منوربیک روشن

 نظری درمورد پیام شغنانیهای مقیم کانادا واروپا- منوربیک  روشن 

گل محمد خان واقفی 

گل محمد خان واقفی

مرد عزت

بد ست بو سی تو گرنمی رسم استاد           مراست نام نکوئی تو هرکجا در یاد

مرا ببخش که ازخدمتت چنین دورم           ازآن چو بلبل  باغ تو میکنم  فریاد

تومرد عزت نفس و شرف به شغنانی         به هرکه همت پاک تو درس عبرت داد

زهی معلم وعارف زهی چومشعلدار         الهی مشعل عرفان همیشه روشن باد

زشرم تا به بناگوش تر شدم زعرق           ازآنکه مصرع نا چیزکرده ام ایجاد

ز بار گاه خدا ا لتجا کند روشن

بجان تو ز حوادث گزند هیچ مباد

 نماد هدیه به استا د والا مقام شخصیت با دیانت، عارف، و پرهیزگار دارای جوهر ذاتی، عزت نفس، وسمبول والای شهامت وغیرت گل محمد خان واقفی : 

موج عشق

گشته خموش موج عشق، حا لت بی قرارکو

من به امید وصلت اش، لحظهٔ  انتظار    کو

                                        رفت به باد ایدریغ، حاصل عمرحسرتا

                                        گشت امید من خزان، گریهٔ  نو بهار کو

عشق وطن  بسوزدم، تیر جفا  بدوزدم

خسته زحالت اش منم، لطف زکردگارکو

                                        لیک کزو جدا منم، حیف که بینوا منم

                                        گوئی که یک گدا منم، عشق کجا و یار کو 

حا لت دربدر مرا ، غر بت بی پدرمرا

سوخته است جکر مرا، درد تو همدیارکو

                                        همو طنم بگو بمن ، بهرچه سوزد این وطن

                                        دود  و شراره  در چمن، دیدهٔ  اشکبار کو

تا بکی این نفاق را ، کینه وهم نفاق را

گشته چو با تلاقها ، آن دل بی غبار کو

                                      حرف دل شکسته را، عشق به غم نشسته را

                                      روشن پیرو خسته را، آن  همه افتخار  کو 

ارسالی منور بیک روشن ازشهر مونتریال کانادا تاریخ ۲۷ /۹ / ۲۰۱۱ 

به ارتباط سرودهً قبلی ام که یادی از شخصیت بزرگ فرهنگی روحانی پاکدامن ومبارز خستگی نا پذیروفرزند بی بدیل بد خشان  عدیم  بعنوان یک دین نموده بودم با سپاس از برادرم  دوکتورانت نصرالدین پیکارکه مقا لهً تحلیلی مبسوطی را پیرامون شخصیت برازندهً وچند بعدی شاعرنوشته بودند درواقعیت امربه سروده ام جان تازه بخشید وبر آن شدم تا سروده های دیگری نیز داشته باشم و با استفاده از صفحات زرین سیمای شغنان چکیده های فکری ام رابا همدیارانم شریک سازم تا بتوانم با سرهم بندی کلمات شعرگونه ام روحی را شاد نموده باشم.

گرسخن جان نبود مرده چرا خاموش است     به زودی نشر میشود


عشق بیفرجام 

این دلی غمدیده را درد آشنا کردم نشد         زعشق بیفرجام خود بس ناله ها کردم نشد

دردیار دیگران خود را گدا کردم  نشد         برگ گل ازخون خود رنگ حنا کردم  نشد

دررهٔ یک آرزو خود را فدا کردم نشد

 درچمن اندر خزان ازبهرگل کردم  فغان       شکوه از سرما وهم از آفت  باد خزان

حسرتا، دردا، دریغا، گشته ویران آشیان       دربهار زند گی بشکست شاخ ارغوان

همچوبلبل ناله کردم تا سحرگل وا نشد

 چشم یاری داشتم از شاخ وبرگ این  چمن    حیف  از خشکیدن  ریحان و شاخ  نسترن

رفت رنگ وبوی از گلزار از سرو وسمن    داغها چون لاله بر دل دارم از این انجمن

آن امیدی را که من از آشنا کردم  نشد

 زان سبب شبها ندارد خواب راحت چشم من    سوختم درآتش صدق وصفا خو یشتن

شد گره  آه در گلو و خشک برلب شد  سخن    لالهٔ خشکیده ام با داغ حرمان در دمن

زندگی را بهرخود شام سیاه کردم نشد

 خسته ام زآوارگی این مهاجرمرغکان         تا کجا سرگشته منزل میکند  این  کاروان

شکوه ازچرخ ستمگریا زبیداد  زمان           یا ز دست غربت و یا از جفائی شبروان

خاک میهن را به چشمم توتیا کردم نشد

 خویشتن را خاک پای همدیاران ساختم             قلب گرمم خانهٔ امید یاران ساختم

تخم مهرودوستی درکعبهٔ جان کاشتم               نوجوانی ها بیاد همقطاران  باختم

خویش را فرش زمین چون بوریا کردم نشد

 حیف  دیگر در گلستان  باغبان  پیر  نیست    بلبل  و گل  رفت و دیگر  نالهٔ  شبگیر نیست

خواب چون آشفته را یاران مگرتعبیرنیست   همچو یک وضع معما گونه را تصویرنیست

(روشن) از نا مردمی ها شکوه ها کردم نشد

 منور بیک (روشن)

May 14th, 2011

 

منوربیک روشن

هدیهً به مادرم وهمه مادران

 پس هستی من  زهستی اوست
تا هستم وهست دارمش دوست

مادراین سرقافله سالار کاروان بشریت که به یقین اوصاف اش نقطهً فرجام ندارد.

با نزدیک شدن این خجسته روز خواستم با نوشتن این چند سطرکوتاه به عنوان بزرگداشت از روز مادر این موجود بی همتا شمهً کوچکی از هزاران دین خویش را ادا نموده باشم .

مادر در خانوادهٔ بشریت فرد ممتاز، بی همتا و دارای جایگاه شامخیست که به اطمینان میتوان اذعان نمود که تمامی تمدن بشری درعرصه های مختلف حیات مرهون زحمات و تلاشهای پیگیر وخستگی ناپذیراوست . ادامه

سرود یآس
چه شوروهلهله اندر وطن   پديدارست            بجای گلشن وگل  درچمن نگرخارست

گل اميد چمن شدخزان وپرپرشد                         کويرگشته چمن بلبلش عزادارست

تهی ز برگ شده  شاخهً  درخت و گل            چمن برهنه فضايش چنان شبی تارست

هنوزبلبل آواره عاشق  چمن  است                    دريغ وحيف که صيادکينه بيدارست

فضای تيرهً کشورکنون بدان ما ناست               ز فقرملت افغان نه خفته  بيما ر ست

نگر به  صحنهً  پيکار انتخا  با تی                   چه گيردارچه يکصحنهً شرربارست

حنان ملت افغان بدست  بيگانه  است             که سرنوشت وطن دالرست وکلدارست

نموده عزت مردم ميان  شان  تقسيم                 حقوق حقهً شان ارزه بر خريدارست

که باز دشمن  ديرين  نهاده  دام   دگر               بدام  فتنهً  او  خلق  ما  گر فتا رست

شعار تفرقه  گر کهنه بود نو کردند            فريب ومکردرين عرصه بسکه بسيارست

کنون که دشنهً اين دشمنان دير وزی                بجان ملت ماخون چکان وخونبارست

يقين ز حیله و نيرنگ ملت آگاه نيست             کی خادمست کی هم جابرو جفاکارست

بنام تاجک وپښتون وازبک وهزره                      نفاق تفرقه از فتنه های  بادارست

چه کشمکش که  فتاده بنام اين  وآن                   يگانه سازی مايان نه کار دشوارست

برای ملت  بر باد رفتهً  افغان                              چه نااميدی ويکحالت اسفبارست

به کلبه  کلبهً ما فقر ميکند  بيداد                          توگوئی ملت افغان بغم سزاوارست

هرآنکوکرد فدا خويش رابرای  وطن                درحيرتم که چرا بی سبب گنهکارست

نگرتعدد احزاب و کشمکش ها را                    ندانی کيست فريبنده وکی غمخوارست

به پشت پرده  دگر صحنه  ودگر بازی             که بخت ملت مازان سبب نگونسارست

کمی توسربه گريبان بنه وفکری  کن                   هميشه نخل همدلی واتفاق پربارست

وگرنه تا به ابد اين جدال و ويرا نيست             هميشه مردم  افغان ذليل و هم خار ست

مده تو فر صت ديگر به دشمن  مردم               که دشمن وطنت همچو روبه مکارست

بياکه ترک خشونت کنیم ويارهم باشيم               دوام  کين وعداوت  بسی  زيا نبارست

زحرف بی عملان دوری جوی ای (روشن)  تو پیشه  کن عمل وحرف وقصه بسيارست


مو ج اشک
زموج اشک کردم ديده راچون آبشارآخر          بخاک  تيره  باريدم  چوابر نوبهار اخر

بپای دل  نهادم  حلقهً  زنجير مهر ش را         مگرایدل يقين کن نيست اين پايان کارآخر

جبين آرزو ها هرچه سودم بر درالفت              به اين بيهودگي شد بسته روزانتظارآخر

 سهيل آرزوها در جوانی ميل ما  می کرد      که درهنگام پیری ترک کردم آن نگارآخر

درخت زندگی سرسبززآب آبروباشد                     کسی راآرزومیردبودپايان کار آخر

خطا کردم که افتادم  بگرداب   طلسم او            که هم آواره وبی خانه ودوراز ديارآخر

ندادم دامن امید را از دست و کوشیدم                  نمودم ثبت دفترمصرع های آبدارآخر

ازین چرخ ستمگردیده(روشن)بسکه بیمهری   نویسم  قطعهً  چندی  بماند   یاد گار   آخر


خوږنون دهرذین

فا ښنهم  گهپین از خوږنون غلث              یدسیاست مس نسود پایون غلث

تابکی ید تیژمکهښ فد مهش مذین          کښت دریغ ید دښمنه دورون غلث

بی تفاقه ای دریغ وهشچ مهش مذين        مهش ته ذهذهم یکدگرذندون غلث

چود هم  داد از پڅ جدا یخ ازفرا               ات خواولادین کنهم قربون غلث

خودکښت بیگونه پرورمردمهم                دوندافینهم بی سرت سامون غلث

ښرم غلث افیونته پرذهداو رزین                نفشین تر دفدرت  دیوون  غلث

تابکی مهش اینت اون ذم تیرتیهم             هرچه دهم تیرهم سرگرذون غلث

تابکی مفتث خوپرذهذهم یگهرد                  بیتفاقهم ینته مهش ارزون غلث

دښمننین ذین بزگرت ویذینته ذهد              مهش فریب ازساذگه آسون  غلث

ازده نادلسوزه افسوس څوند جوان       زیدکین ویف نست یه یارښیمون غلث

ایوڅه اندیزداتفاق جهت کار کښت       ایگه نادون کښت وه کار ویرون غلث   

چس بشر تویج ترپرات مهش ترزبا           لپ زبایهم ریذج لپ پسمون غلث

شعرفراڅیمت فروږرد بحث نفش              بحث نفش ازوم لبت دندون غلث

بحث کنهم ای قوم خوږنون ساذگی   خو په ذست مهکهم خوچید زندون  غلث

درجهون پیښرفت علم باید چسهم      مهش خوقیچ سیر چیداافین حیرون غلث

فکرپیښرفت بایدا هرد م  کنهم                   چیز افین  فد زندگه  تاوون غلث

دهرذ نادلسوزه (روشن) ثد موجون       ذد نه تیزدت کښت ته مه بریون غلث


سرشک 

برمزارم بگزارید گلی از وطنم                          تا که آسوده بخوابدتن اگردرکفنم

نیست یک لحظهٔ فارغ دلم از یاد وطن        زانکه گردیده عجین مهرتو درجان و تنم

منم آن  بلبل  آوارهٔ  بستان  و فا                      کی فراموش کنم گلشن وباغ وچمنم

شکوه ها کرده  زآلام  تو هر جا رفتم              که زویرانی هر گوشهٔ  تو خسته منم

اشک باریده ودرحسرت تو کور  شدم          تا که ره برده سرشک ازمژه ها تا یخنم

 تلخکامی که نصیبم شده زایام فراق                   ریخته زهر فراقی تو بکام و دهنم

خاک کوی تو بود سرمهً چشم (روشن)               که  بفردای توشد بسته  امید دگرم


آزرده

لشکرغم کرد ويران شهر افکار مرا         برد درخواب پريشان فکر و پندار مرا

کوهمان ديد وبصيرت تانگاهی افگند            تاببيند رنگ زرد و حالت زار مرا

کوهمان صاحبدلي فرياد دل را بشنود          گوش گيرد لحظهً يک نکته گفتارمرا

درشهوارسخن راسنگ نوميدی شکست        زد به سنگ کينه توزی درشهوارمرا
چند کردم بر وفا وعهد ياران  اتکاه            هرزه گيها کرد نادم فکرو پندار  مرا
آنکه می آسود ازغم اين دل غمديده را        برده از يادش مرا درمان و تيمار مرا

زان   شدم آزرده دل از باغبان اين چمن   چون شکست اندربهاران نخل پربارمرا   

 تا بکیبار غم هرنا کسی  بايد کشيد             نيست کس تا يکقدم زينجا برد بآرمرا     

   آرزوی (روشن) ازصاحبدلان باشدهمين       تا که بعد از من نما يد حفظ آثار مرا      

 حديث عشق

ای وطن در فرقتت شور و فغان دارم هميش     عشق توهر جا که باشم جاودان دارم هميش

شاعرآن کوهسارت هرکجا يادت کنم              زآن حديث عشق پاکت بر زبان دارم هميش

خاطرات تلخ وشيرينت زطفلی تاکنون               قصه وافسانه وصد دا ستان  دارم  هميش

جزقلم همرازآلام توبامن نيست کس                      الفت ومهرترادردل  نهان دارم هميش

بال استغنی توبشکست عفريت زمان                    شکوه هاتازنده ام ازپاسبان دارم هميش

چون فضای نيلگونت راغبارغم گرفت        اشک حسرت رابرخ چون کاروان دارم هميش

گرچه شدآواره هرکس ازوطن يادی نکرد           يادازآن گلشن وزآن آشيان دارم  ّهميش

شديقينم خاک پاکت جای بربيگانه نيست                    آرزوی رفتن بيگا نگان دارم هميش

نام نيک وبدبماند هرکس ازخوديادگار                زان سبب آزردگی ازطالبان دارم هميش

بسکه آزارم نموده (روشن)اين آوارگي          خامه راهمدردخودچون ترجمان دارم هميش

يه مورنوښچ 

ترتوڅیمين څه چسم جوم شراب ﮇيد موبیاﮇ

ترخودل وزڅه چسم ياڅته کباب ﮇيد موبیاﮇ

                                     نه رنهسم ته اچث وم يه نگاه تهم تو څه وينت

                                     ياﮇ وم روزڅه کنم عهد شباب ﮇيد موبیاﮇ

ده توخشرویه چسم نست دگه تعريفردجای

ازتو خشرويه اجون گله گلاب ﮇيد موبیاﮇ

                                     هرزمونم توڅه وينت خوشيه عالم  موند فد

                                     دوند افين ازخوشه يم شعرت کتاب ﮇيد موبیاﮇ

يدنخاه نست توبياﮇ لودم اجون ژیوجم تو

گل جنات راشت څه ست، ستت قباب ﮇيد موبیاﮇ

                                      تُت څه گرﮇينت خوپيڅ ازموخوتيژدت پرتک

                                     ترخوميدام تو فهم سوت سطراب ﮇيد موبیاﮇ

سالهام وزپتو نوست لودم بغيرژيوجت مو

ښهبت ميثم توافين چود  حساب ﮇيد موبیاﮇ

                               فهم  مدوم (روشن) بيچاره  توعشقند ير ثذج

                                 ژيوجگه ياڅ تيرت مچودجغځکت آب ﮇيد موبیاﮇ

نماد  هديه

زيک روح صفا ای اهل شغنان ميکنم يادی

زيک صاحب دعاای همديار ان ميکنم يادی

زسمبول  وفا ايدوستداران   ميکنم    يادی

 زمردی باخداواهل ايمان   ميکنم     يادی    

زشخص باسخاوشاه دوران ميکنم    يادی

ازان پاکيزه طينت پاکدامان ميکنم    يادی

زمسکين شاه زياری بينوايان ميکنم يادی

*****

چه انسانی همه اهل ديارم فخراودارد

خوشاآنکس چومسکين شاه خصايای نکودارد

چه يک فرزانه مردی بين مردم آبرودارد

بنزدخالقش هرشام وصبح سررافرودارد

شراب انتهورا روزمحشردرصبودا  رد

بوصفش خامه ودفترهزاران گفتگودارد

بفردوس برين جای تو(روشن)آررزودارد

*****

بحق اوحامی بيچاره انسان ديار ما

چنين يک گوهری والاکه بوده افتخارما

نبودش جرحه کرده قلب ريش داغدارما

زدوده باترحم اشک چشم آبدار ما

زيک رهبرچنين بوده اميدوانتظارما

بيادش داغداراست قلب ريش وبيقرارما

پذيراشوخداوندا دعای بيشمار  ما

*****

نبودش حسرتا اميد ماراخانه ويران کرد

زن وفرزندرادرسوگ خود غمگين ونالان کرد

سرهرهمديارش رافرو اندر گريبان کرد

زاشک نا مرادی ترگريبان تابدامان کرد

چه سالوسی ومکروحيله برماچرخ دوران کرد

بيادش اشک غم ازديده ها  چون سيل طوفان کرد
(تعقل راچوچشم گوسفندکشته حيران کرد)

 *****
سرشت پاک اوبالاترازانسان دورانست  

يقين نام ونشانش افتخارجمله شغنانست

بدست آوردن اين منزلت حقا نه آسانست

بقلبم درنبودش صدهزارن داغ وحرمانست

درين ما  تمسرا نوع بشرچندروزه مهمانست

اگراوصاف نيکويش شمارم صد هزارانست

که نام نيک اوشايستهءاوراق وديوانست

*****
تأثربردلم بيداد دارد درنبودی تو

ندانم باکدامين  شيوه دلهاراربود ی تو

غباريأس ازرخسارمظلومان زدودی تو

بقلب دوستانت داغ هجران رافزودی تو

بجزدرآستان حق دگرجاسرنسودی تو

نويسم مصرعهءچندی بنام يادبودی تو

ازينروثبت دفترميکنم شعروسرودی تو

*****

دگرآنمرد باتمکين وعزت بين ياران نيست

دگردرصحنهءهستی چنين يکمرد ميدان نيست

دگرماننداودلسوزوارث برضعيفان نيست

دگرمردی چواودراين خراب آباد ويران نيست

دگرمردی باوصفش چنان بانوروايمان نيست

زغم خشکيده اشکم ديدهءمن اشکباران نيست

بيادت کس نديدم دلفگاروسينه بريان نيست

*****

کجارفتی بگوازنزداهل دل کجا رفتی          

ازين دنيای زشت ودون وبي مهرو وفارفتی

ببستی محمل ازدارالبقا دارالفنا رفتی

بنزدخالق بيچون بادست دعا رفتی

زگرداب پرآشوب زمان چون ناخدا رفتی

بملک جاودان عاری زسهواشتباه رفتی

گمانم نزدسردارشهيدان کربلا رفتی

*****

يقين دا رم الهی بندهء خودنيک ميدانی

بروحش ياالهی لطف خودرا دارارزانی

بهشت جاودان جايش نما ازلطف رحمانی

برويش درب فردوس برينرا باز گردانی

نبا شد لطف خالق را يقيناًهيچ پايانی

اميد ازخالقت کن (روشنا)هرجاکه درمانی

اگرسهووخطا کرديم همش بودست نادانی

ربایه

خوږنون توکویت تودره تهم درگیل

تهر چید ستنت وه در سره تهم درگیل

یارون خوتولهک موجون ویف جهت فوسست کښت

یهخ رهنگته ښڅین ویف شرشره تهم درگیل

ربایه 

مهش عمر نوریڅ څه توید یتاو ویند نست
وم روز ته اجل څیاذد خطا وند نست

دنیاخیذ افین بیخبرین غم مهخیت
هر تهم جهم چود ده پوند فه یهداو ویند نست

رباعی

زین عمر که ساعت و زمان می گذرد 
پندار که چون آب روان می گذرد

هرجا که روی وهرکجا خانه کنی
هر مژه بهم زنی از آن می گذرد

پاسدارعشق

دوستان بسياردورافتاده ام يادم کنيد

باخطی يا با پيامی لحظهُ شا دم کنيد

گشتم از گلشن جدا و بسکه دلتنگم کنون

 درقفس افتاده ام آئيدو آزادم کنيد

ميکنم فريادها د ور ازعزيزان در چمن

همصدای خويشتن درشوروفريادم کنيد

صدجفا اين چرخ گردون برمن بيچاره کرد

 بسمل تير خدنگ مرد صيا دم کنيد

دروفا شاگردئی فرهاد شيرينم خوشست

 پاسدارعشق چون فرهادشيرنم کنيد

کندبنيادشکيبائي وصبرم سيل غم       

گرچه دل ويرانه شدايکاش آبادم کنيد

(روشن)اندرپاکبازیهمرهً مجنون شدم  

کاش اندرمکتب عشاق استادم کنيد

 وطن

وطن سوختی حيف بوم وبرت           نهان گشت خورشيدو هم اخترت

چه کردی که اين ناروا دشمنان         زسرتابه پا سوختند ت   چنا  ن

سراپانمودندويران ترا                     بخون سرخ کردند دامان ترا

گرفت جای بلبل بهرجا زغن              بسی حيف خشکيد باغ وچمن

دريغاگل وگلشنت خارگشت              دل وديده بهرتو خونبارگشت

بخون غوطه ورگشت اهل وطن          ميسربه کس نيست گوروکفن

زطوفان وحشت همه  سوخت پاک       به مرگ عزيزان خود سينه چاک

يکي هموطن گشه بی خا نمان            دگربی وطن شد زجور زمان

برون رفت اهل خرد از وطن            دهن بسته انداهل فهم وسخن

بس آواره گشتند اهل    هنر             پسرشد گريزان زملک پدر

مسلح شده تابه دندان      همه            وطن رانمودند ويران   همه

گروه های بيرحم وبيداد  گر            زامرو ز نهی خدا  بی خبر

نه فرق ثواب ونه هم از گناه            نه شرم ازخلائق نه ترس ازخدا

زکس خون بريزند زکس آبرو          عجب نيست کردند اينگونه خو

گروه مسلح شود  حمله  ور            بسوزد دران جمله ازخشک وتر

بمسند نشسته همه کورو کر           که سرپا شدو پايها  گشت  سر

چرا؟ تا بکی جنگ وديوانگی         چرا؟کين وبغض است بيگانگی

چرا؟اينقدربی مهابا    چرا ؟          چرا؟اينقدر ظلم بی جا  چرا ؟

بس است اينقدرظلم جوروستم          بس است اينقدرماتم ودردوغم

بس است اينقدرغارت وناروا           بس است آبروريزی درزيرپا

بس است دستيازی بناموس خويش     بس است رنجه کردن زدلهای ريش

بس است کشتن طفل وپیروجوان      بس است گريه وضجهء مادران

بس است ناله های يتيم وصغير           بس است نالهء مستمندو فقير

همين جنگ واين دشمنی تابکی         همين کشتن وبستن آدمی تابکی

کنند فخربعضأ  بنام     جهاد              وگرنه گروه ها بمردم چه داد

پشيزی نيرزد وطن نزد شان            به بيگانه دادند نام و   نشا ن

درافغان زمين بسکه ماتم شده             دل هموطن تيره ازغم شده

خدايا؛وطن رارهان زين شرر             به جسمش ببخشا روان دگر

شويم بارديگربسوی     وطن               تماشای گل ها و سير چمن

گهی کابل وگه به پغمان شويم              بطرف عزيزان به ميدان رويم 

به همراه ياران رويم کندها ر                 زيارت کنيم  خرقه را باربار

همی خاک بلخت بچشمان کنیم             طوا ف دری شاه مردان کنيم

 بهاران سانچارک وجوز جان          توگوئي آنجا ست باغ جنان

به تخار آی خانم  گرفته مکان          معرف زيک خطهءباستان

بدخشان پرورده بس  شاعران           بحق بوده است زادگاه يلان

زبغلان وکندزرود گر  سخن            همش باغ وبستان وپرگل چمن

دليرند آری سمنگا نيا  ن                که دارند از نام  رستم  نشا ن

سرپل برو فاريابش ببين                 تو گوئي جنان است روی زمين

خوشا زاد گاه دليران  ما                 بود ملک زيبای    پر و ان ما

کنم يادمحمودراقی وغور                که آرد بدلهای  غمگين  سرور

زسلسال وشامامه درباميا ن             که افتاده بند  امير اندر   آن

چوغزنين بهترنبودست جاه            درآن بوده محمود  فرمان روا

که نيمروزوبادغيس روح پروراست   بمن ذره خاکش چوتاج سراست   

بياکه رويم سوی مشرق  زمين        گلستان وباغش  بهشت برين

کنرهاچه يک درهً  دلر با  ست          که ازفيض گل گونه اش خوشنماست

چه گويم زلغمان وازلوگرش           زقوم ذکی و  هنر  پرورش    

نظرافگنی گربه گرديزوخوست        چنان مردم باوفا و نکو ست

دلم درهوای توشد  هير  مند            که خلقت سرافرازو همت بلند

ارزگان وزابل خوشآب وهواست         که سرروضه اندر شرن دلرباست

هری وفراه جان وجانان  من              نمادی  زفرهنگ وعرفان من

بنامت کنم ای وطن افتخار               بپايت بسايم جبين   باربار

توئي ننگ من نام ووجدانمن             توئي جان من دين وايمان من   

توئي کشورنامدارم  تو ئي               توئي فخرو غيرت وقارم توئي

توئي آشيان  عقا ب و هما                 توئي کشور جمله افغا نها

دعايت کنم باد نامت بلند                  الهی بمانی درامان از گزند

دوچشمان بدخواه توکورباد               ببا لين غم خفته رنجور باد

خوشم (روشنا)آرزو زنده است           زمهروطن قلبم آگنده است

                                                               منوربيک (روشن)

 ۳ دلو۱۳۸۹

منتریال-کانادا

بی وطن نیست غریبی که کند یاد وطن

دروطن بودهً بی یاد وطن بی وطن است

      ایجاد سایت انترنیتی “سیمای شغنان” چشمان کم نورم را بینا یی و تاریکی های غربت را با آغاز فعالیت ثمربخش خویش روشنایی بخشید.

 شاد از آنم چیزیکه باید می شد سر انجام به ابتکار جوان آگاه و دلسوز حوزهً فرهنگی پامیر زمین به واقعیت انجامید. احترام صمیمانه به داشت های فرهنگی وخرد والای انسان پاکیزه طینت و ژرف نگر جوهر اصلی مضمون این سایت را تشکیل داده بازتاب دهنده گفتنی های ناگفته وناب علاقمندان عرصه های مختلف فرهنگی خواهد بود.

    من به این باورم که تلاشهای دلسوزانه فرزند برومند وآگاه وطن در راستای مرتبط ساختن این خط فرهنگی پرمایه و زنده ساختن و زنده نگهداشتن کلیه رسم و رواج های پسندیده وگویش های در حال میرش ونابودی حوزًه تمدن پامیریان هر دو ساحل آمو در وجود این سایت حفظ وبرمبنای آن اندیشه های خردگرا و روشنگرانهً حکیم ناصر خسرو بلخی درجهت هستی وآگاهی معنویت دینی واجتماعی وغنامندی فرهنگ اساطیری ومیراث های گرانبهای مردمان آزاده و سخت پیمان ما موًثر و سودمند خواهد بود.

  بنابرین خود را مکلف دانسته تا با این کاروان که بدون شک هستهً آن بر بنیاد اصول وحدت ویکپارچگی ملی و همدیگر فهمی صادقانهً مردم عذاب کشیده ولی با فرهنگ ما به ویژه روشنفکران با خرد استوار می باشد همگام و همصدا ساخته خویشتن را یکی از همکاران صمیمی این گنجینهً آرزوها دانسته سعی وتلاش خویش را در جهت غنا مندی آن در عر صه ها و مراحل مختلف دریغ نخواهم ورزید.

                      در دفتری زمانه فتد نامش از قلم                       

                     آن ملتی که مردم صاحب قلم نداشت                    

بی جهت نیست که از ابتکار به موقع؛  به جا؛  ‍روشن فکرانه و ارزشمند عزیز دلها سرور(ارکان) ابراز سپاس عمیق نموده امید وارم که این مسولیت سترگ فرهنگی ملی و تاریخی را با روحیه اتحاد و برادری تا دور دستهای دور همراهی نمایند.

 باحرمت فروان دوست هموطن شما منوربیک (روشن)

لیسه مادر “لیسه رحمت”

اینک پیام از دل نالان بیا شنو                       از من حدیث از غم و هجران بیا شنو

یک نکته از معارف و عر فان بیا شنو            از وضع زار رحمت شغنان بیا شنو

عرض دل شکسته و بریان بیا شنو     

این مام معرفت شده صد حیف واژگون            سقف ودرو پلندر او گشته سرنگون

درصحن لیسه خیمه به پا حا لت اش زبون        تالاب خون گشته دل صد چو من کنون

 از انهدام لیسه ام حیران بیا شنو

در طفلی پا برهنه به مکتب روان بودیم           ماجملگی شریک یکی آشیان بودیم

با آن همه ګرسنگی ها شادمان بودیم               چون دوستدار علم ز خوردو کلان بودیم

سعی و تلاش اهل دبستان بیا شنو

این جملگی مکاتب ما افتخار ماست                استاد و طفل مدرسه گل در بهار ماست

این علم دردفاع حوادث حصار ماست             احیای لیسه زریکیتان انتظار ماست

 احساس پاک نعره وجدان بیا شنو

از فیض مکتب است که اباد گشته ایم             از علم و معرفت همه دلشاد گشته ایم

بر کوه جهل تیشه فرهاد گشته ایم                   از تقیهء عقیدتی ازاد گشته ایم

علم و خرد ز نا صر یمگان بیا شنو

از بسکه کسب علم بود ارزوی ما               گردیده باز درب سعادت به روی ما

پرګشته از شراب معارف صبوی ما             این است حاصل همه این جستجوی ما

 سیروصعود علم به شغنان بیا شنو

با این همه فراست و روشنگری دریغ          با علم رفته ایم به بالا ترین ستیغ

حیف و دریغ بر رخ هم میکشیم تیغ            حرمت به همدیگر چو نهان گشت زیر میغ

از این غرور منفی یاران بیا شنو

زین منفی بافی دشمن  ما شاد میشود            دید دوگانه مایه فساد میشود

دارو ندارجملگی برباد میشود                    از تر ک دشمنی وطن آباد میشود

آواره هم شدیم و پریشان بیا شنو

تا کی کنیم تو و من و دشمنی بهم               تاکی کنیم لقمه خود تر به اشک غم

تاکی کنیم به مردم خود بیش ازین ستم         گر آدمیم جملگی هستیم محترم

از سهو واشتباه دو نادان بیا شنو

تاکی بنام “خلقی” و “سازاست” دشمنی        تا کی ز فتنه سازی ملاست دشمنی

تا کی خلاف وعده به مولاست دشمنی         ازبی خرد یقین که تمناست دشمنی

شورو فغان مام شهیدان بیا شنو

از دست این سیاست و فساد سوختیم           سنګ وطن پرستی بهر سینه کوفتیم

از بی ترحمی چه کفن ها که دوختیم           گویًم از ریا که بهم یارو دوستیم

  از اشک گرم و آه یتیمان بیا شنو

بی رحم و بی بصیرت وخود خواه ما شدیم       در  زورق  شکسته همه  نا  خداشدیم

قاچاق پودراست چنین نا روا شدیم               هریک بجان همدیگری چون بلاشدیم

  ازگیرو دار جمع شریران بیا شنو

اندیش هموطن که کنون وقت چاره است        دل پر علم شده و جگرم پاره پاره است

هوشدار عمر رفت نه عمری دوباره است       غیر از برادری تو بگو پس چه چاره است

اهل خرد چراست گریزان بیا شنو

پیوند نیک نسل بشر را بیا نگر                     بستند بهر علم کمر را بیا نگر

بشکافتند جرم قمر را بیا نگر                      هر جاقیام ضد شرر را بیا نگر

  از جد و جهد دانش انسان بیا شنو

شرم است و عیب ما به تغافل نشسته ایم         بامکر با فریب و تجاهل نشسته ایم

الحق که ما به ضد تکامل نشسته ایم              اندرکمین اهل تعقل نشسته ایم

  از نسل بعد قصهء مایان بیا شنو

دست خردبهم بدهیم از رهء یقین                آژنگ و چین وکینه زداییم از جبین

باشیم همدیارو برادر بری زکین                 با اتحاد بر بزنیم دست و آستین

از همدلی و وحدت و پیمان بیا شنو

نازم ترا معارف و شمع و چراغ من            اهل معارف است گلستان و باغ من

جای معارف است درین قلب داغ من           آگاه دلی کجاست که گیرد سراغ من

از”روشن” غیریب و پریشان بیا شنو

Print Friendly, PDF & Email