قربان خان آتش

بسم الله الرحمن الرحیم

داکتر قربان خان آتش

 

 

چند اشعار از سروده های داکتر صاحب قربان خان «آتش» 

amir mارسالی : امیر محمد

11 اکتوبر 2011

ییلهڦ پیښ سالین در ولسوالی خږنون لپث ماږځت قحطی ڦود څرهنگ مردمینند ڦود خس پښت پیڎا سٌوت، اما بعضی یینند یی کو مس نه ڦود رقم رقم واښین خورد پهختت خودین تا که دگه زمسینرد مس یی کو واښ نه رید لپث ڎرین ستت ویین ڎوڦدت ڦودینت پیختینت خودین، بعضی یینند نمک مس نڦودت اما ییک دسگه ئین خو زندگی پیښ یاد بعد در باره ییک ویف سالین داکتر قربان خان ییک دم تگاڦ نینج شعر نڦشچ. 

یَه روز کو څه وخت خــــهرهم ای گرڐه تو قبول                        خس دوڎ ک تاره آش بریده  تو قـــــــــبول

څه وختک کو ڦید و نهم کلیښڅک نرمه تو قبول                        دستار خوان درون کلیښڅک نرمه تو قبول

یی وختک څه ڦود هــوســـهم چود ناش خوښپه                       مهش قیچ  گــرڎینچ  پږ نیځ سمبه تو قبول

څـــه وختیک کو ڦید خو چب کنهم ترښوفـــڅ پر                        ستد  دلیه  ښوفتــیرک خــو ښپه تـو قــبول

یی وختک څــــه ڦود  فورتهم خمیر مــا خوښپه             مښـباج  تیرک یی چبکـث خو ښپه تو قبول

گـاگـا ییک څـه ڦـود هــــــوسهم چود تر کــا چه                        روغن وم ترتیر کش کـش غداره تو  قـبول

گـه  گـه ییک مهشهند هــوس خوراک مــعتبری                       روغــن قتــــــــیرک پَـخته پــیاڦه تو قــبول

از گلفـــــــنجو نت قمـــاچتریت تورد چیز لوڦــم                         ژندم  گـــــــرڎه  ای نـان  مسکـــه تو قبول

یگـــــان یگــــان دسگه هــــوسی  پهخت ښپک                        نهرمښ هرموغهڦ ای ښپک لقمه توقبول

«آتـــش» خـو سازت فلک څه ڎاد مهشرد

خږنون عزیز تو خاک مرُد سرمه تو قبول

spacing

یودند کهمکث در باره داکتر قربان خان ووز فهمم دیته نڦشم، ییک دوند فهمم یو تر ورویه بندی ڦود دگه نفهموم یو څوند سال ترم رید و چیز جهت ترم یو زندونی سوط ووزوم لپٿ ځولیک ڦوڎج، اما یی کَس وی  وختند یو تر زندان څه ڦوڎج دڎی دیڦ خو شعرینت سر گذشت فوکٿ نڦشچ در باره هر چیزٿ  بعد ته یی لهڦ از ویڦ مو مڎوست څه تایپ ته کنوم خو دڎ ته تمه مس انشاه الله از شعرینت زندگی مښکل داکتر قربانخانند څه فوڎج با خبر ته سیت!!

spacing

سیه چاه

از حال من سوخـــــــته هستی آگاه     یارب بانداز تو چـــاه کن در چاه

یارب تو حقی و نپوشی حق از ماه     از لطفت همه ببینندش روی سیاه

spacing 

کاغد نیست نه قـــــــلـم                   نڦشــــــچــــتم خو دل غم

زندون درون چــیز وِنِه                   بغــــــیر از درڎت  الـــــم

 spacing

گناهــم چیست ای یاران                  اســـــــیرو بند  در زندان

نه دزدی و جهان سوزم                  نه  دنــــــیا دار بی ایمان

نه تیغی هتلری در دست                  نه جــلا دم نه بی وجدان

نه چنـگیزم نه خونریزم                   نه وحشی  دشمنی انسان

نه قطبی یم نه جنگی یم                   نه  انگریزم از انگلستان

نه غر بی یم  نه اعرابی                  نه نثل و زادۀ شیــــــطان

فقط  یک  فــــــرد آواره                  فقــــــــــیری زاده شغنان

بنام قربان لقب «آتش»                   به قوم تاجک وطن افغان

spacing 

باغی بهشت مانده به ســخرا قدم زدیم                        شهرو دیار مانده به صـحرا قدم زدیم

یاران و دوستان همه حوران در بهشت          ما مثل لاشخوری به زغن ها قدم زدیم

افسوس وای دریغا دور از کنار طفلان           از مونسی عزیز جدا و بکجا قدم زدیم

سِیلَست دم بدم زغم از دیده ام روان              طوفان نوح گشته به موج ها قدم زدیم

«آتش» بدرد سوخت کی کشاید درنیاز                        تا باز رفته در دل ماوا قدم زنــــــــــیم

spacing

شعردروصف روس ها

چه دیدم  بنگـــــــری با هر دو دیده                دهن  گل گل ز رنگش بشگفیده

چه زیبا ئیست و نغز از چشم بد دور              عجایب صورتی  دیدم  که  دیده

دو چشمی ننگ و سبزوابروان زرد               دهانش مثل  ببر تا گوش دریده

سرو گــــــــــردن  مثالی گاو  بزری               تنش گنــــــــبد  شکم بالا دمـیده

سبحان الله عجـــــــائب  پیکری دید                لبوگونه اش سری سیـنه رسیده

قد و قامـت  جوال  چهــــــار  بردار                چگـــــونه  از چه  قالب  آفریـده

بپرسم او چه خورده یا مکـــــــیده                 زبیمش رنگ«آتش» ببین پریده

ز ترسش بیم و لرزه بین که  گویا                  کســی را دیو جند وآفت رســیده

spacing

رفـــــــــتن من در وطنم آرزوست                  سیل و چمن در وطنم آرزوست

دست بدست بسیل روان طرف باغ                 با گل و مل  در چـمنم آروزست

خنده کنان با یار چه خوش زیبدی                  رقص کنان  کف زدنم آرزوست

شادی کنان نغمه ها بر پا کنـــــیم                  ساز و نوا  از دهنــم آرزو ست

سازونوا به صوت بلبل خوشست                   به دور گــــل پر زدنم آرزوست

«آتش» پرریخته پر بر کشـــــــید                   مژده خوش زان دهنم آرزوست

spacing 

شعردروصف روس ها

ترا او لاد انـســان میتوان گفت                     نخیر، از نثل شیــطان میـــتوان گفت

توئی اغیـار توئی مکــــار دنیا                      ترا دشـــــــمن انسان میــــتوان گفت

به هر جا کـه قــدم رنجه کنی تو                    همانجا را خو ویران میـــتوان گفت

به قول خلـق دنـیا خرس قطبی                      ترا غـــــــــول بیــــابان میتوان گفت

نگفتم من توخود گـوئی زنامت                      مــگـرخواهی که انسان میتوان گفت

نخیر نی، نی بشــهرت وحـشی                      تــرا ایــن نــام شــایـان میتوان گفت

چه مو جودی عجا ئب آفریــده                      ز خشمش مشکل آسان میتوان گفت

ببین دنیا همه گشت تیره و تار                      ز دستـت داد  و افغـــان میتوان گفت

ندیدم درجهان یک گوشه خاموش                 هـمه  را خانه  ویران  میتوان  گفت

ز دستت داد و بیداد داد و بیداد                    صدای  صد  هــزاران  میتوان  گفت

بسوزد ریشه ات از آه «آتش»                     برای خلـــق  درمـان  میـتوان  گفت

spacing 

ای صدقه به آن دو چشم آهوی سیائت                     ای بنده به آن جادو افسون و نگائت

شمع است رخت یا که بگفت ماه تمامی                 خورشید سماعیست مـگرروزصفائت

محراب دو ابروی توشد سجده گه دل                   در طــاق دو ابروی تو آواز فــــلاحت

خوبان جهان جمله بدوری لب تو مست                   قندسـت و یا شـهـد، یا گفتار و بلاغت

از لعل شکر پسته تو ریخت به خروار                  ای صدقه به  آن لعل که دادست الهـت

در دایرۀ وحــــــــــدت دل دید قـــدم تو                    هر نکته بجاست نشد سهوو خطاهت

گنجیست به گنجینه و طعمیست شکربار                   «آتش» یقین ست صفا طرز نگا هت

spacing

هر پنج ز یک دیار و از یک وطنیم                دور از وطــن و دیاری در بدریم

محــــــــرومتر از ما نبود کس اینجا                محتاج بودیم، درینجا محتاجتریم

کو همدم و کو طبیب و کو همصنفی               آواره و سر گشته و آواره تــریم

مارا چه نصیب کرده جز درد و الم                هرجا که رویم مدام با چشم تریم

با دیدۀ تر همـــــــیشه دل  پر خونم                محروم زشادی وطرب خونجگریم

این نامه بر آمد از درون «آتش»                  هرلحظه درروزگاردوراز نظریم

spacing 

 دور از وطن و دیار تا کی                با چـــــشم انتظـــار تا کــی

در حالت فقر بکنج زندان                افســـــرده درین دیار تاکی

ظلم تو زحد بما فزون شد                این ظـلمت روزگار تاکــــی

این ناله مگردرتواثرنیست               ای سنـــگ بتو گفــتارتاکی

ای سنگ دلم به تنگ آمد                دلخـسته و دلفــــگار تا کی

هر ناله که کردم نشنیدی                 این سوزش وسوگوارتاکی

احسان بِخَر کمی شرفکن                این حرف به تو نثار تا کی

تاکی زتواین جفا به«آتش»              بی شرمی و شرمسارتاکی

spacing 

با دیده خونبــــــارم از ساز و طربم  فارغ                    هر لحظه دل  افگارم از شور و شررم  فارغ

از دل  بکشــــــیم آه ودر دیده نبود خوابی                   هر شب  تا سحر بیدارازخواب وخوشم فارغ

در سینه دلم تنگست اندوه وغم وآهنگست                  خامـــوشم وغرقی خویش از خنده لبم  فارغ

با دل سخنی دارم درسرفکــــــــرو اندیشه                   هر طــرف گذری دارم از راحت روحم  فارغ

با این درد سوزنده با این تن افســـــــــرده                  آسوده نیستم لحظـــــهء از راحت جانم فارغ

این درد پر از «آتش» با اشـک و هم آبش                   فریاد ز دلم دارم لـــــــــــیکن از نظرم  فارغ

spacing 

خواب نبود در دو چشمی غـــــــم  پرست                     از غــــــــــــم و اندوه روزم چون شب ست

مادر دهر با چه طالع در جهانم آفـــــــرید                    من نمیدانم چه بختی وچه کوکب در سرست

غیرغم درعمرخود هرگز ندیدم روزخوش                   این چه دردی و مشقت در کمین و دربرست

با دلی مجروع دایم با دو چشم پر ز اشک                   میچکد از دیده گان هر لحظـه بالشتم ترست

آه در دل  سوز در تن اشک از چـــــــــشم                   ازازل داده به من ارزان چه نوشُِّ مشربست

هرکسی ازبخت خود درعمربهروزست ولی                  سوختم ازغم چه دودست وچه آتش درتنست

spacing

آخر ای مونس جان از غمت دیوانه شدم                     همچو مجنون به جهان فسون و افسانه شدم

هر که درشهر ودیارست ودرآغوش وطن                   منی مسکین و یتیم طـــــــــرد ز کاشانه شدم

همه در آغوش پر مهر و طن شاد و خرم                    من بد بخت به کجا محــبوس و زو لانه شدم

خون و دل می خورم واشکم روان از دیده                  زار می نالــم و آی بی سر و سا مـــانه شدم

عقل و هوش و خـــــــــردم بردی از دست                    عاقبت از همه محــــــــــروم و بی گانه شدم

قـلـــب صـد پاره و اندوه زده دایم به فغان                   آخــــر ای مونسی جان از غمت دیوانه شدم

spacing 

با دیده  کن یک نگاه                      یک نظر در جلوه گاه

چه منظـــــره در نظر                      رخنهء تــــیر و سپاه

چه یک جهــــان تازه                      مــــلخ نو دید بـــــناه

از کشته دید پشته ها                     خلق وطــــــن را تباه

اطفال و پــیر و جوان                     اکـــــــثریت بی گــناه

شهر و دهات سربسر                     نی خانه ونی سرپناه

شکـــــــــل دگر گرفته                     برنگ  سرخ و سیاه

جائیکه پشته گلگون                      جائیکه سوخته سیاه

آتش چه وصـف والا                       دارد نگـــــــاه کوتاه

spacing

کار کن و بی مزد زیست                 یا که دوری بردگیست

دور وحشت یا جـــــنون                   تا بکی در زند گیـست

این چه قانــون در بشر                   کهتری و مهـــتریست

فـــرق مــــیان این و آن                  چیست درچی برتریست

این چه دنیــــائی کثــیف                  نی در وشرمند گیست

با چه وجـــــدانی کثـیف                   وان یکی درزندگیست

«آتش» تو ندانی مـگر                    آخرش شر مند گسیت

غمی دنیا سر به سر                      به هر حالــــت در گذر

بهر حالش زندگیست                      شیرین ترست از شکر

زهـــر نوشم یا شکر                      هر لحظه نیست بـیثمر

از دیده ام سیل اشک                     از لعــــــــل تارم گــهر

شغلم کار و زندگی!!                      نخفــتم چون گاو و خر

شکرست که نیغافلم                       نه چون دیگر بی بصر

هر قـــدم در زندگی                        پر ثمـــــــر و  بار  ور

نی بار منت بر دوش                      کار گـــــرم بر ز گــــر

حال که اسیری خسم                      اینم بود در گـــــــــــذر

«آتش» درون زندان                      بگذار از خود این اثر

spacing

این دل پر ز درد هـــــــا                  غرق به بحرو مو ج ها

هر طرف به سیروکشتی                  در این جهان و  پهنــــا

باری  گـــران بر دو شت                 در شب و تاری تو تنها

در  این جهـــــــــان تیره                  نسازی گـــــــم  رهت را

منزل به منزل کجا بکجا                  دریاب مقصـــــــــدت را

مقصد همچو روز روشن                 دودی دلم همچو موجها

رسد به گوشی هــــــــمه                 هــــــــر دیده ایست بینا

این دل   پر از « آ تش »                 تا چنــــــــــد   دارد  نوا

spacing

غریب فوکښ پږید به دنیا                یی یار نه ښینت وه صدا

ٿودت وزودچهی وه چاست              فوکٿین کورت اته نا بینا

ممکن نه ڦید ییچند عاطفه               یی چٍند احساس  در دنیا

یو ته نه وینت اچٿ عدالت               ظـــــــــلم اته ستم مم بنا

غریب مدومٿ بی گـــــــناه               دهرږڎت  غم  وینت جفا

کار کښــــــتت دایم وه مزد               تحقیرت توحین ویرد ادا

څرهنگ وه  بختت  نصیب                خڎای حکمـــــت یا رضا

یٍد شاید ڦید قانون از حکما              ویڦند ظلمت ستم ویڦ بنا

غریب  مدومٿ  یاڅ درون               ٿوڎجت و زوڎج سال ها

spacing 

کی  دمد  رنگی  شفق  شبی  سیاه بگذرد                   روز مراد کی دمد درد و غم پایان رسد

صاف  بینم  فضایم  رنگ  دیگر جها نم                    دنیا به کامی همه  وطن به سامان ر سد

شادی  آرد   ارمغان   تازه  شود مشا مم                  بوی خوشو  خوشگوار باز بدامان رسد

صلح   و صفائی درواز بهر درمان خلق                   کی برسد وقت آن دردی به درمان رسد

روز و  شبم  در خیال،   اینم   بود  آرزو                  آرزوی فرد فرد کی جنگ به پایان رسد

حالت رقص وخندان دست بدست دروطن                  شاد ببینم  هـــــــمه وقت گل افشان رسد

دلی  پر از آرزو  باکی  داری گفت و گو                   دل کو داری توقع این روز شـایان رسد

آتش فرست سرودت بری دلهای چوسنگ                    تا که شوند یک نوا دور گلســــتان رسد

spacing

آمدن سال  نو به هــــــموطنان  مبارک           روز نوٍ سخی جان جشن دهقان مبارک

میلهء آبای ما  روز فــــــــخری نیاکان           جشن  بخدی باستـــــان  آریایان مبارک

اهل فارس  و تاجکان ازبکان و هزاره            ترک  با جمله اقوام و قوم افغان مبارک

نثل پاکی  آریا باشنده گــــــــانی اصیل            عید  نو روز دروطن قوم پاکان مبارک

از مقدمی  سال  نو بوی حــــیاتی نوین           یاد  از تاریخی کهن دور شایان مبارک

چه فرصتُ وقت آن خلق رسد بمقصود            رهء  بختی نجیــــبان  در آستان مبارک

ما همه زندانـیان  دور از دیار و میهن            پیامی سال نو  را از دل و جان مبارک

آتش  بخلق غریب به اهل شغنان زمین            نیز بفـرست  پـیامی نوروز تان مبارک

spacing 

بـــیاریت ڎاد خـــو دوده                  کِلا غـوزغــوز نُر ڦیـگـه

آشت گــرڎهرد ڎیت دعا                  پښت تی انجـیت خو روزه

یک ماگه خیت خو پښت                  بعد از وی واښت وهښه

هر جایند  خــیرت  پِتاڦ                  یمند پٍِتیت خو مُــــــــرڎه

یید یده ڦود تـمـه سال نو                 دهرڎت دُرڎت قُلغـــــونه

آتش یی چیز مه رنهس                   خو گهپـــت چود خلاصه

ښغـــنون جان  آبت هوا                  پاکـــــــت صفـــایت تازه

spacing 

تو  بهــــارِ   آرزو ها            فصل گل و شکوفه ها

نسیم  خوش  طراوتی           قدم زدی صـــفا صــفا

چیز  گویم  ز مقدمت            خوش آمـــــدی بیا بیا

از  قـــــدمت  امید ما           شاد کـــنی دل های ما

باز  رویم  سوی  دیار          ای وقت کشت وکارما

هوای  تازه  در  وطن          تازه کنــــد مشـــام مـا

باز  رســید  وقت  آن           تا که شود وصـــال ما

آتش سرود درین بهار          بهـــر بهـــار ترانه ها

spacing

از چه بود ســرشت ما                    چه  حال سر نوشت ما

ساخت فلک چگونه ام                    چه تاروپود سرشت ما

درد و غمیست مایه ام                    چه بختی در نوشـت ما

کِی بود مهندسی  فلک                    گذاشت بنیاد وخشت ما

جمــله غریت در جهان                   به بـخت ما نوشتی مــا

کاش نبود چنین صانع                     نپاشـــید تخم کشت مــا

آتش شاید بدین صفت                     خدای خشم و زشت مـا

spacing

نی ترا درک و ادراک                     نثل کثـــیف و نا  پاک

هــــمه گفتارت دروغ                     تخم هرزه و خا شاک

خـــلـــق جهان داندت                      روی ســـیایت  بخاک

بنـــــیادت در جامعــه                      مانند زهــر و تر یاک

نوشند زهــری خلاص                    بنای شوم و درد ناک

جهلست وفقرووحشت                     دوری جنون وغمــناک

نه تنها آتش در فغــان                    همه دلهــا چاک چاک

spacing

برو ای دل بــرو بپر                       کجا پرم بی بال و بی پر

منم اسیر درین قفس                      غم و اندوه ام سر بـسر

توئی دو دیده روشن                      به حال من فکر و نظــر

من هم دودیده حیران                     غریق مـوج به اشک تر

تو مــــرغکی آزادهء                     بخـــوان چو بلبلی سحر

ببین درین جهان تنگ                     شبی سیا کجـاست سحر

زندان جای ظلمت ست                     هم جای وحشت و حـذر

برو مگر عاشق نه ئی                    عاشق نه ترسد از خطر

غم میگذرد شادی رسد                  آتش هر شب پیش سحر

spacing 

صحبت امـــــروزیم هـر که بدا نه وروس                در وصف شان و شرف بخوان چه رنگه وروس

نیست چواومنسک وهست بسا دون صفت                   کیست ندارد عاطفهء  جهان هــــمیگه وروس

گوشه ندید درجهان همچو کلاغ و لاشخور                  در پی مردار و لاش خور بال نکشیده وروس

نثل کثیف و خبیث کلتـــــوریست و ضعیف                     کیست چنین جامـــــــعه همه مـــیدانه وروس

نیست سهو و اشتباه هر چه نگاشتم  یقین                   دزد و راهــــزن در جهان قوم یگــانه وروس

بگذار و خودش قضاوت گوید یقیناً که چیست                روسیای این جـــــهان میگــه وروسم وروس

محض حقیقت شنفت و  بشنو کـــــلام آتش                  شرح و بیان مختصـــــر اگــــر بــدانه وروس

spacing 

دهرڎت غصه مهش چه خید             خیداو مس خیرت چه زید

از که کنهم مهش گلــــــــــه              روسند نه وینت خو دیده

فوکښ دهـــرڎ لـو یی تر یی             توڎت پښت مهش زندگی

مهش پڅین روز کو چیز ڦید             یی چِب آش ښوڅ کهندی

بیغم چیز فهمت از مهش حال            مهش مــــردمند یی مثال

نه وینته غریب در جهـــــون             به مثل خــــــلق خوږنون

از دنیا دوندِک کِه ښـــــــــرم                مهشت پتیوج هر زندون

کُودند بر تو لـــپ شـــــــرف             بیجــا نه کښت یو غفغف

نغوږ مو گـــهـپ چیزت ښود             واه  واه! چه نامت شرف

آتش  مه وِن بی شــــــــــعله             مهش آه پڎینت تو نا گـــه

خــــــــانه ظـــــــــــلم همیش             آخـرهـــــــم وینچ ویرونه

شچت خو ریڎج تـو تنهــــــا              ڎیدت غـــــلغــــــــله بر پا

از مهـش چیـز تیزد تمـــاشا             پاک ته ســـــهوی از دنیا

spacing 

آد منـــــــد لپ  حو صـــله                هـــر چـــــــیزند یر اند ازه

هر دهـــــڎوم  وینت  بدنیا                مــد ومــم ڦـــو ڎج در بلاه

څر هنــگن  بختت تقــــدیر               دنــــــیا غــمنـدوم سُت پیر

گهگه سهم ازخو جون سیر             لوڦوم ســـهــوم از دنیا تیر

از پِرا یَدِین مُــو طــفلــــین               چِسُوم هـــر پــینځ کودکین

دادت نهنــــــند ویڦ  مـراد              ویڦ خوشی چیزویڦ اولاد

اولادند مس نــــهــــنت  داد              از ویڦ دیدار مـُــــدوم شاد

یِد دهرڎ کم ڦُد دِیَهم مس وینت             از دی بتهر دهـــرڎم نوینت

چیز تقدیر از ویڦ جــــــــدا              مــــو گنــــــاه چیز ای مولا

مـــــوند گنــــاه ڦید بدرگـــاه             ویڦ طفلینند چیز ویڦ گناه

از دی قــانونـم وُز بــــــیزار             از دلــت جان موند مو اقرار

ښودهــــم تو یـــند لپ صفت             «آتش» براستٿ غــفـــــلت

spacing 

در پرتو روی تو پروانه صفت گردم               میچرخم و میرقصم گر خاک شوم گردم

تو مونس دیرینه و من عاشق دیوانه             در گرد رخی خوبت دیوانه صفت گــردم

تو شمع شبستانم ای نور دو چشمانم              سوزی عشقت در جانم درگردسرت گردم

با بال پری سوخته با این دل افروخته             در آتش ســــوزنده مـستا نه صفت کردم

spacing

تا کی بود ظـــــلمت بما ای نا روا                  مکن جفا ای بیوفا ای بیوفا

چــه سوز بود و ساز بودواشکها                  چه آتشی بجانم و چه شعلها

چه دردو غم چه رنجها و ناله ها                  به کوی تو کشیدیم چه بارها

مگر دلت ز سنگی و نبود صـــدا                   رحمی نه آمدت بمـا چرا چرا

این رسم واین آئین ندیدم در کسی                   در شهر تان درکوی تان وفاکجا

spacing 

وفا وکــــــــړه بیوفائی یعنــے څه؟                 وبه وایه زما او ســـتا جلائی یعنـــے څه؟

وائی د جــــــــــلائی و نه لری ثمر                 بی باره او بی ثمــــره نیالگی یعـــنے څه؟

ز ما خو قسم هغه عهد او پیماندی                په قول و لاړه یم ته به بل خیال یعنے څه؟

ای ظالمه دظلم څراغ خاموشه کړه                که می سوځی د توپگ و پشان یعـنے څه؟

دمحشرڅراغ یوه شپه رنابله خاموشه               ستا دغه قیامت ورځی دڅه پرما یعنی څه؟

که په آتش سوځیږم هیری هیری به شم

زه به نه یم ته به یواځی پاتی یعنی څه؟

spacing  

در وصف روس ها

گاهی دو چشم گـــــــــــریه               گــاهی لبــم به خــــــــــــنده

گاهی دو چشم مســــــــــتم               گه چون خــــــــــــمار غمزه

گاهی به روح ســــــــــــالم               گــــــا هی به نامــــــــم زنده

گاهی در پر از امِــــــــــــید              گـــــا هی به آه و نا لـــــــــه

گاهی در بحـــــــــــر اشکم               غرقی به موج و ورطــــــــه

گاهی نگـــــــــــــــر چسانم               بر سر کـــــــــــــــــــشم  اره

گاهی بر قلـــــــــب  دشمن               تیری زنم  و  نـــــــــــــــیزه

اگر چه دلــــــــــــــق پوشم               در تن لباس خـــــــــــــــــنده

ســــــــــــــــرم فرو نه  آید               شوم  اســــــــــــــــــیر  بنده

حالا به بـــــــــــــــندی تویم               آتش فــــــــــر صتــــت پرزه

نامت همـــــــــــین در جهان             کمی بشــــــــــــــرم ای پوده

spacing

ماه من ای شمع افروزی دلــم                      ماه من ای نور پاکی منـــــزلم

ماه من ای مادری نورستگاران                    باغبانی طفلکبانی خوش گـــلم

ماه من ای مادری آواره گـــــان                   بشـــــنو فریاد و افغانی دلـــــم

اشک میریزم به زندان ســـــــیه                    ماه من ای عشــــق یکتای دلم

یا که فـــــریادم نمی آید به گوش                   ناله و فــــــــــریاد آوازی دلــم

آتشت ماندنــــــست در درد و بلا                   ای شفـــای درد و در مانی دلم

بیوگرافی مختصر داکتر قربان خان «آتش» در صفحه 2

Print Friendly, PDF & Email