصفندے مو دل بلبل گهښچ
گه تو فکرندے ته تیم اس خو گه مس بیرون وز
بیتو رښنایگے یچیز نست فکث مورد تارک
ښهب تا میث حسابم ته فکث یکسون وز
فهم ای چرخے فلک اس تویے کۈم زاښت “مستور”
لاله ے دهښت جناوم څه پنویج گلگون وز
م.. مستور مولایی
چے جهتېن درهوا سِڅ دهڎ تو څېمېن
نُرېن غرق گناه سڅ دهڎ تو څېمېن
مویت اس اولث دل پُر څه ڎاد تو
چے عشق اندېن فنا سڅ دهڎ څېمېن
تویت لۈد نست یے چهی څېم سیر مو داڎگه
شچېن لپ بے نوا سڅ دهڎ تو څېمېن
مؤ دل آسمۈن درون اندېن ښتئرځ ڤَد
نُرېن گَردِن فضا سڅ دهڎ تو څېمېن
تو څېم دریاندے تیم کشتی به کشتی
کو چے ردېن ناخدا سڅ دهڎ تو څېمېن
مؤ څېمېن تر تؤیت توند وز نه فهمم
دگردېن نُر پرا سڅ دهڎ تو څېمېن
خو یثم چود شغ وز اس تو پوثچین
کو چیزاردېن تباه سڅ دهڎ تو څېمېن
فکث جذبېن تو څېمېن چوږج خو “مستور”
وَم اردېن پر بها سڅ دهڎ تو څېمېن
۳۰ دسمبر ۲۰۲۳
گل ښکفتاو جهت بلبل جۈن څریڤداو ڎید مزه
تا تو یتاو ارد گه یئست خوڎم مات گه سهم اگه
هئ موجۈن خوڎم اند مس ڤد ید مو خوڎم اندیرنث
لهک تا مه وینت یے چهی ات وز کِن اُم خوڎم اند تو به
فکه ڎادېن گهپ از مَی وز نه فهمت اُم چیزِ می
تا تو یتت در خیالت سهم خیال اندث نشه
وز تؤ تشبی یم پے مئست ات گاهئ خییرات گاهئ گل
شعم رهنگ یېد اند ته گهرڎت سۈد از فکث خفه
ثهو شعم دستور تویت وز سهم تماشایند غرق
فهمے یا وز تر تو چیښتاوات تماشام ژیوج فنه
ښوځ دهم تیراُم رمېث نیسڅن څه وختت که ڤه یاڎد
وز گه مس ڤا پِس وے پدریښث تو جهت سهم رو به ره
دهکچود “مستور” دل تورد جۈن مس تورد حیف نست
موند آزار اس مو یستت اس تو هرگز نست گله
۹ جنوری ۲۰۲۴
وز ته هر جا ره اگر مس مے خو څیم سرمه یُم
دسگه دل نست اچث موند تو دل ضربه یُم
هَچ نفهم بحر تو ژیوجښ مے مو دل تر که یاڎج؟
نست توۈن اچگه مو ڎست اند تو وز برغه یُم
وز تؤ پۈند ارد ته گل تا پے خو چیدېڅ فرش اُم
کۈر سهوم وز اگر شوڎ یم ارد تخته یُم
گاهی وښ اس مو تے تیزد ات تو خیال اند چے مید
تا ښَن اُم ڤا تو صدا فکر کِن اُم زنده یُم
فکه یُم عشق نهال اس تو خو دل باغند ڎاڎج
خُښک سۈد موند مؤ ڎست ییو اگر اره یُم
فکه خېزاند تو نۈم وز ته بشهند انجهڤ اُم
چیز اڤېن پېښ رقیب لو کو تو ښرمنده یُم؟
مه ڤد اس مو دگه شچ خۈم تو دل باور که
نه ته آزار تو ڎهم ات نه گه ته خسته یُم
لۈد “مستور” خو گهپ تورد تو مس خیچ نغۈږ
تا که یُم یست خو گهپت مے خو عهد بنده یُم
۱۶ جنوری ۲۰۲۴
نون رهنگتے مو قهد گهښچ فراق اند چُنگ چُنگ
نخوا نه ونے
هر ښهب رباب ته دیم خیال اند تُنگ تنگ
کهدند تو ښنے؟
دل قانع نه سۈد خو ڤا ته ساز لۈم بُنگ بُنگ
باور نکنے
خودت مے جۈن تو اس خو نازت فُنگ فُنگ
جۈن مس پڎنے
❣️❣️❣️❣️❣️❣️
بهس زخمے ره ڎهڎ نمک تؤیت بهس موثئو
بهس شچ مو رنئو
یکبار خو جۈم عشق مو تار ارد فرئو
فک خېز جرئو
از بین خو ژیوجگے یېن مو تاقهث سرئو
اس فکه وزئو
جز اس مو تو اس خو دل تے دیڤ فکه پِتئو
بهس شچ خو پشئو
❣️❣️❣️❣️❣️
مُو رد غیر مے شعر نڤشت چاره دگه نست
چیراُم کو دگه
هر څۈند ته لپ وِن اُم تؤیت گُرم نه پِست
یکبار کو یه
دنیا تے فقط تؤیت گه دۈند رېڎج موند کهم
دوسث تو که رحم
دل آب تو خیال درون څېمېن گه خست
جۈن لۈڤے تو مه
❣️❣️❣️❣️❣️
ڎر ڎر تو خو مه زه اس مو هئ جۈن تو نیاز
سهوم تو نیاز
چس شعر درون ته تُورد وز لۈم خو راز
سهوم تونیاز
یکبار تو مس جواب سلۈمرد کو باز
سهوم تو نیاز
“مستور” خو جۈن تے زئزد هر رهنگ تو ناز
سهوم تو نیاز
سهوم تو نیاز
۱۸ جنوری ۲۰۲۴
گیتار قتے یُم درو نوئزد وز مے خو غم
اس جَورات الم
جای اچگه یے جاتئث نرېد ات نه قلم
مولا تے قسم
چیز اس مؤ طلهبےته تو ای چرخ فلک؟
ذاڎجت مو غَنَک
ییل تر مو نه سُت تو څېم یے لحظهت یے دم
بی مهر صنم
هر دل ته اچث گه وینچ یم یاڅ نسود
خِس پۈست گه نه ثۈد
کهدېڅ دوۈم ته یئست نه فهمم تو ستم
نستت تو مو غم
یودت مے مو استخوۈن تو اُښهم نه لۈد
مو نهن ته مو نۈد
مند اس تو امېڎ ڤد، مؤ بهښ نست اِک اَم
یم قۈمتے خم
ښِن نُر کو خبث یه بار مو نالهت مو آه
ای بار خدا!!!
ڎاڎجت مے مو سرنوښت تو اک دسگه رقم
فُکث گه به هم
غیر اس تو یے چهی مو اس زمهڎ تیر نه سېنت
دل دهرڎ بږېنت
هر څۈند چِس اُم تر هر چے یت زئم قدم
هر چهی خو غم
غمخوار مو بی نوا جهۈن تیر تو دۈند
مورد لۈڤ مو پۈند
مند اس تو امېڎ مم جهۈن تیر خو هرم
اس لطف و کرم
“مستور” قبول که اس خو کهمین گه کم
رد مهکے تو وم
اس لطف و کرم
اس لطف و کرم
م… “مستور مولایی”، ۱۹ جنوری ۲۰۲۴
ساقے ارد کو نر لۈڤېت، دم پیک اجل گرذېنت
مدووښِ فکث چوږجت، یکبار مو قتیر مس سېنېت
یم مهرگ زغۈم نر یثچ، انجوڤجے موڤرث ذستېن
دس چوږج نیت در دل، خو سازتے مو مس رقصېنت
مطرب تو مو پېغۈمېن، سازېن درون وِرد لۈڤ
نر مَحلے مو میداو شچ، مۀ یاذد خو یوښک خمبېنت
وز زندگے یندیراُم، شینتاو نفهمت چیز یو؟
گۀ بے نمک ات قیناڤ، خو دهن مزهم نَوزېنت
تا وینت قضا دایم، ناږد یوښک مو څېمېن ارد
تقدیرے اجل نر یثچ، یکبار مو مس شندېنت
اې چرخے فلک آخر، قِیوُم ته تو پیڅ ارد وز
زیدت مو خو جَورندَت، دهرذَندَت عجب پخسېنت
پُر کِن تو مو پیمۈنۀ، یکبار گه خو دل یهخ اُم
کوره ن۠دے سپِن رهنگتیر، ستخۈن گه مس ورڤېنت
دۈند ارد مو یودت تو، ښوځ یادے مو سِت هر جا
دریایے گه بهند ویڎدَ ات، کوه یېنے گه مس لږځېنت
صیادے به بے رحمے، تهک اند مو دس گیر وېذج
دۈند ارد رمېث مورد ښاید، اس زندگے دل وقسېنت
اے چُښ تو کو نر مۀ قیو، وز ڤا گه اگۀ مۀ سهم
یم گُنبد دوار نر نهن ، رهنگتے مو غۈک جُمبېنت
“مستور” تو لپ چُرت ذئد، تېزَث ته خراب کښت تو
رَی مه ذه دے جهت هرگز، چهی چیز ته ڤا پرڤېنت
م… مستور مولایی، ۱۹ جنوری ۲۰۲۴
نیمایے ربایے یېن
دریاے تو عشق درون غرق غیرے مو چهی
غۈط خوږجے اته ڤروږجے دُرات مرجۈن
هر تهم څه ڤڎج دڤیس کهد اند یو کهی؟
هر چهی یث ته نه فهمت دُراند وے مکۈن
* * * *
ای خیر کؤ پل که نر ښب اندیراُم رېڎج
یهخ ڎاڎج گه اس شتایے فکث مو دیار
چیزث ښِکَرم تو دهم تے فک چیزث بېڎج
موندېن مو ڎو څېم تو جهت همېښه-ث څڤار
* * * * *
موند نست تو قتیر اچث یے چیزث غلطے
صد مئست دگر اگر څه سۈد مس پایۈن
چهل سال گه مِس څه تیزد یست اُم تو قتے
فهم تورد ته دروغ خو گهپ نه لۈڤ اُم ای جۈن
* * * * *
اس مم قفس اند ته وز اگر پرواز اُم
سهوم تو هوا ره خو تماشایم ته
بعد هر دے تو زارڎ ته چیدِجَک خورد ماز اُم
ذهڎ اُم ته تو دل ورهق اته ښایم ته
* * * * *
نست توند توهوس قتیر مو زارڎ اند بۈنه
اس شوق تو وینتاو مو دل دایم ثۈد
زنجیر تو عشق درون سِڅ اُم زولۈنه
کهد اند ته تو دیدار مُیسر مورد سۈد
ای گل تُت عجب مو باغ دل چوږج خوشبو
وېڎدت تو خوتۈغم عشق مو باغ ارد خوشرو
زارڎ گهښچ قفس درون بلبل، هجرند
هر وخت ته اس تو لۈڤد هرچے رد هر سو
م.. مستور مولایی، ۲۹ جنوری ۲۰۲۴
گر تو خېز ڤیم نه ڤیم وز تؤ خیال اَندیراُم
اس غمے هجر نه ڤهرذیم خو یوښکېن گیراُم
بُته بُته تو محبت مے مو زاذ اند ښِکُفچ
دۈنه دۈنه ته وے جعم اُم خوبث ات ساف ڤیراُم
لاله تاڤ ژیوجگے ره مۀ کن تو شتایے تلقین
چیز اڤېن دسگه تو فکرارد ته یاذد تزویراُم؟
تا قلم زِئزاُم اته یا یے کتاب ات دېوۈن
“تو خیال اند خو شعر ذهم قلم ات تصویرم”
تُت به بېدارے مو خېز یثچ کو یا خوذم وِن اُم
وز به بېدارے تو ار خوذم خو یرد تعبیراُم
اې قبول تورد اه جۈن باورے توند چیزرد نست؟
فهمے وز یاذ تو دۈند سختے ره مس تدبیراُم
زاهد اندازے تو «مستور» ته مس فهمت خو پۈند
یِد مو دَل، خورد ته ثواب زئم و یا تقصیراُم
م.. مستور مولایی، ۳۰ جنوری ۲۰۲۴
خبث اُم وز خو بنئست ات خبث اُم ڤاخو ښکود
خبثم ڤا خو ڤرود
پے قضا څۈند څه فلت اُم ېو سراقث مو نه چود
خبث اُم ڤا خو ښکود
تا خبث وز خو نه سېنت اُم خو چے ڎستېن چے پاڎ
نست یے چندث وے بیاڎ
نه یے یارث گه مو سېنت ات نه مو یوښکېنے زدود
خبث اُم ڤا خو ڤرود
موند نست اس تو توقع نه طمع یت یارے
نه گه یم آزارے
تات ڤا وینتے مویت شوڎ مو تیرے ربود
خبث اُم ڤا خو ڤرود
خبث ای دل تو سه خورد همدم اته یارت انیس
کمرے همت ڤیس
پے تو پایښ ته نه کښت شچ یے چے تارات یے چے پود
خبث اُم ڤا خو ښکود
که خو وُښ تر خو گله اس یے چے یث مه کِن تو
یے چے یث مه وِن تو
وز دے وینت اُم فکه زارڎ اند یو دلسوزے څه مود
خبث اُم ڤا خو ښکود
شچ مے دَوراند ته یے یارث گه یے یار ارد نه سۈد
یے چے زارڎث ته نه ثۈد
وز خبث خورد قبول سهم خو یۈدېڅ مے ڤود
خبث اُم ڤا خو ڤرود
ای فلک توردے نه ییو قللغ هزار قللغ باد
تُت دے دۈند مورد یاڎ ڎاد
تُت دے هر چیزے درښتے خو خدارج اند څه یود
خبث اُم ڤا خو ښکود
نرے “مستور” خو کهل ڤا گه خو زۈنېن تے ربود
خبث اُم ڤا خو ڤرود
خبث اُم ڤا خو ښکود
خبث اُم ڤا خو ڤرود
م.. مستور مولایی، ۳۰ جنوری ۲۰۲۴
مورد همراه سأو
سأو مو قتیر دست بدست، گد فرږأم تا قفس
تاقگے وُز نه ڤهرذیم، هچه زوئستاو نفس
موند مو دل اند صد امېد، اس مو وطن ڤُد یو بېد
لۈخو پے سِت بیر یو رېد، خودے وے مورات مگس
مورد خُبث دل تو ماز، بې تو یے چیز نست ساز
که یے یے ذُست اند اَواز؟ مورد سه تو فریاد رس
یۈن۟دے فکث وورج جعم، چوږجے گه نخچیر تے غهم
که یے وے زارذ اند رحم، چهی ته ښین۟ت مهش جرس؟
مورد کو پهرین تو سهو، یا مے مو حالت تو نهو
ثهواُم اگر وز تو ثهو، سأو تو مورد کوت کس
فکه یے مطلب تے ڤُد، یم مو بشهند مُلک ثُد
لۈ مے څراوېن وِزُد، مهذ یناو خار و خس
یېت کے مو اس تهک درون، بهس مو څېم نۈد خون
مهک مو بند ات جنون، موند روِښتاو هوس
فکه شعار ذېن حجاب، حرف دلت زڤ خراب
چیزے ږنک در عذاب، فکه خراب ات عبس
څۈندث ته «مستور» نۈد، یاذے گل اندیر ثۈد
گایے ته ثۈد ات وِزۈد، سیچ څه وخت ذید چگس؟
م. “مستور مولایی”- ۲۸ دسمبر ۲۰۲۳
ساقے
ساقے ڤِد ات شراب ڤِد مات تو ڤے یٲم گه دو به دو
سازو زغۈم قتیر بعد درد خو دل کِن ٲم شروع
دل تو شمال درون بېد، دوس نښۈن مس نه رېد
راږځد مو جۈن هر رهنگ وېد، که ره کِن اُم وے جستجو
اس خوبلند غرور لهک، مورد یے بار خو ذست دهک
بهر خڎای دسگه مهک ، ښن یے نفس مو گفتگو
اس مؤ پراندے مه سه ڎر، ښهب ته سود مؤ در نظر
از مؤ کو مهک دس حذر، تا نروم چنین فرو
تورد ته “مستور “لۈڤد ، ڤا ته خو یوښکېن ڎۈڤد
بعد خو دل غم ته رۈڤد، اس دے مو گهپ فهم وضوح
وز خبث اُم فهم زښت، اس مؤ ڎو څېم یوښک رښت
مؤرد ته بخښِښ یو کِښت، خهم ته سهم در رکوع
م. “مستور مولایی”- ۲۷ دسمبر ۲۰۲۳
مرغے دل شوقے تو وینتاو قتیر زنده سۈد
څېم اس ښرم تو چیښتاو ته ښرمنده سۈد
توند تؤ تقیه چے، پے مئست سیڤد اه جون دس مه کِن
کهکشۈن رهنگتے مو زارڎ صاف پراگنده سۈد
ڎِئرڤ جناو ید کلۈم فکه ښچښت ات پَتئود
گل کو از بین تو مه یاس لپث گنده سۈد
چون غۈږ ارد نه فهم چیز تو دۈند پند ڎهڎے
فهم تیداو تو پۈند تیر ته آگنده سۈد
یے سخن از مؤ دل اند ڎهڎ تو مورد از وصل
بعد چس فکه تو گهپېن ته ارزنده سۈد
فکُه خشروی څه سۈد جعم حساب چیدواند
اس زمهڎ اند پے خیرېڅ ته تورد بنده سۈد
خَیر نُر گه څه نه فمهت دوس یے چیزمس”مستور”
سحر یاڎ کِښت ته فکث چیز خو ورزنده سۈد
م.. “مستور مولایی”- ۱۵ دسمبر ۲۰۲۳
❣️ رباعی❣️
وز تورد قبول اه جۈن سأواُم مه تے
طفلېن جناو تو دهم تے نهواُم مه تے
یاڅ رهنگ تے عجب مو دل درون اندت ڎاڎج
پروانه یکېن جناو ته ثهواُم مه تے
م.. “مستور مولایی”-۱۵ دسمبر ۲۰۲۳
اس تو درگاند ات دِڤے ندیر موند ارمۈن ار مؤ دل
ای امام و پیشوا
ید تو گهپ ات ید تو امر هر رهنگ قرۈن ار مو دل
ای قدومت مرحبا
ای مو دل دریایے جهل اند بهس ویښت غۈط خه
ناق ناقث مه ښِکر
اندځ اکبار چس فکث جعم، دُر و مرجۈن ار مودل
بحر لطف و باسخا
تا مؤ څېم سۈد یېت چاست ته دوس آثار اس تو وینت
غایبت تو از نظر
اَچ نه فمهت شعم رهنگتے ثهوے تر ښبستۈن ار مودل
نور پاک و صفا
ای مو دل در رقص سأو ات لۈ درود ات نعت ښای
روز مولود امۈم
موند نست نر داڎ گه شادے اَچگه امکۈن ار مو دل
جای نشینے مصطفی
یثچ به دنیا تا دڤېست مأش ارد مأش پۈدند ات پِریند
اس خڎای مأش ارد لۈڤد
جای انجوڤج فکه جای تیر نُر تو فرمۈن ار مو دل
ای امام و رهنما
یم مؤ یوښک دریا جناو نُر از خوشے هرجا ڤه تیزد
یم مؤ دل ڎید ول-وله
دسگه رِښنایگے خبث نر رېڎج حیرۈن ار مو دل
ای حسین کربلا
وز گدایُم نُر تو پۈند تیر غیرے تو مند پۈند نست
غیرے تو یے چهی گه نست
اس خو لطفے ابرے یند کِن دوس بارۈن ار مو دل
دستگیری بینوا
چیز “مستور” لۈڤد تو وصف اند تا وصف ارد صِدق کِښت
جۈن خبث سُڎج در رِوښت
مؤرد دے قوت ڎید ات تو روزات جۈن سۈد جۈن ار مودل
تَبَرُک ات آب شفا
ای امام و پیشوا
دستگیری بینوا
م.. “مستور مولایی”، ۱۳ دسمبر ۲۰۲۳
یا امام
خوانم ثنا و وصف تو تکرار یا امام
دارم بنام پاک تو اقرار یا امام
این نور در جبین تو کز نور لا الا ست
بر جمله یئ خلایق آشکار یا امام
ای مدح تو فزون ز بحر و ز آسمان
باشد قلم بوصف تو قِصار یا امام
ای دستگیر جمله مریدان، روز حشر
خواهم مدد ز لطف تو بسیار یا امام
ما را بجز صراط توراه و پناه نیست
ما را مران ز خویش و ز دربار یا امام
چشم چراغ مومنې ای شاه ملک دین
اندر سخا چو حیدر کرار یا امام
بر قلب زار و دیده ئ نمناک رحم کن
افتاده و ذلیلم و ناچار یا امام
ای مرشد طریق حقایق ز سوی حق
هم پیشوای مطلق و سردار یا امام
مشتق ز ذات حق، شدست ذات پاک تو
در امر تست چرخش دوار یا امام
ساقی ئ کوثرِ تو و هم مالک بهشت
بر ما شفیع و یاور و غمخوار یا امام
اولاد فاطمه و علی و محمدی
مقصد ز خلق و خلقت جبار یا امام
هرچند عاصی ایم، خطاکار، است امید
بر جمله یئ عیوب تو ستار یا امام
در ذکر تو چو نُو فلک وچار عنصر است
من را تو کم تر از کم بشمار یا امام
وصفت فزون وفهم من ناتوان همین
“مستور” همیشه عاشق دیدار یا امام
م.. “مستور مولایی”، ۱۱ دسمبر ۲۰۲۳
۸۷ سال پیش از امروز چراغی از عالم ملکوتی و روح اقدس الهی بر کره ئ زمین تاریک و خاکی بر افروخته شد که نور و تجلی اش از سَمَک به سما رسید و فرشتگان و ملائکه ها از آمد آمد این همتای بی همتای خویش با شور و نشاط در عالم اعلی در رقص در آمدند و برای دیدن لقا مبارک و مطهر آن آفتاب عالم افروز و نورانی بال به سمت زمین کشیدند. و زمین از شوق و اشتیاق جمال و جلال مالک اصلی اش دم به دم لبخند می زد و در خویش نمی گنجید. انگار صاحبی را به این عظمت و کرامت در خویش بدید. آنوقت زمین خاکی معطر از گلهای بهشت برین و چشمه سار کوثر حضرت سبحان و تعالی گردید، وبخویش میبالید. و شعشه ئ نور حضرت امام حی وحاضر در هر دو عالم افگنده شدو جهان تا کنون تابان است.
هشتاد وهفتمین سالروز مولود امام حق و مبین ما مبارک!
تویت گه در خیال گه څیم پراندیر
تو تیر از عهد آدم ڤد مو دل گیر
خبث دیراُم وزېنت ات عقل مؤرد لۈد
خو څېم یېت کِن خو چس هر دهرذ تدبیر
۴ دسمبر ۲۰۲۳
مم ښهب دراز وز تؤ وصف اند چیز لۈم
زئزم ته کتاب
دل تاب نه ڤیرت اچگه انجهم تو نۈم
مطرب دئ رباب
بی تاث گمۈن موند اچث سحرکے نست
مؤ گُرم نه پست
سېن أم کؤ گدث یے بار گه فرثهک یے جۈم
گرذېن شراب
آیا دگه بعد نر گه ښُمنے رد ڤے یأم
یکبار گه تے یأم
مه پیځد فلک خو یاڅ درون اند مأش خۈم
هر رهنگ کباب
فُک چیز تو میل دل تے وُز تورد کِن اُم
کؤ لۈڤ ښِن اُم
روښن که مؤ ښهب نر کؤ موردت مے مٶ ښۈم
مه ذهذ مو عذاب
تو جای تے مؤندی گر سِپن مس ڤُذجت
فهم اُم ثذجت
“مستور” ته تورد لۈڤد فک چیز پیۈم
کؤ ذهذ مو جواب
مهکن مو خراب
از بهر ثواب
۵ دسمبر ۲۰۲۳
ای شعم توچس عجب تو خِشروی ثهوے
ڤا نُر مو دلینج از مؤ زارذ اند نهوے
هر ښهب وزات تو یأم اته ښهب خبث
مه لهک کؤ مأش کؤ لۈڤ ترکه سهوے
۸ دسمبر ۲۰۲۳
قبول وز تورد سأم اے خوش قدت بست
مے دنیا تیر بشهندے فکه توند یست
تو پیراهن عرقهق هر رهنگ گلاب اند
څه یاذد دُخ تر مؤ سأم تازه-ت سأم مست
۹ دسمبر ۲۰۲۳
یِد چیز تو پیاله ندیر زاهد ته خمار یِد کښت
انجیڤد قضا ذست ارد تقدیر ته مس رقصېنت
تا وینت مؤ څېم دم جۈم یاڅ ذاد مو جۈن اندیر
یم یاڅ رقاصث ڤد مؤ ثیر ته مس رقصېنت
بی ساز و زغۈم انجیڤد هر چهی دے تئث دم وینت
زنده خو تو لهک در رقص، تصویر ته مس رقصېنت
لږځېنت ته شمال دستور از کوه خو درخت مس لۈم
رېښه خو زمهذ انیر تا تیر ته مس رقصېنت
عذراُم ته خذای خېز نر یکبار خو پیڅ گردېنت
دم دهف صدات ږلږل شهپیر ته مس رقصېنت
ای یوښک کو سأو دریات گهرذ ار مے مؤ دل یورږه
بهس قۈل سه بیرېج اند یم بیر ته مس رقصېنت
قین اچگه خو مه انجهڤ یست اُم تو قتیر شچ وز
ذاری تو زه یم دس جۈم دلگیر ته مس رقصېنت
بلبل کو جرئو یکبار دنیا تو مِذست نر ذئڅ
چس گل ته تو جهت صافث شوذ تیر ته مس رقصېنت
“مستور” ته ذیښار اند، ذیښار خبث سرمست
بهښار گه خو چیز لۈڤ أم تندیر ته مس رقصېنت
۱۰ دسمبر ۲۰۲۳
بِگذاشته ی کنارم و تلخم کنی چو زهر
گشتم شرابِ ناب و مبادا هوس کنی
من زین چنین خوردن خود گاه گاه مست
در حسرت ام ولیک تو عمرت عبث کنی
آنشب به جای ساغرِ ما عهدِ ما شکست
بشکن مرا دوباره و راحت نَفَس کنی
تا گردم از غرورِ تـو مبهوت و محو من
بیگانه را بخود تو که فریاد رس کنی
مرغیکه در هوای تو تیرِ تو خورد و مُرد
چیست سود آب و دانه میانِ قفس کنی
کز گلشن ات امید حیاتم بِرفت و رفت
هر چـند آه و ناله دگر چون جَرَس کنی
تا شد میان ما همه خوش رنگ درزها
خواهد نشانه ماند چو دیوار پس کنی
ای وای از دلیلِ همه این بریدنها
امید وصل روی تو در چشم کس کنی
من با دوبیت خویش به تنهایی و اما
روشن چراغِ محفل با خار و خس کنی
بـــسیار شــــد حـکایتِ روزگارِ تــلخِ من
“مستور” کی تو این همه گفتار بس کنی؟
م. “مستور مولایی”، ۱۵ نومبر ۲۰۲۳
تو به اندازه ئ کوه های بدخشان بلند
و من انداز خسوف ایکه ز تاریکی نژند
میکنم سجده به محراب نگاه تو، بلی!
مفتیان را بگذار هر چه که فتوای بدهند
اندرین بادیه یئ بی سرو پایی چو سُتون
پیکرم لرزه بدونی تو کند بند به بند
این کویرِ یست که ازصاعقه ئ چشمت سوخت
باز مشتاق لقٲ یئ تو شده دیده دو چند
منظری حسن تو دل را بکشاند هر سو
همه از بهر تو معمار ترا میستوند
من از این رفتن دریا صفت ات رنجورم
می هراسم دگران صید به دامت نشوند
گاهِ چون میغ بهاران شوم و می بارم
در دیار ایکه گلها از تو مرا حرف زنند
من که از شوق تماشای تو شاعر شده ام
دیگران هر چه که باشند بگو دل بِکَنند
نه من افتاده به زنجیر سر زلفت دان
شبیه ام صد کس دیگر اسیری به کمند
زاهدا! هر چه بگویی و نگویی زنهار
بهر “مستور” مده از سخن عشق اش پند
م.. “مستور مولایی” ۱۰ نومبر ۲۰۲۳
بی خبر از حال مٲت، مه پېښڅ تو احوال ات تو حال
خهم قسم نست موند توۈن لۈڤداو یے چیز ارد ات مجال
تا څه وختېڅ موند مٶ څېم تر پۈند تو جهت ات تر دِڤے
از خؤ مولایت خو پېښڅ اُم دایمث اِک دَم سوال
قینے زار اُم یم جهۈن مس سڅ قفس دستور مورد
گه خو قۈمت نون وِن اُم گه ڤا دڤېست هر رهنگ نال
ښهب ڤِد یا مېث ڤِد مورد تارکستۈنث نماید
یَد به بیدارے مو خېز یکبار څۈندېڅ در خیال
چیز بکار مؤرد نر بِییښت باغ ات دیاراندیر ڤِداو
بیے تویث تېر سېن مېثېن ثۈنیه هر رهنگ سال
تئر څراو رهنگ تیر “مستور” شعم عمر چس نر وزڅ
جز ښَبے رد اَچگرد نه ڤهرذیم ڤهم مم روز وز مثال
م.. “مستور مولایی” 1401 /4/8
تو جهت غیرے تؤ نهن څېمېن څېم تر پۈند چهی
نه سۈد پېذا نه سۈد پېذا ته نهن نهی
مزه یت لذت عمر نهن صدا یند
اواز نهن نغوږ کهد اند اته کهی
م.. “مستور مولایی”
وز یـے عمراُم خؤ خیال ذاد تو هوایت آسمۈن اند
سُت خراب چیزے څه ڤُد مے ابر اته بارون اند
وُښ چے تید جۈن قتیر از مؤ تن ات از جۈن اند
مے مو طاقت نه وِنے تو اَچگه هر انسۈن اند
یم مو داستۈن نه ڤِڅ غل دگه اِچ دوران اند
ښوځ یــت اَچگه نه لهکچود مو تمنایے تو مس
یاد بعد از مؤ دل اند شوق تماشایے تو مس
نه مو تر څېم تویت حسن دلارایے تو مس
نه رَزېن اُم ته خو یوښکېن دگه در رایے تو مس
لــهک مَراُم شچ دگه وز اِک مے غم ات ارمۈن اند
دگه موند میلے تو باغ ات گل و گلزار تو نست
دل مدومث تو اڤېن ذېوِن اته زار تو نست
دگـــه از بـــــند تو آزاد گرفتار تو نست
دگه تهک ذاذج تو تے هر جات خریدار تو نست
فــکـــه ورجوندک تــهنت از مؤ گلېن گلدۈن اند
دگــــه پِـس هر سخنے تاث پلېلۈن نه سأم
از تـــــــــؤ ښـهراند ته تیداو دگه ښېمۈن نه سأم
یـــِــا دو بـــــاره خو وژیڤداو در ارمۈن نه سأم
دگه بــعد از تو نه وینتاو ته بے جون نه سأم
یــد مو گهپ سر سرے نست ات بخدا از جۈن اند
وُز تــــؤ هر گهپ سخن تئ-م مدۈم باور چود
توت پـے هر چے ندے څه ذاذ ڤات مو غیبت سر چود
تر خو قومین گه خو دوستېن خو څه یت تر ذر چود
دے خـــو نیوداو قـــتے یت گوش فلک مس کر چود
توت چٶ ناکۈم خبث خؤ عهد اته پیمۈن اند
هر طرف تیر څه چوښت اُم فکه تصویر تو ڤد
توت مو هر خـوذم درون اند وے تعبیر تو ڤد
توت خبـــث وینــت مـو دل از اولث گیر تو ڤد
یــد تو حال گدودے مس نُر فکه تقصیر تو ڤد
موند مؤ کهل خهم مدۈم ڤد تو درات آستۈن اند
گل مو باغ اند کــنے بلبل نالــــۈن تو سأم
دگه قــهپ اند ملال از تو پرېشۈن تو سأم
فکه خئـښېن میۈن غنچـــــه خندۈن تو سأم
تو یے بیت شعر قتے جۈن قتے مېمۈن تو سأم
بے هم أم مأش مدۈم مے زندگے ند زندۈن اند
مؤ جناو اچگه یے چهی تورد ته غمخوار نه سۈد
تـــو اڤېن از فکه دنیا تے ته بېزار نه سۈد
بــے تؤیــث گیر پے هر دهـــرذ ته هــــربـــار نه سۈد
نــث مــو پهلنــدے اِک اَم روز ته تکرار نه سۈد
وز تو جورت اند مدۈمت تو دهرذ درمۈن اند
وز تــؤ سایه جـــــناو اُم تــو قتیر هر جا ڤَد
څیښے یت خیږے درون اند تو قتیر یکجا ڤَد
توت خو مستے ندے اته وز تؤ غم اند تنها ڤَد
خـــبث اُم غــــرق مّـــدۈم درد ســــر ات سودا ڤَد
عادت اُم چــود خبث مے زندگے ند طوفۈن اند
بهس شچ اَچگه یے چیزث گه نه لۈڤد “مستور” تو
مه سه هر چیز څه ڤذج توند دگه مغرور تو
ڤے خــــو هـر روز قتیر از مے ترۈ مسرور تو
وز نه چوږج اُم تو فک قینے قتیر مجبور تو
لهک هر څۈند نه ڤذج مس تو جناو خږنۈن اند
م… “مستور مولایی” ۳ سپتمبر ۲۰۲۳
بی حضور تو در اینجا چمنم عطرین نیست
آسمان دل من ابرئ کمان رنگین نیست
آنچنان پشت سرت زار گریستم که مپرس
که به اندازه ئ این چشم جگر خونین نیست
آنچه لب از لب میگون گشودی تو چه شد
مُردم از حسرت این حرف مگر شیرین نیست
رسم در مذهب عشاق چنین باشد و هست
کشتن عشق به بی رحمئ روا در دین نیست
شَعشَع روی تو خورشید صفت تابان است
و به حد سر گیسوی تو شب مِشکین نیست
ای که از پنجره ئ دیده پریدی تو بیا
آنکه از حال دلم داند عجب! غمگین نیست
مدت ایست بار غم و درد تو بر دوش من است
که به حد شب هجران تو این سنگین نیست
چشم در راه طبیب ام من در بستر مرگ
جز به بالین من این آمدنت تسکین نیست
آنکه با عشق شود زنده نفس ها بکَـــشـد
ای خدا اینچنین زهد چرا نفرین نیست
قفل این کلبه ئ ویرانه بکن باز و در آ
ای بت فَرُخ من جز تو کسی تمکین نیست
شده خواهان تو بسیار ولی چون “مستور”
هیچ کس در غم عشق تو چنین مسکین نیست
م.. “مستور مولایی” ۲۰ اکتوبر ۲۰۲۳
تا نوبت زندگی رسید مرگ رسید
روباه بگریخت پلنگ در ارگ رسید
بس با تبر و تیشه بریدن اینجا
از ریشه زدند و زخم در برگ رسید
م.. “مستور مولایی” ۱۵ اکتوبر ۲۰۲۳
نهن جۈن دے تؤ مهربۈنے یند نِست انداز
ناگ کفر نه سۈد څه لۈم خڎای یرد دَم ساز
فرش چوږج بِییښت خبث تو پاذېن پے بیر
بـے پهر امـا فرښته یېن ارد هم راز
ښـــهبت تو اگـه للهیک اند سحرَکے یېڅ
سٲو ٱم تـــو تحــمل ات تو صبر ارد نیاز
دۈنــجهت تـو جاے از آسمۈن مس تیر دے
غــیراز تؤ یے چے ند حق یَم اند نِست پرواز
حــق چوږج خڎای بعد خو تورد تعیین
بـــه چـید تو ذُست خو پاذ تے در حد نماز
آســۈن تو دعاندیر ته سۈد هر مښکل
وز بعد دے اڤېن لۈم مدۈمث تورد راز
ای نهن تو مرتبه دے یُم ژیوج مدۈم
دوس دوس یے چیز فهم ٱم ات لۈڤ ٱم ساز
فُــک حال قتیر دایمث تورد همراه
محنت تو اڤېن خو تیر زئزد ات هر ناز
ژیوجت تو اگر یے حرف از نهن لۈڤداو
یکجا کے فکث بشهندے خو تهم شعر ماز
“مستور” ته مراد طلهپت دسهج از مولا
تۈنېڅ مو نفس څه ښینت مو غۈږ نهن آواز
م.. “مستور مولایی” ۱۲ اکتوبر ۲۰۲۳
ای څېم تو سه دریا خو درون غرق مو یار کے
گرڎاڤ سه مه تیزد خو پوثچېن تے وے بار کے
هر وخت اگر خایښے وینتاو تو چود، بعد
جای ڎهڎ خو مِیۈن ات ڎِیۈن ات خو څڤار کے
تیرماه ندے اگر میل ښِکفتاو تو باغ کِښت
بلبل سه تو هر خئښ گل اند ات خو بهار کے
بعد ڤا دے تے مس تر تو نه چوښت ات دگه جایرد
ای ښوځ سه وے څېمېن درون پُر توغبار کے
چس بے خویثے حال تو گر پېښڅت تو از تو
قصه ته تو شعم اندے یت از نهی خو دو تار کے
لهک ابرے اگر کښت خو جَور اند تو آسمۈن
بارۈن خؤ کے سرسبز وے جایت وے دیار کے
از دسگه جمال توند امېڎ از وے وفا نست
وز بعد دے اڤېن لۈم مدومث کؤ قرار کے
هر میث تو سٲو دزدے قتیر از وے تماشا
هـــر ښـــهب خـیال اند ښـتئرځېن شمار کے
احساس سه یک بار تو جهت خالے سٲم
یم بیت ته خبث لۈڤد مؤ از ییو هزار کے
نــه توند تو خشرویے ته رِست ات نـه مـو زارے
مه زین مو در حــسرت رویت نه مـــو زار کے
ای خېر فکث جای شتا-ت بے تؤ ښبستــۈن
یکبار تو گهرم از مے مؤ دل چید پزار کے
هر چهی ته جۈم وینت تو ڎست اند دے تے یث مَست
توند تهم دگه یېن ڤِد تو دَل ات از مؤ خمار کے
“مستور” تو وصف اند خو چوږج بلبلے نالۈن
یکبار کؤ لۈ بهس ، خو نیوداو تیار کـے
معینه : “مستور مولایی” ۹ اکتوبر ۲۰۲۳
من که در خویشتن حیرانمُ ویرانمُ حیرانم
ای فلک رس تو به داد دیده یئ گریانم
تو زمین میخوری کز دست تو ار بار دگر
آه بر آرم به خدا ز سینه یئ بریانم
م.. “مستور مولایی” ۱۰ اکتوبر ۲۰۲۳
چنگ و غزل و رباب در وصف تو کم
رنگ و قلم و کتاب در وصف تو کم
گه گل تو شباهت اند وِن اُم گاهِ ته مئست
کین دیده در انتخاب در وصف تو کم
ورڤیـنے ته هر خۈم خو څېم گرم اندېر
وین اشعه ئ آفتاب در وصف تو کم
هر څۈند نڤش اُم لپدے اته صفحه ڎهم
بیرون شود از حساب در وصف تو کم
کوه یېن خو دهښت اگر فکث سېن کاغذ
ور رنگ قلم ز آب در وصف تو کم
هر تهم ته وینت مؤ یت پېښڅت ته تو
هر چیز دهم جواب در وصف تو کم
چود اُم خو از دل ژیر کوه ویرۈن نه سۈد
هر گونه توان و تاب در وصف تو کم
گه مېږځِن اُم ات گاهے مو روحېڅ مريض
تن هر چه کشد عذاب در وصف تو کم
تو-ت چهی کو لۈ وز څه نه ڤهرڎیم لۈڤداو
هم واقعیت و سراب در وصف تو کم
اچث تو برابراند شـعر لۈڤد نه بافت
من آنچه کنم خطاب در وصف تو کم
یم بیت نه سَت خلاص اته توید مو عمر
کَز سر برود شباب در وصف تو کم
یکبار تو هر رقم ښکفڅ ات “مستور”
هر چند شود خراب در وصف تو کم
م… “مستور مولایی” ۱۱ اکتوبر ۲۰۲۳
از یاذ تو آرۈم مو دل نست یے جاندے
تیــــزد از قفس اندیر تماشا تو هواندے
گیر یثچ تو تهک ارد روښتاو ارد توۈن نست
خوش دسگه غلث مس تو بے رحم جفاندے
از هر رقم اث گلېن تے یُم هر رهنگ زاښچ
نــــهذ أم ته پوند ارد خو ښڅ ذهم تو وفاندے
خهط تورد دے یت از مؤ خېز وېڤ قتیر
چس وېڤ خو ښای یے بار مه لهک خو زباندے
ید گرمے تو څېمېن درون اند څرهنگ ڤُد
گه از تو ذرے ثئود مو یت گه تو پراندے
ای یوښک کو بهس سیل سه یت گهرذ مٶ تاره
مــه رَف پے مٶ لهک ڤے یُم کو غل غرق گناندے
از بنـــد تــو آزادے بکار مورد اچث نِست
دۈنـجــهت قـــدم زئــزأم همېښهث خطاندے
بېښ از مے گه آزار کو “مستور” تو مه ذه
لۈڤ اُم ته خذای خېز تو ناگ ثهو مو آه ندے
م… مستور مولایی” ۱۰ اکتوبر ۲۰۲۳
للهیِک
آسمۈن بلند وے رهنگ نیلے
هر چیزِک لۈم از درگیلے
نخچیرِک تئځ تے کوه پس کوه
څه وخت نِث ٲم مٲش رو برو
سفېد تو پیڅ هر رنگ چینے
للهیِک لۈم وُز از قینے
ار دے باغچه مونېن قطار
خو نهنت چوږج تهم قین زار
دم صدبرگ تیر جعم بلبلېن
تو نهن ذست ذید تو کاکلېن
وئذک ڤه تیزد ښڅ بے ڤناو
مېثِک مس سِڅ مورد ښهب جناو
ښتئرځېن پُر آسمۈن اندیر
تو ژیوجښ اس مو جۈن اندیر
خئښِک تر خئښ توذېن لپ ڤیر
خبر سَت ٱم مو عمرِک ثیر
بهار سۈد ات سهڤځ سۈد ته وېد
آهِک تهژ ٱم ستخوان سفېد
“مستور” لۈڤد ته خورد سازېن
نِغوږ تو مِس مو دل رازېن
۲۰ سپتمبر ۲۰۲۳
وطن دهرذ
ای دوست یه نُر از خو وطن دهرذ نِوئزأم
از زارذ می زرذاڤ دے بۈنه تے کِدئزأم
مأش دسگه څه وختېڅ به بېچاره گے وِئښچِن
اندځ یه خٶ عِوض مے خؤ نامېذے اږئزأم
هر جاره یے خَلق وورج چے خید مور درختېن
هَی هَی قتے فــک چیز یه از باغ روئزأم
څۈندث ته رڅیث أم ازۈد ات دگه ملک ارد
منت خؤ هزار نازے دگه مأش خو تے زئزأم
زاښتېن مے گَنج از مے درون اند خؤ تایدېن
ناشکرے ته سۈد مأش اگر مس خؤ څه تئزأم
موند یم مؤ گله از دگه یېن ات ؛ نه تمه رد ڤُـد
هر تهم څه تیڅېت یدېت خورد یے رِئزأم
“مستور” خؤ شعراند چو دعوت خؤ بزرگېن
یے چیز گه نست ښڅ ته گدث بار برئزم
م… “مستور مولایی” ۲۱ سپتمبر ۲۰۲۳
*****
هر ښهب تو خیال یاذد مو از خوذم اگه کِښت
دل هر طرفث ته یئست ات آرۈم نه لهکِښت
از دست مو خۈم خیال توۈن مس تویج ات
زارذ سِڅ قفس اند چے مید اما جۈن مزه کِښت
څــۈند زارگے یته څۈند خو جۈن ارد څه ڤود اُم
نـه، ژیوج تو جناوېن ته مو یېد ارد فنه کِښت
هر سحر شمال دهـم تے نِث اُم لۈم څه وخت ناگ
نږجیست تو کُچه خیزڤه یته یاذد مو به کِښت
ید چیــــز کـــو تـو چینِن دے؟ تو تا تر مو اثئـرے
هم یئست مو وُښ از مو تے یت هم مو نشه کِښت
باورکے یے چهی یث ته به جز از مو تو دهرذېن
نه زئزد خو جۈن تے یت خو خېزاند نگه کِښت
یکبار څه چسے گر تو خو ڤرث څېم قتے تر مو
کۈر سۈد وے وخت بعد دگه هر تهم گِله کِښت
آخر مو قلم وئښت خو مو کاغذ تے نه رید جای
چهی لۈڤد ته مو احوال کو وے رد دسگه کو مه کِښت
“مستور” توۈن چیز دگـه غیـر از یے نڤشتاو
خوش تورد نه یت بعد اگه جون لوڤے ته دهکِښت
م.. “مستور مولایی” ۱۷ سپتمبر ۲۰۲۳
ای عـــشق بیا مرا فنا در خود کن
ســــیراب نما و پس رها در خود کن
آن قدر دلم ز تشنگی سوخته است
ســـــاقی اگرم کــنی سقا در خود کن
مـــن با صـــد امید آمدم بر در تو
فــــرمان بــده، شه یا گدا در خود کن
انــصاف اگـرت است ز روی شاهین
آباد بخواهی ار تباه در خود کن
من در تو چنان خوېش را گم کـردم
بی راه نمایی یــا به راه در خود کن
سر جز درِ تو به آستانی خم نیست
بـر خـــاک زنــی و یا سمأ در خود کن
هیهات که جان ز غم به لب آمده است
بر آیـــد و یا کنی دوا در خود کن
یــکدم بــِفشار سخت در آغوش مرا
بــگذار فـرو روم صدا در خود کن
بس در تــو چـنان تنیده جان و دل من
بـــــنوازی و یـــــا سـزا کنی در خود کن
بـــنگر ز پـــــی ات چِـــسان ز پا افتادم
بــــگــذاری و ار نــگاه کـنی در خود کن
تـــــا اســــت نفس، بــدامنت دستی من
مــــردود کـــنی و یــا روا در خـــود کـن
گــــر از دل من هـــیچ نیـــامد زاهـــد
آرام بـــــگیر و پــر گناه در خود کن
کـــز درد تـــــو سسُـــــت و نـــاتــوانم
رنـــــجور وگــــر شفا کـــنی در خود کن
وز شــــوق تــو مــن ورق زنـــم هر دیوان
با صـفحـــه وصـــل آشـــنا در خود کن
“مــــستـور” ترا ز آن سبب خیلی گفت
یـــک لحظه مر تو با خـــدا در خود کن
م.. “مستور مولایی”- ۱۰ سپتمبر ۲۰۲۳
زندگی
آخراُم معنی نه ڤود وُز زندگے رد ، هِی زندگے
څوٰند ته-ت بالایُم ښکود وُز زندگے رد ، هِی زندگے
تا ته سأواُم ښهب اگه اس خوذم شیرین اند ڤا
هَچ نفهم اُم سحر خو سۈد وُز زندگے رد، هِی زندگے
گه چنین ات گه چنوٰن تېراُم ته روزگارات اما
پوٰند پېذا یُم نه چود وُز زندگے رد ، هِی زندگے
اس گلېنے ښڅ چوتازه یت اس مو پږمرذه مو یوښک
دایم اُم خو یوښک زدود وُز زندگے رد ، هی زندگے
څوٰند پهراُم ذاد نه ڤهراُم ذاد رِوښتاو اس تو چهنگ
ژیر پے ذندوٰن اُم ربود وُز زندگے رد ، هِی زندگے
هر طرف تیر فکر یُم هچ طرف تیر سحر نِست
کَښت رهنگ تیراُم خو یود وُز زندگے رد ، هِی زندگے
مه دڤېس (مولایی) یرد اس این اته اوٰن فلک
جز غم ات غصه-م نه خود وُز زندگے رد ، هِی زندگے
شغنان ۲۱ ثور ۱۴۰۱
مو خېز حرف اس خس ات هر خار مه ذه
اَچث کهم هر چے خېز هر بار مه ذه
وُز اُم بلبل دے دوٰند ناله یے گل جهت
تو گهپېن مو رد به جز گلزار مه ذه
حسودم فهمے یت لوٰڤ اُم ته ڤا مِس
مو پاږځه ژیوجگے یرد غبار مه ذه
یے مایے یند ښڅ وَم عمر وَم جوٰن
وَم اس ښڅ مه زوئذ آزار مه ذه
یے لاله یُم تو دل سحرا یُم وُز ژیوج
سخن از خیږے یے بازار مه ذه
خو گهپېن شعر درون مولایئ لوٰدت
قلم شچ بعد کمت بسیار مه ذه
شغنان ۲۹ ثور ۱۴۰۱
از تو چه میرود مگر یک نظری بما کنی
سوختم از شرار عشق باز چرا چرا کنی
من زازل چو مست تو رفت دلم ز دست تو
با دل بی قرار من روی به هر کجا کنی
من ز دلت برونم و دست نمیکشم ز تو
کن گذری بکوی من یکدم اگر خطا کنی
گَرد اگر به خاطرت از سبب نشست، باز
چون من صد کس دگربی سرو دست وپاکنی
رگ رگ این وجود من از تو نفس زند همیش
تا که ز لطف بر دل زخمی من دوا کنی
هر قدم که می نهی خاک قدوم تو منم
بهر چه با من حزین هر دم این جفا کنی
بال گشایم و روم تا بر بحر بیحدود
سر برسد بری فلک یکدم اگر وفا کنی
معینه: ‘مولایی’، کابل- 1402/4/13
تخت نشینئ مولانا حاضر امۈم!
ای مرغ دل اس قفس کے پرواز
مولایے زمۈن تهخت تے نوسچن
مولاند وے نۈم پاک تے کن ناز
تاویل قرۈن تهخت تے نوسچن
جۈن ارد جهۈن تنگے نُر کښت
یوښک اس خوشے اس مو څېم در رښت
نعت لۈت درود اته خو دل راز
الله ند وے نښون تهخت تے نوسچن
دنیا فکه جای ول-وله ذید
آسمۈن ته هر زمین کله ذید
آسمۈن څه سذج زمهذ دمساز
پادښایے کنعان تهخت تے نوسچن
پے عرش ملایکېن درود اند
زارگندے اته امۈم سجود اند
تسبیح قتے یېن ذکرات هم ساز
مهش وِردے زبۈن تهخت تے نوسچن
اولاد علی اته محمد
دریایے سخات لطف بے حد
“مولایی” امۈم اڤېن کو شعر ماز
شاهے ذو جهۈن تهخت تے نوسچن
کابل 20 سرطان1402
گر چه گویند پس شام سحر میاید
طالع شوم مرا شام دگر میاید
دست بی مهر فلک بر سر من سنگین و
چون ز هر دور و برش زهرو ضرر میآید
من که از درد نهان زار بگریم آخر
کز دلم شعله زنان دود بدر میاید
بس که آزرده ازین خاطر آزرده خود
دایم از دیده من موج گهر میآید
من کجا شکوه بجز از دل و دلدار کنم
زانکه بیشتر ز همه پیش نظر میاید
وای از آن دل که دلبر نکند دلداری
وُز تن و پیرهنش بوی حذر میاید
داد و فریاد درختان چمن آن لحظه
حس کنند بهر بریدن چو تبر میاید
میدمد صبح ، صفا دار دلت “مولایی”
بهر لبخند تو یک روز خبر میاید
چشمم ز شوق روی تو صبح باز میکنم
وانگه به کوی عشق تو پرواز میکنم
هر گز قرار نیست دلم در هوای تو
گه بر زمین نشیب و گه افراز میکنم
از شرم دیده بندم و از شور بوسه یی
بر حسن دلفر یب تو از ناز میکنم
تا بر دلم فتاده شراری محبتت
دل را به نی قناعت و دمساز میکنم
مهرت برون ز خویشتنم کرده است، جان
بر خویش از فراق تو این راز میکنم
در من امید وصل تو هر روز میشگُفد
گل را بیاد روی تو همراز میکنم
در وصف قد سرو تو ای مهوش دلم
خوانم غزل چو بلبل و خود ساز میکنم
‘مولایی’ را اگر تو شوی یار و همدمی
جان را فدای موی تو طناز میکند
غزل
تو ته هر تهم څه وینت ذېون اته مجنون سۈد
از خو ښهرات خو دیارات خو ته مس بېرون سۈد
موگمۈن از دی توخشرویے ته مئست رهنگ انجڤست
از تو خال گرمے ته خِیر وینت خبث گلگون سۈد
زاهد ات گوښه نښین از خو خیال ات دنیا
لوم بېزارے حجابت سخن از قانون سۈد
وُز تو وصف اند ته قلم زئم خو نفه-م چیزث لۈم
یم مو فکر ښا ته نه سۈد سهر مو قامت نون سۈد
مے مو ویرانه دل اند غیر تو چهے نیثت دگه
ناگ یکروز تو گَنج ژیوجگے قتیر قارون سۈد
توت مو هر مصرع شعراند وے زېب ات معنا
دے اڤېن نۈم غزل تیر ته تا آسمون سۈد
توت همېښ مست خو حسن ات خو جمال اند اما
موند مو څېمېن درون اند ته مو یوښک جیحون سۈد
تو یے عمراند یے بارث خو ذست دهک “مولایی رد “
ذو جهۈن اند ته پوره فکه وم ارمۈن سۈد
نامه یی به فراری بابا
هر چه من از آنچه بنویسم نمیگُنجد بسر
گه قلم میخشکد و گاهی سخن گردد هدر
سرنوشت مبهم ما را خدایا چاره ساز
زانکه افتاده بدست فتنه و شور و شرر
غنچه یئ بشگفتگان باغ علم و معرفت
هر یک افتاده زمین و ریشه اش خورده تبر
واعظی شهر از جهالت حرفها دارد ولی
از چراغ و فضل دانش کو سخن آرد بدر؟
کوچه و بازار میهن از سکوتش چون مزار
همچومرغ نیمه بسمل میتپیم بی بال و پر
بلبلان از دل زَدودند شوق ساز و نغمه را
چون کمندی در کمین اش بهر قتل این هنر
سر زمینم خون گرید از غم بی صاحبی
جان دهد از گشنگی هروز طفل بی پدر
مادر بیچاره را چاره بجز گریان نیست
تا گریبانش مدام از آب هر دو دیده تر
هر کی در فکر فرار خویش است ازین قفس
نی بداد ما رسد شرق و نه غرب و بحر و بر
گه بنام قوم تاجک و گاه هزاره کشته و
گه بنام مذهب و آیین و صد دین دگر
این نه کفر است و نه اسلامیست حیرانیم ما
نیک داند کشتن انسان و طفل بی ضرر
بار غم بر شانه ئ پیر و جوان بسیار شد
از لب پر خنده یی اولاد اصلاً بیخبر
این دگرگونی ما را یا الهی رحمتی !
اینچنین ایم در بلا و تا نگردد زین بَتَر
آرزوی دختران کشور ما هست همین
عار داریم از وجود خویش می بودیم پسر
روز محشر خون ما در گردنت “اشرف غنی”
ای خدا سازش خراب و تا بگردد در بدر
وعده های خام تو چون نقش بر آب بود و بس
ننگ و ناموست فروختی تو زدست سیم و زر
هر زمان نفرین بادت ای پلیدی بی خرد
ملت بیچاره را از هر چی کردی بی ثمر
زهر بادا بر تو شیر مادرت ای بوالهوس
ای نمک نشناس و مکار و فسون و حیله گر
اصل و اجدادت نبود معلوم و نامت همچنین
صاحب نام و نشانت ساخت رأی صد نفر
رعیتت با حلق تشنه کوچه در کوچه و زار
تو به ملک دیگران بیغم نشسته کور و کر
در وجودت اندکی از آدمیت دیده نیست
تو برای جمع دالر سینه ات کردی سپر
جمع کردی و گریختی تو ز تخت شاهی ات
چون غلامِ بر در شاهان نشستی پشت در
بر سرت قرض قیامت است حق کشور ات
آنچنان با خاک یکسان کردی این ملک اَبَر
از برای نامه یی من قاصدی پیدا نشد
دوزخ اش سازی خدایا ” بو ظبی ” و ” القطر”
اشک ریز ” مولایی” از اندوه و درد ملت ات
تا طلوع دیگری افتد به شام بی سحر
کابل ۱۲ اسد ۱۴۰۲
تکیه بر خود بنما یار که من تجربه کردم
دست را از طمع بردار که من تجربه کردم
غم تو غیر دل و جان تو هیچکس نخورد
می کند درد تو بسیار که من تجربه کردم
کوه را همدمی از خیلی کسان است بهتر
میکند حرف تو تکرار که من تجربه کردم
شهد و شیرین کنند کام تو را کز دوستی
لیک در پشت سر اغیار که من تجربه کردم
کسی در آب فرو میرود و کس در خویش
دایم از غصه چو بیمار که من تجربه کردم
گاه گاهی دل من آنچه سراید نیکوست
گر بخواب باشد وبیدار که من تجربه کردم
گر نیایی بخود و دست به دستت ندهی
میشوی خنده ئ بازار که من تجربه کردم
چرخ گردون بسر آرد چه بخواهیم و چه نه
گاه گدا سازد و سردار که من تجربه کردم
شکوه دارد ز بد عهدی دَور “مولایی “
از دلش میکند اقرار که من تجربه کردم
*****
مهر تومیدمد پدر در همه ئ در وجود من
بعد خدا فقط تویی قبله گه وسجود من
شکر خدای را کنم آنکه فرشته یی چو تو
بهر نجات هدیه یی داد به هست وبود من
بوسه ئ خاک پای تو بخت سعادت من است
لحن بشاش تو دهد معنی تار و پود من
شاخه ې بهره ات همیش پر ز بار بر زمین
پدرم! چو زیوری تو به تنم نمود من
نیست بحد تو مرا چیز کنم فدای تو
باد زجان و دل زمن هر نفست درود من
شاد که ‘مولائی’ کمی گفت سخن بوصف تو
زانکه کلام وحرف تو جمله به نفع و سود من
گر چه گویند پس شام سحر میاید
طالع شوم مرا شام دگر میاید
دست بی مهر فلک بر سر من سنگین و
چون ز هر دور و برش زهرو ضرر میآید
من که از درد نهان زار بگریم آخر
کز دلم شعله زنان دود بدر میاید
بس که آزرده ازین خاطر آزرده خود
دایم از دیده من موج گهر میآید
من کجا شکوه بجز از دل و دلدار کنم
زانکه بیشتر ز همه پیش نظر میاید
وای از آن دل که دلبر نکند دلداری
وز تن و پیرهنش بوی حذر میاید
داد و فریاد درختان چمن آن لحظه
حس کنند بهر بریدن چو تبر میاید
میدمد صبح ، صفا دار دلت “مولایی”
بهر لبخند تو یک روز خبر میاید
?? ? خوشحالی مبارک ???
ای صاحب کون و مکان مولای ما مولای ما
در جسمها بخشنده جان مولای مولای ما
دارنده ئ خلد برین بعدی محمد جانشین
تاویل و تفسیر قرآن مولای ما مولای ما
روشن ز نورت آفتاب ای نسل پاک بوتراب
نامت بود ورد زبان مولای ما مولای ما
از نور پاک ذوالجلال در دیدها هم بی مثال
تابنده از نورت جهان مولای ما مولای ما
درذکرت استاده شجر درسجده افتاده حجر
خوانند ترا کرو بیان مولای ما مولای ما
ای تو ستون دین حق ای رهبری آیین حق
بشناس مهدی زمان مولای ما مولای ما
کی مابه وصفت نایلیم لطف تو بحروساحلیم
فهم ها زفهمت ناتوان مولای ما مولای ما
با حشمت و با جاه تو از نیک و بد آگاه تو
اندر ضمیر مومنان مولای ما مولای ما
ای مظهر ذات خدا وز جمله مخلوقی جدا
اندر جبین تو عیان مولای مولای ما
دارم گناه بی عدد از لطف پاک ات ای صمد
“مولایی “را از خود مران مولای ما مولای ما
کابل ۲۲ قوس ۹۸
?? تیرمایے رَبایے یېن ??
گلېن ار باغ ییو ییوېن درو رښت
زمۈنه از بیار چس خیلے نُر زښت
څه چود بلبل وے گل شوق اند ناله
ارَم ستاو شچ نُر شېڤ وم کښت
──┅═ঈঊঈ?ঈঊঈ═┅──
فکث سڤځه درو پِرمید ڤا سُذج
عقابېن کاروۈن در تید ڤا سُذج
صدایے شادی غلبېل کهی ار باغ
فقط خورن ات کښهپڅ اند عید ڤا سُذج
──┅═ঈঊঈ?ঈঊঈ═┅──
تو چس ید آسمۈن ڤا نۈد هر جا
فکث یاڅېن پذذج ات ثۈد هر جا
ذد انجوڤج یم زمۈنه خیر امباج
مے مردم څېم درون اند سۈد هرجا
کابل ۱۰ عقرب ۹۸
شعر بمناسبت روز جهانی کتاب
رهبر ز جهان جهل کتاب است
کز سوی نبی حق خطاب است
آن سوره ئ اقرا ئ محمد
داننده ئ آن چو رهیاب است
والعصر بنای راه دین دان
هر آیت آن عقیق و ناب است
قرآن بخوان ز روز تا شب
دارنده ئ جمله ئ حساب است
آن کس که ندیده روی معنی
دایم ز حیات در عتاب است
باری بگشا تو دیده ات را
تاکی زضعیفی ات بخواب است
هر برگ ز هر ورق که خوانی
صد راه خلل بدان جواب است
“مولایی” کمی ز علم میگفت
علم که ز دین وز حجاب است
1393//11//10
??? روز زن ???
زن ستون این جهان و مادر مردان حق
زن عطای ذات پاک و صفدر میدان حق
مادر نوح و خلیل و عیسی روح القدس
ورد نامش بر زبان آورده از ایمان حق
آنکه در بابش زبی مهری زند حرف غلط
باد نفرین برسرش از هر درو آستان حق
زن ز بهر زیر چوب مرد هر نامرد نیست
زن چراغ شام تاری خانه یی ارکان حق
میتوان بعد از خدا خلاق آدم خوانی اش
خوان این حرف وکلام حق در داستان حق
گفت مولایی کمی در وصف این گوهر ولی
بیشتر باید شنید و دید در دیوان حق
کابل ۸ مارچ ۲۰۲۰
سوژه ی شعر
جز من چنین به مهر تو هیچکس وفا نکرد
جز تو به زخم این دل من کس جفا نکرد
کیست آنکه ساز و ساغر در کف روا نکرد؟
کی اشک پر شرار تو بر رخ صفا نکرد؟
این من فدای رشته ی مویی تو دایمم
پا بند اصل خویش و به هر عهد قایمم
گاه در نشاط و عیش فلک با تو همدمم
گاه از نشیب چرخش این چرخ در غمم
گه حس کنم که کمتر از هر خار وهر کمم
گاه سر فراز دوره ز هر پیچ و هر خمم
دستت به من بده و بسازیم خانه را
خالی ز درد دهر نماییم شانه را
بنگر به آنکه هیچ نبود، دیدی مرد شد
اما تنور داغ من و تو چه سرد شد
طوفان عشق ما به فضا رفت و گرد شد
شادابی یی بهار ندیدست و زرد شد
یکسر حدیث و شعر شو و من بخوانمت
چون روح میان این تن خویشم بدانمت
نی دیده ام ز آب ، نه این سینه ام ز سنگ
نی گفته های این دل دانم بخویش ننگ
من حرف قلب خویش نوازم به نای وچنگ
تا همچو گل شکوفه بماند ز بوی و رنگ
سر تا به پا چو سوژه ئ شعر و ترانه ام
شرط برای صید تو هم آب و دانه ام
من نقشه ی جمال تو در دل کشیده ام
چون مردمک میان دیده ی ای نوردیده ام
گلچین مهر خویش برای تو چیده ام
مهرو وفای پاک تو با جان خریده ام
مولایی چون گلاب شگوفان به گلشنت
میریزد همچو میغ بهاران به دامنت
شغنان ۲۴ حمل ۹۹
بهار شغنان
بوی بهشت دارد باد و بهار شغنان
روییده لعل و یاقوت در کوهسار شغنان
موج گل صباح اش در کوه و دشت راه اش
من میکنم نگاه اش اندر دیار شغنان
صبح ناله های بلبل از بهر عشق با گل
با یاد روی سنبل مست و خمار شغنان
خوش میوزد شمالش از شاخچه ی نهالش
من عاشق جمالش ای گلنگار شغنان
مطرب بزن دف و نی ساقی بیار تو می
دیگر چه جای وی وی بر خیز یار شغنان
مستم ز باده ات کن راهی جاده ات کن
در عشق ساده ات کن ای گلعذار شغنان
بشگفته گل به صحرا بو میدهد به هرجا
من با خیال تنها بی تو چه کار شغنان
من مست لعل نابت مدهوش از شرابت
دوستدار بیحسابت مرد تبار شغنان
ازبوی عطرباغش خوشخوان شدست زاغش
شاداب گشته راغش از جویبار شغنان
مولایی را چومهد است دایم بجدوجهد است
از جان و دل عهد است من دوستدار شغنان
شغنان- ۹ ثور ۹۹
خوش مورد وصف وُز څه کن اُم از تویت تو خال
انجهم ته تا تو نوم څرهنگ خُب ته سود موحال
فـــــهم اُم تـــه جای نست تو قلب اند مورد اَچـــث
ناقث رمیم خو دل خوشے از فــــکر اته خیال
رمېث مو څېم تر دڤــــے لۈم شچ ته دېذے کو
دایم دے فکرے یندم اتــــــــــه تــېر سۈد ســــال
تَــهنچ تو عشق مو ند مو زارذ ارد خو تار جنــــاو
اِک دِس نِماید مورد تو مَحبت مو کهل تے شال
لود اُم تو پاذ پے بیر ته خو دل فـــرش وُز کن اُم
ژیوج اُم تو فهم اُم اِک دگه مس نست تو-ت مو مال
چیز ارد کو دوس حس نه کِنے توند یے چهی یست
کهل تا به پاذ حسن تو مولایی یرد سوال
شغنان: ۳۱ جوزا ۱۳۹۹
یک شعر از خواهر عزیزم معینه مولایی شاعر توانا شغنان
بیا
دلم هر لحظه ز یاد تو به تنگ است بیا
گهی در فکر تو آب و گهی سنگ است بیا
مرده بی تو شمع عمر من و من زار و نزار
لحظه ی شام و شبم باتو قشنگ است بیا
پر و بال از اثر شعلهء دل یکسره سوخت
چشم هم کورو دوپا بسته ولنگ است بیا
شاخه ئ سبز امیدم که ز هجر تو شکست
زرد و پژمرده رخ وحال چه رنگ است بیا
مرو اینگونه تو جانا که دلم پر خون است
که ره ئ عشق همه آشتی وجنگ است بیا
می لعل توروان بخش تن وقلب من است
نفس اندر ته ی دل بی تو درنگ است بیا
خفته در بستر مرگ جان به لب “مولائی”
مشمار عیب عیادت که نه ننگ است بیا
سرایش : شغنان ۱۰/۰۸/۹۵
اولین نمونه شعری ام به شکل ترکیب بند به زبان مادری ام در وصف مادر
??? نهن جۈن ???
درگیل تو یت تو نازکېن اُم وُز هه نهن
درگیل لهلهیک ات تو سازکېن اُم وُز هه نهن
توردِک څرهنگ خو رازکېن اُم وُز هه نهن
ذر از تو بشهند اوازکېن اُم وُز هه نهن
نهن جۈن کو نغۈږ خو ښِن مو قیودا
چس تر مے مو یوښک وِن مو نیودا
یکبار گه تو صورت ته وِن اُم یا نه وِن اُم
یکبار گه تو خوش صدا ښن اُم یانه ښن اُم
یکبار گه ته به تو ذستے کن اُم یا نه کن اُم
ارمۈن مو دل اند گل از تو باغ اند پتن اُم
دل دهرذ درون دوا هه نهن ید تو صدا
ذر مه کے خو ذست لطف از بهر خدا
بخښښ کے خوښوڤد وختے میداو مو نُر
اقرار که خو زڤ تے وختے تیداو مو نُر
تو رد وخت نیاز ات عُذرے چیداو مو نُر
مهرگ چس به قریب یثچ زیداو مو نُر
ښاج ذئراُم ادے یم اند سوال ازمو څه سۈد
ات توند گه تودل یم اند ملال از مو څه سۈد
موند بعد اَچگه نست توۈن وے یاڅ اند ثِدا
کهی وے ند وے ذُد ات وے یُرږے یند وزدا
چهی صایب ادے ابارِکث ښینت مو صدا
دۈنجهت ته لۈم مهک خومهر از مو جدا
وُز بعد څه کن اُم اگر خذای قهر څه کښت
فهم اُم ته نه لۈڤے مو رد تو کارېن فکه زښت
ذر از تو خو یوښک بهند نه وینچ اُم یے دم
تاقهث یے کنج غم درون وُز ات نوک قلم
آمُخت مو سینه قتے سُذج سوزات الم
شیرینے عمرے یُم بنئست وُز زیر مے غم
مولائی جناو یے چهی دلخون دگه نست
نهنک مو کفهن کے موند ارمۈن ته نه رِست
اشکاشم 28 – 08 – 95
???? شهر نامرادی ????
من به شهر نا مرادی آرزو گم کرده ام
باغچه سبز امیدم رنگ و بوگم کرده ام
من غروب بی طلوع ام آفتاب طالع را
بر مراد دل ندیده پشت ورو گم کرده ام
من نه یم بلبل بود منزلگه ام کنج قفس
آهویم لیکن مقام دشت وکو گم کرده ام
دل بدنیا بنده گشت و همره ی باطل کنون
چو نکه موضوع سرحق گفتگوگم کرده ام
یا بود این رسم دنیا یا فقط این بخت من
چون نشاط روزگار از چار سو گم کرده ام
کیستی و تابکی با من چنین رفتار توست
کینچنین هوشُ دلم در فکر تو گم کرده ام
تشنه خواهد ماند “مولائی” به آب زندگے
چونکه در شهر غریبی راه جوگم کرده ام
اشکاشم 29 عقرب 95
???? جشن الماسین مبارک ????
زدل خرسند و شادم من چنان کان و گهر دارم
حدود بی حدودش دان فزون از بحر و بر دارم
چه باشد گوهر الماس که بروزنه کنی مقیاس
دوعالم شعله ور گردد نگر چون خاص فر دارم
زهی!! بر تخت می بینم شهنشاهی بلند اختر
که عرش هم در سجود آن ، امام مستقر دارم
زمین از طلعت اش روشن ثریا شاد می خندد
سراسر عالمین گویند که بخت و تاج سر دارم
امام ختم دوران است وما خوشبخت دورانیم
به دل جلوه کند نورش ز شادی چشم تر دارم
قبول درگه ات کن تحفه یی “مولایی” مولایا !!
بجز این واژه گان دیگر نه من سیم ونه زر دارم
???? مو گلک توید ????
یت فصل تیره مات مو گلک توید از چمن
کهے فارت سیل باغ ښبستۈن مورد وطن
پروازچے چید یم مودل ات پهر نست، خذای
یا ڤهر مو گل مو خېزتو یا مهرگ اته کفن
لاله خودل جناو څرهنگ تئر نرخو چوږج
نسرین گه وئښچ خو پرپراته چاک پیرهن
وُز یاڅ درون ثهواُم اته کهی ذد دڤېست
لۈ ژیرنک مو جۈن ڤد اته سیم یم مو تن
لهکچود بلبلک خو دیارات خو بوستۈن
فک څېم غرق یوښک تولۈ لعل در یمن
هرگز هوس نه کن اُم وُز نه قصر اته بِییښت
صحرایے یُم مو جای دگه دهښت اته دمن
رښتېن باغ درون مو امېذ اند وے گلېن
صد برک عمر دۈند ڤد اته توند گه نسترن
مولائی نُر قرار نه لوڤد حرف دل یے چے رد
رېذج اُم قفس درون وُز از گهپ اته سخن
سرایش : شغنان ۰۸ ، ۱۰، ۲۰۱۶
?? روزت خجسته باد ??
از من بتو ای رهبر و سردار سلام
ای صاحب علم و فهم هر کار سلام
پاینده بود همیشه نامت به دو کون
ای تحفه ی پاک ذات ستار سلام
خورشید صفت روشنی دنیا یی
ای گرمترین نور ز انوار سلام
یک حرف تو ارزنده تر از لعل و گهر
ای باغ بهشت و صحن گلزار سلام
بی کینه و بخل درس فرد فرد دهی
ای سطر ضمیر پاک و افکار سلام
وصف ات نتوان بصد قلم “مولائی”
جز اینکه بنام پاکت هر بار سلام
شغنان ۱۳/۰۷/۹۶
☕?خوان غم?☕
یارب دلم گرفته ز شستن به خوان غم
سیرم دگر ز خوردن این آب و نان غم
در تنگنای دهر دنی روح فسرد دریغ!!!
انداخته یی به جسم خدایا تو جان غم
اندر درون حسرت اشک مانده ام فرو
جان ام اسیر درد و خسته ز مهمان غم
گرد نفس گرفته غبار، دیده سیل خون
من همچو طفل پروریده به دامان غم
در خویشتن شکسته به هر دور زندگی
رفت جلوه ئ شباب جمله به تاوان غم
“مولائی” خیر گردش گردون ندیده بود
هر صفحه یی ز دفتر درد و رمان غم
معینه مولایی- سرایش- شغنان 96/6/14
? در سوگ تو ?
ای گل تو از میان گلستان کجا شدی
زیب بهار و زینت بوستان کجا شدی
ای غنچه ئ شگوفه لبت ناشگفته ماند
ای کوک مست وسروخرامان کجاشدی
بلبل صفت پریدی و رفتی ز این دیار!!
مازینچنین سخن همه حیران کجاشدی
صد وای و صد دریغ که نخلت ثمر نداد
چون نونهال باغچه پر ارمان کجا شدی
پروانه سان به دور تو سوختیم جملگی
ای شب چراغ وشمع شبستان کجاشدی
رفتی و داغ درد تو برخاطر است نشان
ای حرف دل نگفته تو پنهان کجا شدی
نام تو زیب شعر من ای “شکریه” قسم
رگ رگ میان جسم پریشان کجا شدی
بندی قلم شکسته و “مولایی” در عجب
یک حرف دل نگفته و پنهان کجا شدی
…………?? رباعیات ??…………
باطالع من فلک به جنگ است مدام
زانرو دودست زیر سنگ است مدام
خورشید دلم به کوه غم کرده غروب
بر خاطر من ز سردی زنگ است مدام
???
بین من و عشق؛عشق هوس بود و هوس
وین موج وخروش عمر عبث بود و عبث
معنی حیات من همین یک دو سه حرف
آن هم همین که چون قفس بود و قفس
???
ای آنکه سیا تو شیشه یی قلب کردی
پس شادی لحظه های دل سلب کردی
با این همه کار حیرت انگیز خودت
حتی که توجه خدا جلب کردی
معینه “مولایی”- تاریخ 1396//6//28
ما را که خدا به همدگر ساخته است
عشق تو به این دلم که انداخته است
خواهم که به پای همدیگر پیر شویم
جز من بتو اینچنین کی دلباخته است
“مولایی “
مو دل باغ اند نست بلبل صدا نُر
غبار انجوڤجے فُکث یم فضا نُر
زقښ رېښه دوانچے ار مو سینه
وِن اُم خوردث خو فُک خېز بینوا نُر
معینه “مولایی”
ادامه در صفحه 2
